Γεμάτος Όνειρα Ουρανός

Άαρον

Ξεκινάω το ταξίδι μου και νιώθω την καρδιά μου να
με σφίγγει. Δεν έχω υπάρξει πιο
αγχωμένη ποτέ ξανά στην ζωή μου,θα φταίει που αφήνω το
σπίτι μου,σκέφτομαι.

Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου μέχρι να φτάσω στην ακαδημία και δυστυχώς δεν έχω μάθει ακόμα να χειρίζομαι την
δυναμή μου τόσο καλά ώστε να
καλύψω πιο γρήγορα αυτή την
απόσταση.Τα πόδια μου ήδη με πεθαίνουν και δεν είμαι ουτε στα μισά.

<<Κάνε στην άκρη>>,ακούγεται μια αντρική φωνη.

Πριν προλάβω να αντιδράσω έχω βρεθεί στο πάτωμα.Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω ενα μελαχρινό αγόρι ξαπλωμένο πάνω μου να υποστηρίζει το κεφάλι του.Στην προσπαθεια του να σηκωθεί έπεσε αλλες δύο φορές πάνω μου με αποτέλεσμα να βογκήξω στον πόνο.

<<Με συγχωρείς,είναι που ακόμα δεν έχω τελειοποιήσει το πέταγμα..>>,είπε τελικά και σηκώθηκε.Αμέσως,μου έδωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σταθώ.

<<Δεν πειράζει,είμαι εντάξει έτσι και αλλιώς>>,του απαντάω
δίνοντας του ένα χαμόγελο. Οι μελανιές μου έδειχναν οτι έλεγα
ψέματα.

<<Πω...συγγνώμη... Είμαι τόσο
απρόσεχτος>> ,μου είπε και έπιασε το τραυματισμένο μου χέρι.<<Θα έρθεις αμέσως να σου περιποιηθούν τα τραύματα,η μαμά μου είναι θεραπεύτρια.
Όμως το χωριό είναι μερικά χιλιόμετρα μακριά οπότε καλύτερα να βιαστούμε.>>
,συνέχισε.

<<Όχι δεν χρειάζεται είμαι πραγματικά εντάξει.Έτσι και αλλιώς γίνομαι καλά γρήγορα.>>,του απάντησα.Έχω χάσει ήδη αρκετό χρόνο και
μια στάση απλά θα με αποσπάσει απο το ταξίδι μου.

<<Λεώ να το δεχτώ,δεν μπορώ να σε πάρω με το ζόρι έτσι και αλλιώς. Αλλά υπό έναν όρο. Έρχομαι μαζί σου.Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη
σου να ταξιδεύεις υπο τέτοιες
καταστάσεις.>>μου είπε χαμογελώντας.Η προσφορά του
με έκανε να κοκκινίσω.Ποτέ δεν το 'χα με το αντίθετο φύλλο.
Δεν έτυχε να συναναστραφώ και πολλές φορες με αγόρια έτσι και αλλιώς.Η ζωή μου ηταν περιορισμένη στο σπίτι κοντά στην γιαγιά μου.

<<Εμ εντάξει αλλά σε ενημερώνω πως δεν πάω διακοπές στο δάσος,κατευθυνομαι προς την Ακαδημια Σαμάνων.Οπότε δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είμαστε συνοδοιπόροι.>>,
Του ανταπέδωσα το χαμόγελο.
<<Ααα πως σε λένε;>>τον ρώτησα

<<Άαρον>>

<<Χάνα,χάρηκα>>

<<Παρομοίως>>,με κοιταξε χαμογελώντας.<<Λοιπον ξεκινάμε;πως είναι τα τραύματα σου;>>μου είπε.

<<Είμαι καλύτερα απο ποτέ,ξεκινάμε.>>του απάντησα.
Και χωρίς άλλες χρονοτριβές αρχίσαμε.