Het heeft even geduurd, maar hier is dan toch mijn nieuwe verhaal. Ik wist nog geen goede titel, "duizend kleine druppels" is maar tijdelijk. Dit verhaal is, vind ik zelf, heel anders dan mijn vorige verhaal. Hier is alvast een klein stukje. Laat weten wat je er van vind en of je graag verder wilt lezen!
***
Het is niets voor haar, om zo alleen op pad te gaan, midden in de nacht. Ze is bang in het donker en bovendien zou ze nu heerlijk in haar tent moeten liggen. Julia’s hart klopt dan ook heel snel, terwijl ze voetje voor voetje over de rotsen schuifelt. Om de drie meter blijft ze staan om te controleren of ze wel echt alleen is. Ze luistert aandachtig en probeert daarbij de campinggeluiden van verderop te negeren. Eindelijk bereikt ze het water. Het is vreemd om de waterkant zo te zien, zo leeg en verlaten. Overdag ligt minstens de helft van de campinggasten hier te zonnen, een boek te lezen of ze zwemmen in de rivier. Nu liggen deze mensen of in bed, net als de rest van haar familie, of ze zijn aan het feesten. Voor de laatste keer kijkt ze goed om zich heen, dan legt ze haar tas op de grond en trekt haar slaapshirt over haar hoofd, gevolgd door haar pyjamabroek. Daar staat ze, midden in de nacht, op de rotsen bij een rivier in Frankrijk, in haar bikini, klaar om te doen waar ze zo lang naar heeft uitgekeken. Voorzichtig loopt ze naar de kant van het water, de gladste stenen vermijdend. Op de steen die het dichtst bij het water ligt, schopt ze haar teenslippers uit. Voorzichtig gaat ze op de koele rots zitten. Het voelt best vreemd, overdag zijn de stenen gloeiend heet van de zon. Overal hoort ze krekels, in de verte klinken een paar campinggeluiden, het is absoluut niet stil, maar ze is wel alleen. Ze steekt haar voeten langzaam in het water en schrikt even van de temperatuur. Dan laat ze langzaam haar benen in het rivierwater zakken tot aan haar knieën. De huid op haar armen, rug en buik is bedekt met kippenvel en dat komt niet alleen door de kou, maar ook door de opwinding en de angst om gezien te worden. Met de vingers van haar rechterhand streelt ze het oppervlak van het rivierwater. Ze laat een ribbelige streep achter die eindigt in een ring. Ze beweegt haar benen heen en weer in het water. Ze voelt hoe het tussen haar tenen door glipt, haar kuiten streelt. Ze zucht heel diep. Langzaam duwt ze zichzelf omhoog, los van de rots, en laat zich voorzichtig helemaal in het water glijden. Haar benen, haar billen, haar buik en vervolgens ook haar schouders en haar armen. Ze laat de rots los. Haar hart bonkt hard tegen de binnenkant van haar borstkas en ze merkt dat ze haar adem in houdt. Ze drijft op haar rug en ligt op het water. Haar armen bewegen langzaam, duwen het water opzij en haar lichaam vooruit. Ze draait zich om, gaat kopje onder, zwemt drie slagen onder water en komt weer boven. Ze houdt van water, ze houdt van zwemmen, al toen ze een baby’tje was lieten haar ouders haar uren in een zwemband op het water dobberen. Het gevoel dat je door het water zweeft, dat de druppels je dragen, alsof je gewichtsloos bent, vindt ze geweldig. Ze krijgt kippenvel van het water dat langs haar navel stroomt. Op haar rug dobbert ze in de rivier, ze gaat wel tien keer onder water, maakt koprollen, draait rondjes en komt weer boven. Ze voelt zich een zeemeermin, net als vroeger… Ineens hoort ze stemmen, of verbeeldt ze het zich? Ze luistert geconcentreerd, maar op het harde krekelgezang na hoort ze niets. Of toch? Ja! In de verte klinken voetstappen en stemmen. En nu ze goed kijkt ziet ze ook het licht van een zaklamp. Shit, er komen mensen aan! Snel zwemt ze naar de rots waar ze even geleden haar spullen heeft neergelegd. Ze trekt zich uit het water, grijpt haar spullen bij elkaar, slaat haar handdoek om haar met kippenvel bedekte lichaam en rent op haar tenen naar de bosjes. Haar hart bonkt in haar keel terwijl ze gehurkt achter de bosjes wacht tot de nachtwandelaars voorbij gelopen zijn. Dan trekt ze haar pyjama weer aan en haast zich terug naar de caravan.
