Reclaim Middle-Earth - Een Lord of the Rings fanfictie

Hoofdstuk 13

POV Avalana

De deur ging met een harde knal open. In een reflex sprong ik recht overeind, maar ging weer zitten toen ik zag dat het dezelfde Orc was die me naar deze cel had toegebracht.

'Opstaan!' Zei de Orc fel. 'U zult naar Pallando worden gebracht.' Ik verroerde me niet. 'Ik ga nergens heen.' De Orc deed de deur dicht en liep dreigend op me af. Hij probeerde me te grijpen, maar ik zag dit al aankomen. Ik dook onder zijn armen door en rende naar de deur.

Ik was alleen iets vergeten.

Ik probeerde de deur open te duwen, maar dat was onmogelijk door mijn geboeide handen. Ik werd van achteren vastgegrepen. Ik gaf een trap tegen zijn schenen en de Orc kermde het uit van de pijn. Hij herstelde zich snel en kwam weer op mij afgerend, kwader dan ooit. Ik rende naar de ander hoek van de kamer. Iets wat ik beter niet had kunnen doen. De Orc sprong boven op me waardoor ik mijn evenwicht verloor. Ik belande op mijn rug op de grond. De Orc ging op mijn rug zitten en hield met een arm mijn nek vast. In de andere hand hield hij een soort kruid. Ik herkende het meteen en begon nog wilder te spartelen, maar ik kon geen kant op. De Orc duwde het onder mijn neus. Niet inademen, niet inademen. Mijn lichaam schreeuwde om zuurstof, maar ik hield koppig vol. Niet inademen. Ik probeerde de hand -voor zover dat kon- weg te duwen van mijn gezicht. Ik merkte al gauw dat ik sterker was dan de Orc, zijn arm begon te trillen. Langzaam kwam er beweging in. Maar plotseling kreeg ik een knietje in mijn zij. Ik hapte naar lucht. Mijn greep verslapte en de Orc duwde het kruid weer in mijn gezicht. Het gebeurde allemaal in een fractie van een seconde. De zoete geur van het kruid drong mijn neus binnen. NEE! Ik mag niet... moet waker... Mijn oogleden begonnen zwaar te worden, mijn ademhaling vertraagde. Nee ik kan niet... mag niet flauw... ik moet... nee...

~

POV Eomer

"Verdedig de poort! Verzamel iedereen!" Het was een grote chaos. Vrouwen die in paniek door de stad renden en huilend hun kinderen vasthielden, de mannen die met angst in hun ogen naar het leger keek dat steeds dichterbij kwam. Ik schatte zo'n 3000 man. Niet veel, maar genoeg om ons hele dorp te verwoesten. We maakten geen schijn van kans. Waar zijn we mee bezig?

Het was zo plotseling dat er geen tijd was om over strategieën na te denken. Verdedigen is nu de beste optie. Want al zouden we vluchten, we zouden toch ingehaald worden.

Binnen een mijl zou het leger ons dorp bereiken. We stonden achter de muur met ons gezicht naar het leger gericht dat in de verte aangemarcheerd kwam, steeds dichterbij. Het leek alsof het hele dorp zijn adem inhield. 'Houd moed!' Riep ik.

En toen kwam het leger tot stilstand. Te ver weg om ons te bekogelen, laat staan aanvallen. Ik knipperde verward met mijn ogen. Wat waren ze van plan?

Ineens klonk er een harde knal en vuurballen ter grote van een massief rotsblok kwamen op ons af. Iedereen begon in paniek te gillen toen de eerste vuurbal insloeg. "Ren! Verlaat de stad zo snel als je kunt!" Ik wist dat het zinloos was. De meeste zouden het niet overleven. Misschien maakten de vrouwen kans om optijd te vluchten. Zij zaten aan de achterkant van het dorp. Ze zouden de klap zeker gehoord hebben. Eowyn, zij moet het overleven. Zij weet wat ze moet doen.

Het leger kwam weer in beweging. Honderden Orcs renden op het dorp af om deze te verwoesten. Ik keek om me heen, naar de verwoesting. Velen mensen waren gevallen.

"Eomer." Zei Haleth (zoon van Hama :D) 'We reden het niet. We moeten terugtrekken."

"Nee. We redden het niet om te vluchten. De vrouwen kunnen het redden. Als Eowyn bij hun is." "We redden het zelf niet eens!" Ik keek Haleth aan. "We zullen toch in beide opties sterven. Als we hier sterven, sterven we met eer." Er sloeg weer een vuurbal in en de grond begon zo heftig te shaken. Ik draaide me om en mijn oog viel op het ene persoon die ik hier juist niet had willen zien. Mijn hard sloeg een slag over. 'EOWYN?!? WAT DOE JIJ HIER?" Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar op dat moment sloeg er nog een vuurbal in, dit keer heel dichtbij. Door de klap werd ik naar achter gesmeten. Een paar seconden zag ik niks en mijn oren suisden. Langzaam begon alles weer vorm te krijgen. Langzaam probeerde ik omhoog te komen, terwijl ik om me heen keek. "Eowyn?" Zei ik, maar het was niet meer dan een zacht gefluister. "Eow-"