Przepraszam za opóźniony rozdział, ale sprawy związane ze szkołą.. Już nie długo wakacje więc będę starać się dodawać rozdziały regularnie... A teraz zapraszam do czytania!!!
*°*°*°*°*°*°*°*°*°*°*°*°*°*°*°*
Weszłyśmy do szkoły i od razu skierowałyśmy się w stronę szafek. Wyciągnęłam potrzebne mi rzeczy i udałyśmy się w stronę sali od biologii.
Do klasy weszłyśmy równo z dzwonkiem. Usiadłam w ławce z Thomasem, a Holly z Emily.
Po około dziesięciu minutach Pani Moly została wezwana do dyrektora w celu podpisania jakiś dokumentów.
-Dzieci za chwilę wracam. Bądźcie grzeczni.
Chwilę po jej wyjściu do sali wbiegł zdyszany Justin. Rozejrzał się po klasie, a jego wzrok spoczął na mnie. Odwróciłam głowę w drugą stronę, a on westchnął głośno i usiadł koło plastika.
Pani wróciła do klasy i reszta lekcji była już normalna. Po za tym, że na przerwach Justin cały czas truł mi tyłek o tym, że bardzo mnie przeprasza i że on nie chciał tego powiedzieć, ale ignorowałam go.
*°*°*°
Wyszłam ze szkoły chwilę po trzynastej. Pożegnałam się z Holly i wkładając słuchawki do uszu ruszyłam w stronę domu. Niedaleko mojego miejsca zamieszkania zza zakrętu wyjechało auto, czarne BMW. Kierowca uchylił szybę i oczywiście kogo tam ujrzała? Oczywiście Justina Dupka White'a.
-Czego chcesz?-warknęłam w jego stronę z zaciśniętymi zębami.
-Choć podwiozę cię do domu.-uśmiechnął się w ten głupi sposób.
-Chyba cię pojebało!
-Nie daj się prosić Zoe..-gdy wypowiedział moje imię zmiękły mi kolana, ale nie dam się tak łatwo.
Już miałam odpowiadać, ale koło nas zatrzymał się skuter mojego brata.
Alan zdjął kask i ruszył w moją stronę.
Gdy zobaczył Justina jego źrenice powiększyły się do granic możliwości.
Objął mnie ramieniem i pocałował w policzek.
-Hej kochanie!-zdziwiłam się, ale ciągnęłam dalej tą głupią grę Alana.
-Hej kotek!
-Może podwieść cię do domu słońce?
-Z chęcią..-Alan znowu pocałował mój policzek.
Złapał mnie w tali i ruszyliśmy w stronę jego motoru. Ukradkiem spojrzałam jeszcze na chłopaka, który zacisnął ręce na kierownicy i odjechał z piskiem opon.
Założyłam kask i ruszyliśmy w stronę domu.
Stanęliśmy na podjeździe koło domu. Alan zaprowadził swoje cudo do garażu i otworzył drzwi do domu, do którego po chwili weszliśmy.
-Okey, co to była za akcja?
-Nie chce po prostu żebyś spotykała się z tym chłopakiem rozumiesz?
-Uwierz mi nie mam zamiaru, ale patrzyłeś na niego jak byście się już znali...-nie mogłam dokończyć bo Alan przerwał mi moją wypowiedź.
-Zoe to nie twoja sprawa czy go znam czy nie po prostu nie zadawaj się z nim, a będzie dobrze rozumiesz?!
-T-tak..-odpowiedziałam mu drżącym głosem, ponieważ mój brat nigdy nie podnosił na mnie głosu.
Gdy zobaczył moją przerażoną minę od razu podszedł do mnie i mocno mnie przytulił, a ja oddałam uścisk.
-Ohh.. Zoe przepraszam nie chciałem krzyczeć po prostu chce żebyś była bezpieczna.-to powiedział już spokojnie.
-Dobrze, rozumiem..
-Idź już do siebie ja muszę wyjść.
-Gdzie idziesz?-zapytałam go będąc już na schodach prowadzących do mojego pokoju.
-Nieważne.. Wrócę za około dwie godziny..-uśmiechnął się słabo i wyszedł.
Weszłam do pokoju i od razu rzuciłam się na moje duże łóżko. Nie wiem kiedy ale zasnęłam.
******************************
#Ari
No mamy 4...
Jeszcze raz przepraszam za spóźniony rozdział!!
Gwiazdkujcie★,komentujcie 💬
Dzięki 💗👌
xoxo
CZYTASZ
Give me the strength...
Teen Fiction"Największą sztuką jest przejść przez piekło i nie stąć się djabłem"
