Canın Sağolsun

!MEKTUP!

Ve Ansızın çıkıp geldin hayatıma. Bahçem güldü,yüzüm güldü. Arkamı döndüm hüzne, o vakit akrep durdu,yelkovan durdu. Sen çıkageldin ya,her şey çekip gitsede olur dedim kendi kendime. Halbuki hiç bu kadar yakın olmamıştım güneşe. Bilmezdim yağmurun bu kadar serinlettiğini. Verimsiz bir toprak gibi çiğnenip gidiyordum hayatın altında ezilerek ve daha kötüsü de alisiyordum bu duruma. Yıkılmamak icin değil, yilmak icin uyaniyordum sabahlari âdeta. Ve sonra gözlerini gördüm. Alışık olmadığım durumlar yüzünden yine kaniyordum sana. Yine beni kandırmak için yetiyordu gözlerin. Oysa ben aşkı sevmiyordum. Çok önceleri bir kere sevmiş, her namazimdan sonra bir daha sevmem diye tovbelerimde yer vermiştim. Ne de güzel geçim derdine düşmüş, geçip gidenleri unutmuştum. O gün beni seninle tanistirirlarken, iki kisiyle tanıştım ben. Bir sen,bir de mutluluk. Sen de sadece benimle tanismadin.Bir ben vardım orada, bir de hüzün olacağını. Dur ! diyemedim kendime o gün. Akıp gitti zaman elimden , yüzümden. Ilk kez mutlulukla bir bütün olmuş,üzerime yakıştığını görmüştüm. Hani bir keresinde evimin kapısını aralayarak girmistin ya;o gün seninle birlikte penceremin arasından ilk kez mutluluk girmişti odama. Tam o sırada aklım geleceğe takılmıştı. O gelecekte sen yoktun. Çünkü yasaman lazımdı. Çünkü daha yaşanacak çok şeyin vardı. Bense hastaydim çok hasta. . . Ve bir gün bu dizeleri okumak sana kısmet olursa, bil ki ben hastaligima çoktan yenilmiş olacağım.
Ama şunu da unutma: Ben bu hayatta ilk kez bir mevsimi sevdim, seninle gelen. Ve ilk kez de birini (kendimi)sevdim,senin yanında duran.........