Σεπτέμβρης.Αλλη μια βαρετή χρονιά στο γυμνάσιο. Αλλά ευτυχώς η τελευταία.
-Ξύπνα αγάπη μου, ακούγεται η φωνή της μητέρας μου από το βάθος της κουζίνας.
-Μαμά, σε παρακαλώ άφησε με να κοιμηθώ λίγο ακόμη, ψιθυριζω κάτω από τα σκεπάσματα.
-Σήκω γιατί θα αργήσεις, την ξαναακούω να λέει, καθώς εισέρχεται στο δωμάτιο μου.
-Καλά καλά εντάξει, απαντώ κουρασμένη.
Σηκωνομαι από το κρεβάτι.
Κατευθύνομαι προς το μπάνιο.Ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπό μου.Κοιτάζομαι έπειτα στον καθρέπτη.
-Μα τι γίνεται με τα μαλλιά μου επιτέλους? τσιριζω.
Αρχίζω να τα χτενιζω μανιωδώς. Μετά από λιγα λεπτά καταφερνω να τα επαναφέρω στην αρχική τους μορφή.
-Φεύγω Στεφ, την ακούω να μου λέει.Ισως να άργησω να επιστρέψω σήμερα απο την δουλειά. Αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησε μου.Σε αγαπάω.
-Εντάξει μαμά, και γω σε αγαπάω, της λέω καθώς ακούω την πόρτα του σπιτιού να κλείνει.
Αρχίζω να ντύνομαι.Επιλέγω ένα μαύρο τζιν με μια άσπρη απλή μπλούζα και τα αγαπημένα μου αθλητικά.
Χτενιζω για μια ακόμη φορά τα μαλλιά μου και κατευθυνομαι προς την εξοδο.
Παίρνω το κινητό και τα κλειδιά μου και βγαινω εξω απο το σπίτι. Προχωράω προς το σημείο συνάντησης μου με τον Νάιαλλ.
-Ειιι, μου φωνάζει κάποιος.
Εκείνος ήταν.Οπως παντα υπέροχα ντυμένος, με τα ξανθά του μαλλιά να είναι προσεχτικά ανακατεμένα.
-Γεια σου! τον χαιρεταω.
Ετοιμος για άλλη μια βαρετή σχολική χρονια?
-Δυστυχώς ναι, χαμογελάει βαριεστημενα.
Η υπόλοιπη διαδρομή κυλάει ήσυχα, με τον καθένα ξεχωριστά να διηγείται πως ήταν το καλοκαίρι του.
-Ωχ, φτάσαμε, κατσουφιάζει.
Πραγματικά, το τεράστιο κτήριο υψώνεται μπροστά μας. Παντού βλέπεις εφήβους να συζητάνε, να είναι απασχολημένοι με τα κινητα τους, ενω κάποια ζευγάρια κανουν βόλτες στο μεγάλο προαύλιο.
-Στεφ! ακουω την κολλητή μου Τες να με φωνάζει, καθώς έρχεται καταπάνω μου.
-Χευ Τες, πως πέρασες? της μιλάω προσπαθώντας να ξεφυγω απο την σφιχτή της αγκαλιά.
-Ηταν σίγουρα απο τα καλύτερα καλοκαίρια μου, απαντά ενθουσιασμενη. Η Ιταλία είναι πραγματικά υπεροχη.Εσύ πως πέρασες?
