Αφού η παραγγελία του Νάιαλλ ηταν έτοιμη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Ενω ήμασταν έτοιμοι να διαβουμε την πόρτα του κυλικείου, ενιωσα ενα ελαφρό χτύπημα στο ωμό μου. Γυρνώντας, είδα τον Τζέιμς, εναν συμμαθητή μου, να μου χαμογελά πλατιά.
-Γεια σου, Στεφ! ειπε χαρούμενα.
-Χευ, Τζέιμς, τον χαιρέτησα εξίσου χαρούμενα.
-Ελπίζω να πέρασες ωραια το καλοκαίρι σου, ενδιαφέρθηκε.
-Ναι, ηταν καλό μπορω να πω, εσυ πως πέρασες?
-Σχετικα καλά, αν και μου ελειψες, μου έκλεισε το μάτι.
Η καρδιά μου σχίστηκε, δεν περιμενα ο Τζέιμς να με ήθελε ακόμη, μετα απο τοσα χρονια.
Φυσικά ειναι ενα πολύ ομορφο παιδι, με καλό χαρακτήρα κλπ, αλλα ποτε δεν θα μπορουσα να τον δω ως κάτι παραπανω απο φιλο.
-Οου, απαντησα προφανώς ξαφνιασμένη.
-Ο νεαρός απο δίπλα ποιος ειναι? ρωτησε ο Τζέιμς.
-Αμ, ειναι ο καινούριος μας συμμαθητής, ο Ζέιν, είπα κοιτώντας τον Ζέιν.
Στην θεα του, ξαφνιαστηκα. Τα μάτια του φαίνονταν πιο σκούρα απο οτι συνήθως, ενω το προσωπο του είχε πάρει μια θυμωμενη-θλιμμενη μορφή.
-Αχαμ, χαρηκα για την γνωριμία, ειπε ο Τζέιμς τείνοντας στο χερι του στον φιλο μου.
Ο Ζέιν δεν μίλησε, παραμονο άπλωσε το χερι του προς εκείνον και το τράβηξε αρκετά γρηγορα πίσω.
-Στεφ, καλυτερα να πηγαίνουμε, μας περιμένουν οι υπολοιποι, με κοίταξε ο Ζέιν σχεδόν παρακλητικά.
-Ναι, εχεις δίκιο, καλυτερα να φύγουμε, χαρηκα που σε ειδα, στραφηκα προς το ξανθό αγόρι που είχε ενα βλέμμα ζήλειας στα ματια του.
-Και γω χαρηκα, θα τα πούμε σε λίγο Στεφ, ειπε και αρχισε να περπατά προς την παρεα του.
-Ζέιν, τι επαθες? γύρισα προς εκείνον για να τον κοιτάξω.
-Τίποτα, απλα δεν τον συμπαθω, μου ειπε ανέκφραστα.
-Μα μόλις τον γνωρισες, γιατί το λες αυτό? είπα απορημενη.
-Απλα δεν μου άρεσε, νομιζω οτι σου αρέσει εσενα όμως, είπε διστακτικά.
-Ζέιν, τι λες? Είμαστε φιλοι με τον Τζέιμς, τίποτα παραπανω.
-Τοτε γιατί σου ειπε πως του ελειψες? θέλησε να μάθει.
-Απλα του αρεσω εγώ ακόμη απο οτι κατάλαβα, αλλα πραγματικα δεν τρέχει κάτι μεταξυ μας.
