Sert Koruyucu Kız (Kitap Oldu)

♣1. BÖLÜM

Keyifli okumalar,güçlü okuyucularım! 😍 Multimedya Pinhan...

"Yapma Pinhan! Yine müdüre yakalanacaksın.!"

"Sen karışma!"

Yanımdaki sıra arkadaşıma bağırdıktan sonra,saçını sımsıkı tutup,çekiştirdiğim o pis surata tısladım.

"Söyle süslü... Şimdi sana ne yapmalıyım?"

"Özür dilerim. Lütfen saçımı bırak!"

Hala saçını bırakmıyordum. Çünkü bırakacak bir neden yoktu ortada. Salak kız!

"Yemin ederim,bir daha yapmayacağım!"

"Zaten bir daha yapamazsın. Eğer yaparsan yemin ederim bu saçlarını makas kullanmadan tek tek koparırım!"

"Söz!"

Saçlarını birden bıraktım ve hızlıca yürüdüm. Zavallı süslü... Bütün sinirim tepemdeydi.

"Pinhan! Kıza yazık oldu. Biraz sakin olabilirdin."

"Haketti."

Soğukkanlılığımı harika derecede koruyordum. Fakat o,üç yıldır hiç sarılmadığım,öpmediğim arkadaşım çok sinirli bakıyordu bana.

"Bence sen artık kendine bir erkek arkadaş bulmalısın. Gittikçe asileşiyorsun."

"Ve eğer sen bir daha bu cümleyi kullanırsan..."

"Biterim. Tamam."

Sözümün yarısını kendisi getirmişti. Beni gerçekten çok iyi tanıyor. Tabiki de tanıması lazım... O hala bir şeyler zırvalıyordu. Ben ise yürüyordum. Zaten durup,dinlersem elimden bir kaza çıkabilir.

"Son bir şey söyleyeceğim."

İstemsizce gözlerimi devirdim. Ona doğru sertçe baktım.

"Bekliyorum."

"Kız şikayet etmez umarım."

"O cesaretin olmadığına eminim. Hem de adım gibi."

"Ben orada olmasaydım kızın saçları yok olacaktı."

Hiçbir şey demeden yürümeye devam ettim. Neden bu kadar abartıyordu ki? Sadece biraz hırpalandı o kadar. Kaşınmasaydı bunlar olmayacaktı.
Evet,ben sinirli bir kızım... Herkes beni sert kız olarak tanımlar. Memnunum aslında. Böyle tanımaları güzel birşey. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı. Olsaydı tahmin bile edemiyorum. Sanırım her gün dayak yerdi benden. Sevdiğim az insan var. Aslında seviyor muyum, sevmiyor muyum onu da tam olarak belirleyemedim. Narin var. Sıra arkadaşım olur kendisi. Upuzun sarı saçlarıyla,incecik bedeniyle oturur hep sırasında. Ve en önemlileri... Annem ve babam değil tabi. Uraz ve Sezgi. Bütün erkeklerden iğreniyorum. Fakat Uraz benim kardeşim gibi. Kesinlikle öyle. Sezgi ise Uraz'ın sevgilisi. Onlar bu yapmacık dünyada,tek gerçek insanlar.
Sınıfa hızlıca yürüyordum. Zil çoktan çalmıştı. Belki öğretmen de çoktan girmiştir derse. Ama banane. Kapıyı tıklattım ve içeri direk girdim.

"Geç Pinhan."

Hiçbir şey demeden sırama yerleştim. En nefret ettiğim dersin öğretmenini de sevecek kadar gerizekalı olamam herhalde... Yine almış eline kalemi! Yok fonksiyon,yok x,y! Bu iğrençliğe katlanamam. Arkamı döndüm ve kısa bir süre önce saçlarını tuttuğum pis yüze baktım. Kalemi dudağının arasına koymuş,saçlarıyla oynuyordu. Ona baktığımı görünce,kalemi defterinin üstüne bıraktı ve öğretmene baktı. Korkak! Yüzsüz!
Dersin biteceği yoktu. Sıkıntıdan patlayabilirdim... Yanıma döndüm ve sıra arkadaşım inek Narin'e baktım. Gören de prefosor sanar deliyi. Harıl harıl soru çözüyor. Aslına bakılırsa dış görüntüsü havalı,dik kafalı,süsüne düşkün biri sanar. Fakat gelin de görün şunu. İnek gibi inek! Testler,sorular,kağıtlar... Evet şimdi düşündüm de üç yıldır Narin'e neden sarılıp öpmediğimi... Haklıymışım. Kollarımı birleştirip,yerime iyice sızdım.
Sonunda zil çalmıştı. Biraz daha sürseydi ölebilirdim. Kalem ve defterimi çantama yerleştirdim. Hemen sırtıma alıp,Narin'in kulağına eğildim.