Aldatılan Bir Kadının Güncesi

5.3

16 October

--

Tamam, saat sabahın üçü ve feci derece uykum var. Uyumuyorum, çünkü bunları unutmadan yazmam gerek. Sanırım tamamen bitti. Saçma kavgalar, evden gitmeler, eve gelmemeler...

Bitti. 

İkimizde oldukça yorulmuştuk bu durumdan ve bitmesi gerekiyordu kavgaların. Yoksa biz bitecektik. Bunu asla istemediğimi açıkça belirttim sanırım. O olmadan ben bir hiçim. Ben olmadan o bir hiç. Biz olmadan biz bir hiçiz..

Kötü zamanlar geçirdim. Bir kadın için atlatması zor şeyler yaşadım ve yanımda kimse bana destek değildi. Sorunlarımla yapa yalnızdım. Sadece ben vardım. Sonrası yok. O zamanlar, ağlamalarımdan dolayı nefes almayı unuttuğum zamanlar yaşamıştım. Ama bunu kimse bilmiyor. Yalnızdım ve sabahlara kadar ağlıyordum rahatça. Aslında birinin beni o halde görmesini istemiştim. Çünkü ben yavaş yavaş ölüyordum ve kimsem yoktu. Güçlü bir kadın nasıl olunu, bilmiyordum. Evliliğimizin yeni baharının meyvesi yeni olmuştu ve ben bitkindim. Vücudumun doğumdan sonra eskisi gibi olmadığını biliyordum ama, düzeltmeye çalışıyordum.. yemin ederim. Bunu onun için deniyordum. Çünkü onun başka kadınlarla konuşması, benimle konuşmasından daha kibardı, daha içtendi. Ve en önemlisi.. gülüyordu.

Her gece geç gelmeleri artmıştı. Kadınlık duyguları bu ya, sezmiştim işte bir şeyler. Ama yine de yedirememiştim kendime. O yapmaz, demiştim. O yapmaz.. Ama yapmıştı. Onu o kadınla öyle görünce, sanırım yıkılmıştım. Ve ilk o zaman nefes alamadığımı fark etmiştim. O benim kocamdı. O benim kocamdı ve o, başka birisiyle sarmaş dolaştı. Yaşarken öldüm desem, sanırım yeridir..

Ama yine de bir şekilde atlatmıştım o günleri. Bu benim için tarifi imkansız bir şekilde acıydı. Zordu.. Atlatmıştım işte bir şekilde. 

O zamanları tekrar yaşayamam.. Çünkü biz bunu hak etmiyoruz. Biz mutlu olmalıydık. O beni, bende onu severken biz mutlu olmalıydık. Mutlu küçük bir çekirdek aile. Küçük, ufacık bir nedenden dolayı bizi bitiremezdik ki. Buna ikimizin de cesareti olmazdı.

Bana; "Sakın benden ayrılmayı aklından bile geçirme." demişti. "Sensiz ben bir hiçim!" Aklımdan bu geçmemişti ama, onun beni bırakacağından oldukça korkmuştum. Tıpkı onun gibi. "Güzel günler bizi bekliyor sevgilim." demiştim ona. Çünkü gerçek buydu.. Pekala, sanırım gözlerim sızlamaya başladı uykusuzluktan.

Sabah uyandığımda yatağımdaydım. Onun ne zaman eve geldiğini bilmiyordum ama onu beklerken epey geç olmuştu. Sanırım sabaha yakın gelmişti. Bilmiyorum. Beni yatağımıza taşıyan oydu, ama ortalıkta yoktu. Üstümdeki dünden kalan elbiseyi umursamadan yataktan kalkıp evi turladım. Onu hala kurulu olan masanın başında bulmayı beklemiyordum. Sessizce yanına gidip ellerimi ürkekçe omzuna koydum. Sanki kırılgan bir şeymiş gibi temas ettim ona. İrkilerek bana döndü. Gözlerinden anlamıştım, hiç uyumamıştı. Ayağa kalktı usulca. O karşımda bu kadar yıkık durumdayken benim içim sanki binbir parçaya bölündü.

Ağzımdan fısıltıyla "Özür dilerim, sevgilim." çıktı. Sanki bunu bekliyormuş gibi beni sıkı sıkıya sarmaladı. Canının çok acıdığını sarılışından anlamıştım. Gitmemden korkmuş gibi, sıkıca, sımsıkıca sarmıştı beni. İkimiz de saçma bir nedenden dolayı acı çekmiştik. Ama sonunda yine birbirimizi bulmuştuk.

"Seni kaybettim diye öyle korktum ki sevgilim, sanki biri kalbimi sökmüş de yerine dikenli tel koymuş gibiydi. Öyle canım yandı. Öyle sensiz kaldım ben.. Dün de, dün de beni evden kovman, sanki benim yüzümü görmek istemiyormuşsun gibi hissettim. Ben bu birkaç günde kaç defa öldüm sevgilim, biliyor musun? Dayanamazdım. Tanrı şahidim ki.. dayanamazdım sensizliğe.." dedi usulca. Hala sarılıyorduk. Ve ne kadar böyle kaldık, bilmiyorum. 

Bu bizim dönüm noktamızdı. Büyük bir felaketten son anda dönmüştük. Eğer ki bir adım daha uzaklaşsaydık birbirimizden, o zaman ikimiz de şimdi harabeye dönüş olurduk.

"Sakın benden ayrılmayı aklından bile geçirme, tamam mı? Sensiz ben bütün olamam.. Sakın benden uzaklaşma. Beni öldür, ama benden asla bir adım bile uzaklaşma sevgilim. Sensizliğe dayanamam."

"Uzaklaşmam sevgilim. Artık senden ne bir adım ileri gidebilirim, ne de bir adım geri dönebilirim. Senden asla gitmem. Asla.." 

Uyuyamamıştık bütün gün uykumuz olmasına rağmen. Sadece hala ikimizin de bir olduğuna kendimizi inandırıyorduk yatağımızda uzanarak. Ne ara ona bu kadar bağlanmıştım, ne ara o bana bu kadar bağlanmıştı bilmiyorum. Ama o, benimle güzeldi. Ben onunla yeniden hayat bulmuştum. Ve biz, yeniden onunla birlikte bir aile olmayı başarmıştık.

****

Sizden oy ve yorum istiyorum. Lütfen. Devam ettirmekte zorlanıyorum şevkim yok yazamaya. Belki bana destek olursanız, devam edebilirim bu kısa hikayeye. Bilmiyorum..

Sizi seviyorum. Destekleriniz için ve az da olsa yorumlarınız için size minnettarım ^-^