Game Start

Hoofdstuk 1

'Hé is ze wakker' hoor ik vaag. ' ze is toch niet dood?' ik hoor meerdere stemmen. Waarom is alles zwart, ik weet het niet meer. Ik voel dat ik op een koude ondergrond lig. Ik hoor zachtjes het geluid van een rijdend voortuig 'Zal ze ook een winnaar van de game zijn?'. Winnaar? De herinneringen komen langzaam maar zeker terug. Er begint een klein lampje te branden, Tomhunt, dat was een game waar ik veel over had gehoord op school dus ik ging het ook proberen, ik bedoel ik had toch niemand die thuis zei dat ik het niet mocht spelen mijn ouders waren toch bijna nooit thuis. Ik moest alles doen thuis, passen op mijn broertje, koken, het huis schoonmaken, enz. In het echt heet ik Kim Bloem in de game heet ik Clover.

Toen ik met de game begon vond ik het een leuke game maar hoe langer ik het speelde hoe minder ik de mensen in de game begon te vertrouwen. Velen van hun verraadden me in de game op de ultieme prijs te krijgen en ik was zo af en toe bijna doodgegaan. De prijs, als je de eindbaas in level 10 had gehaald kreeg je een prijs waarover je kon dromen, althans zei de reclame. De prijs werd genoemd in de reclame, maar niemand wist wat het was. De game had ook een interessante feature. Wanneer je dood gaat in de game kun je de game nooit spelen met de personage waarmee je speelde. Misschien hadden ze dit gedaan om het zo echt mogelijk te laten lijken. Hierdoor moest je helemaal opnieuw beginnen. Ik begon ook andere spelers te vermoorden in de game. Zo hoorde het in de game; je moest overleven om in het volgende level te komen. In de game vocht je veel met andere spelers om naar het volgende level te komen. In ieder level waren ook unieke wezens te vinden die konden variëren tot schattig of weerzinwekkend. Ik wist me overal door heen te slepen in de game tot level 10. Echter gebeurde het dat toen ik naar de eindbaas moest spelen dat de computer vastliep en ik niks kon doen. Ik baalde echt als een stekker en sloot de computer af, en toen... niks?

Ik open langzaam mijn ogen en probeer overeind te komen, maar de pijn in mijn voorhoofd zorgt ervoor dat ik weer ga liggen. 'Oh ze is toch niet dood' ik ga weer langzaam overeind ook al bonkt mijn hoofd en zie allemaal andere kinderen zitten. Waar zijn we? Vraag ik. Iedereen zwijgt en het is voor een paar minuten stil. Uiteindelijk verbreekt een jongen met bruin haar en een litteken net boven zijn rechter oog de stilte, dat weten we zelf ook niet blondie. Blondie! Wat denkt deze vent wel niet!. 'dus echt niemand weet waar we zijn dat is belachelijk'. 'Je moet het maar geloven Clover' zegt een zwart meisje. Dit meisje had haar haren in vlechten en droeg een grote bril maar in haar blauwe ogen zag je angst. ' hoe weten jullie hoe ik heet in de game?'. Een getinte jongen wijst met zijn vinger naar mijn pols. Ik kijk ernaar en ik schrik. Op mijn pols staat gebrandmerkt Clover. Waarneer is dit gebeurt ik kijk rond en zie dat de andere kinderen ook een naam op hun pols hebben gebrandmerkt. De man die me blondie had genoemd lijkt mijn gedachten te lezen ' Wij weten ook niet wanneer ze zijn gekomen' hij ging verder voordat ik meer kon vragen ' iedereen kent elkaar ook niet, we hebben niks met elkaar gemeen behalve één ding' hij is even stil en gaat dan verder ' we hadden allemaal level 10 bereikt en we stonden voor de baas maar toen liep de computer vast'. ' Ze hadden vast een virus op onze computer gezet op het punt toen de computer vastliep' een jongen met een groen oog en een blauw oog kijkt uiteindelijk op ' toen het virus op onze computers kwam hebben ze vast onze persoonlijke gegevens gekregen zo konden ze achterhalen waar we waren'. Ik kijk naar de stalen grond waar ik op zit , ik was net zoals deze kinderen in de val gelopen. Ik zie een raam in de muren. Ik sta op en loop wankelend naar de raam toe. Als ik naar de raam toe loop kijken kinderen naar me of ze de hoop hebben verloren. Wanneer ik uit het raam kijk zie ik waarom. Dit zijn geen weilanden met koeien of huizen, eigenlijk je kunt niks zien wat je aan een land laat denken. Het enige wat ik zie zijn lichten maar dat is niet het enige; er tussen door zie je een bordje op dat bordje staat deze tekst ' Je kunt niet ontsnappen aan de game je kunt er alleen aan meedoen'. Ze bedoelde toch niet die game nee toch. De kleur van mijn gezicht begon weg te trekken. De wagen stopt opeens en ik wordt naar opzij geschoten. De bruine jongen vangt me nog op tijd op voordat ik de grond raakt ' nou blondie we staan niet goed op onze voeten hé' wat een rotzak ik maak me snel van hem los en kijk van hem weg. Het meisje met de grote bril, de jongen met het groene en blauwe oog en de stille getinte jongen hebben minder geluk. Ze vallen allemaal op elkaar ,net als de rest van de kinderen. De achterkant van de deur wordt open gehaald en het eerst wat we zien zijn twee mannen in zwarte maskers en zwarte pakken. Door het masker kunnen we niet zien wie ze zijn, echter er is iets waar ze me aan herinneren. 'Het zijn bewakers van de eind baas' zegt het meisje met de grote bril. In de game moet je, voordat je de eindbaas kunt ontmoeten, langs wel 100 bewakers voordat je bij hem kan zijn. Ik had gelukkig een onzichtbare cap dus ik hoefde gelukkig niet met ze te vechten. 'Eruit' zegt één van de gemaskerde mannen. Eerst twijfelen we, maar na het zien van de twee geweren die ze dragen rond hun heupen stap ik als eerste naar buiten. Het licht omarmde me en zei welkom maar niet op een warme manier, het was het gevoel of er een mes in je lichaam werd gestoken.