Przecież możesz mnie poczuć

Prolog

Josh podał mi rękę. Złapałem dużą, miękką dłoń i pomogłem chłopakowi wspiąć się na dach. Przychodzimy tutaj regularnie, żeby uciec od codzienności. Po prostu wchodzimy po drabinie prowadzącej do opuszczonego zbiornika na wodę, o którym zapomniało całe miasto. Nikt już z niego nie korzysta. Oprócz nas. Uciekam też w nocy, przez moje okno. Idę wtedy do domu Josha i rozmawiamy przez długie godziny. Uciekam zwłaszcza wtedy, kiedy odwiedza mnie mój rozmazany duch. Zawsze udaje mi się wyrwać i w ostatnim momencie wyskakuję na zewnątrz. Przy moim przyjacielu nie myślę o swoich koszmarach. Nie myślę też o samobójstwie.

Od ponad dwóch miesięcy spotykamy się codziennie. Mimo tego, że jest starszy o dwa lata, to potrafimy się dogadać. Lubię spędzać z nim czas. Ma w sobie coś niezwykłego, coś, czego nie ma nikt inny. Niestety, bywa smutny częściej niż ja. Cztery lata temu wraz z rodziną jechali do sąsiedniego miasta na obiad do znajomych. Ojciec nie wyrobił na zakręcie, ale Josh wyskoczył w samą porę. Bardzo tęskni za bliskimi, ale nie chce zabrać mnie na ich grób. Sam też tam nie chodzi. Poza tym nie wiem o nim zbyt wiele. Lubi szyfry i często nimi mówi. Próbuję wtedy zrozumieć, o co mu chodzi, ale on tylko patrzy ślepo przed siebie i chichocze. Przeraża mnie to.

Którejś nocy rozmawialiśmy o śmierci. Dla mnie to moment oderwania od rzeczywistości. Lot, którego nigdy się nie zapomni, podróż do nowego, nieznanego świata. Jednocześnie jest to coś, czego panicznie się boje, ale też coś, czego pragnę każdej nocy, kiedy przegrywam ze swoimi słabościami. Josh mówi, że to tylko moje wymysły. Tak na prawdę w momencie zderzenia ze śmiercią nie ma nic. Człowiek czuje się jak w próżni, z której nie ma wyjścia. Nie wiem, co miał na myśli ani skąd wziął te stwierdzenie. Chyba znowu mówił szyfrem.

Czasem mam wrażenie, że żaden z nas nie istnieje. W takich chwilach mówię mu o tym, co czuję. Szturcha mnie wtedy lekko i dodaje "Przecież możesz mnie poczuć".