Muhtemel Aşk : Kader

''''' 10 '''''

" KyungSoo müdüre hanım seni çağırıyor. "

Okuldan henüz gelmişken, üniformasını dahi değiştirmeden elini yüzünü yıkayarak terin ve tozun cildindeki rahatsız edici etkisinden bir nebze olsun kurtulup idari odaya ulaştı.
Kapıyı çalıp her zamanki ciddiyetine ilave kendisine gülümseyen Müdüreyi selamlayıp işaret ettiği koltuğa oturdu.

" KyungSoo biliyorsun on sekizini dolduran gençleri yurdumuzda daha fazla tutamıyoruz."

KyungSoo tedirginlikle gülümseyerek onayladı.

" Biliyorum efendim."

" Ve sen de yakında on sekizine giriyorsun."

KyungSoo yavaş yavaş silinen gülümsemesinin arasından derin nefes alarak başını salladı.

" Evet efendim. Bir hafta sonra on sekiz yaşıma gireceğim. "

Müdire önündeki açık dosyaya göz gezdirdikten sonra ellerini kavuşturup masada öne doğru eğildi.

" Normalde okulunun bitmesini bekleyebiliyoruz. Dönem içinde sana yol verecek değiliz. Ama senin için güzel bir teklifim var."

KyungSoo gözlerindeki merak ve umutla kadına döndü.

" Ne gibi?"

"Şöyle ki birisi var, bakıma muhtaç ve kimsesi yok. Kanser. Kemoterapi görüyor. Devletin temin ettiği hasta bakıcılar sadece gündüzleri onun yanında olabiliyor. Eğer kişisel ihtiyaçlarında ona yardımcı olmayı kabul edersen, kalacak yerin ve eğitim masraflarını karşılayacak bir bursiyerin olur. Ama maddi durumu fazla iyi değil sadece seni parasız bırakmaz. Ne dersin?"

KyungSoo duyduklarını zihninde tekrar tekrar gözden geçirerek düşündü.

" Kaç yaşında? "

" Bayan ve kırk yaşlarında. Kimsesi yok. Yatağa bağımlı değil. Sadece evinde ona işlerinde yardımcı ve sesine ses olacak birisine ihtiyacı var. Aslına bakarsan hasta bakıcı tutabilir ama özellikle yetimhaneden biri olsun istedi. Birisinin evi olmak istiyormuş. İyimserliğin ve şuan ki durumunu göz önüne alınca ilk sana açmak istedim bu teklifi. Hem o bayana yardımın dokunur hem de senin bir evin olur. Okulla birlikte ek bir işte çalışmak zorunda kalmazsın. Liseden sonra üniversiteye de devam edersin. Bu bayan bir tanıdığımın arkadaşı ve onun da söylediğine göre güvenilir ve iyi birisi. İstersen biraz düşün, kararını bana sonra bildir."

KyungSoo'nun gözleri önündeki ahşap sehpadaki yetiştirme yurdunun tanıtım dergisine takıldı. Yurdun son halinin basılı olduğu kapak fotoğrafı ile kirpikleri sızladı.
Yurdun, küçük yaşta geldiği zamanki halini hatırlayınca ayrılık vaktinin geldiğini daha iyi anladı.

" Hayır efendim. Fazla düşünmeye gerek yok, kabul ediyorum. Başka bir yerde kendim için yarı zamanlı işlerde çalışmaktansa, başkasının sağlığı ve mutluluğu için çalışmayı tercih ederim. Zaten eninde sonunda bu yurttan ayrılmak zorundayım."

Müdire bu cevaba gülümsedi. Yüzüne ciddiyet katan çizgiler bu gülümseme de kaybolmuştu.

" Tam da KyungSoo'muza göre bir cevap.
Sen gördüğüm en güzel insanlardansın KyungSoo. Bu yüzden aklıma ilk sen geldin.
Diğer çocuklar sen gidince çok üzülecekler ama gittiğin yerde başka bir kalbi gülümseteceğine eminim."