Silent Run Away

Hoofdstuk 8 : Uitslag

"Ziet u dan niet hoe bang ze is ! Laat ons tenminste met haar praten !" Hoorde ik Logan's stem roepen.

Nadat de politieagenten me mee naar het politiebureau hadden gesleurd hebben ze me in een van de wachtkamers gestoken waar ze me straks vragen gaan stellen. Sinds ik hier ben aangekomen tot nu ben ik nog niet gestopt met huilen en heb ik al een paar paniekaanvallen gekregen.
Ik moet hier weg !!

"Mevrouw Quinn , we komen u wat een paar vragen stellen. We weten dat u niet spreekt dus hebben we een paar papieren bij." Vertelde een vrouwelijke agent dat binnen kwam achtervolgt door dezelfde man die me de auto in trok.
Ik knikte als antwoord en ging wat rechter zitten terwijl ik mijn tranen wegveegde.

"Naam , geboorte , leeftijd en woonplaats." Zei ze kort terwijl ze me de papieren aangaf.
'Quinn , weet ik niet , ik denk 17.' Schreef ik op het blad en gaf dat daarna aan de vrouw. Ze fronste terwijl ze het las en keek terug naar me op.

"Hoe ben je bij Alice geraakt?" Vroeg ze me dan en gaf een ander papier.
'Ik ben weggelopen en ben flauwgevallen en Alice heeft me gevonden.' Schreef ik weer eerlijk op en gaf dat terug.
Ze knikte weer en legde het blad bij het eerste.

"Weggelopen van wie?"
'Kai en Carlos' schreef ik met trillende handen op. Alleen hun namen maakte me al bang , bang dat ze me zouden vinden.

"Wie zijn dat ?" Vroeg ze me verward - wat ik ook zou zijn als ik gewoon twee voornamen krijg als antwoord. Er bestaan misschien wel honderde Kai's en Carlos'en.

"De mensen die me pijn deden. Ze hebben me ontvoerd toen ik klein was en ik was eindelijk kunnen ontsnappen.' Schreef ik op en begon terug te huilen bij alle herinneringen van de twee.
"Quinn rustig maar. Ze kunnen je niets meer doen. Je bent hier veilig." Verzekerde de vrouw liefdevol terwijl de man me met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.

"Wie zegt dat ze niet liegt. Ze ziet er niet echt mishandeld uit." Gromde hij naar mij en de andere agent.
"Heb je iets van bewijs. Littekens ? Andere wonden ?" Vroeg de vrouw dan.
Ik knikte en deed de grote zwarte hoodie van Logan uit en liet mijn armen zien. Die stonden vol met littekens van alle sneden die Kai heeft gemaakt , brandwonden,... Mijn naam dat ze in mijn bovenarm hadden gesneden verberg ik snel met de trui. Dat litteken ligt het gevoeligste sinds dat het eerste litteken is dat ik gekregen heb...

Flashback
"Wat je jou probleem nu !! Een meer of minder is toch miet erg op dit mormel!" Riep Kai tegen Carlos die me voor de zoveelste keer probeerde te sparen.

Ik zit hier nu al misschien een jaar of 2 gevangen en ze willen me nog steeds niet laten gaan. Kai zegt dat ik hun trofee ben en dat ik daarom niet weg kan. Ze willen met me pronken al weet ik niet hoe dat ze dat willen doen met al dat slagen en de verwondingen.
Ik ben ondertussen gestopt met praten of schreeuwen. Zelf de tranen zijn gestopt. Ik ben leeg , ik voel niets meer. Elke snee , elke klap , alles ik voel het wel maar het doet me niets meer.

Carlos probeerde me nog steeds te helpen met wat pijnstillers maar ik neem ze niet aan sinds wat er de eerste keer is gebeurd nadat hij me hielp. Hij kwam na een maan ofzo nog niet terug. Nu heeft hij Kai's vertrouwen terug dus mag terug mee.

"Wil je nog steeds niet praten? Eh?" Begon Kai en zwaaide een mes dat vlijmscherp leek voor mijn gezicht.
Ik schudde mijn hoofd , spuugde in zijn gezicht en niet veel later voelde ik de straf voor zijn daden voor mijn arm snijden.

Verveeld kijk ik van het mes naar Kai die me met hoopvolle ogen aankijkt. Hopend dat ik terug een kik geef , gil of tenminste iets doe. Maar nope , ik kijk verveeld op en blokkeer de pijn zoals altijd.

"Jij trut. Ik zal je wel laten schreeuwen. Wacht maar af." Bedreigde hij en sloeg me in mijn gezicht voordat hij de kamer verliet en mij alleen achterliet.

Nog geen minuut later vielen mijn ogen al dicht van het slaap tekort en viel in een droomloze slaap.

Einde Flashback

De twee agenten keken me met open mond aan voordat de vrouw verder sprak.
"We gaan wat bloed moeten afnemen zodat we weten we je bent en we je ouders kunnen bereiken." Vertelde ze me en ik knikte langzaam. Maar iets in me wilt dat niet. Misschien willen ze me niet eens. Zouden ze wel gezocht hebben ?
"Oki ik heb wel nog een paar vragen voordat de zuster hier is." Zei ze en ging verder met haar onderzoek.

***
"We hebben de uitslag binnen een paar uur. Blijf hier rustig zitten. Mevr. Alice is er zo samen met Logan." Vertelde de vrouwelijke agente me en verliet de kamer.

Mijn ouders , wat als ze me niet meer willen. Ik ben vijf jaar weg geweest. Hebben ze al die tijd gezocht naar me ? Waren ze verdrietig ?

Hoe zouden ze eruit zien? Toen ik me afvroeg hoe mijn ouders eruit zagen beelde ik ze me altijd voor dat ik de bruine ogen van mijn ma had maar zij lang blond haar had en ik het kastanjebruine haar van mijn pa had maar hij had dan weer blauwe ogen.
Ze werkten dan beide in een kantoor maar niet in hetzelfde bedrijf en pa ging dan elke vrijdag voetbal kijken met zijn collega's en vrienden terwijl ik en mijn ma thuis films keken.

"Hej Quinn."   Bracht iemand me uit mijn gedachte. Ik keek op en dacht Logan te zien maar kwam oog in oog met Jay. Ik zwaaide en gaf hem een kleine glimlach.

"Ik hoorde wat er is gebeurd. Ze gaan je ouders zoeken. Dat is geweldig." Zei hij maar je zag verdiet in zijn ogen. Verdriet ?
Ik knikte en keek naar mijn handen.

"Dit gaat zo stom klinken-" mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen mij terwijl hij op de stoel voor me ging zitten.
"Sinds dat ze je ouders gaan zoeken ga je weg en jha ik wou gewoon zeggen dat ik je ga missen. Oki jha misschien ken ik je nog maar een dag maar dit gaat zo cliche klinken maar het lijkt of ik je al super lang ken -" begon hij te brabbelen. Ik nam zijn handen vast wat hem deed stoppen praten en glimlachte naar hem. Een echte glimlach.
Ik nam de bladeren dat de agenten hebben achtergelaten en schrijf 'ik ga jullie ook missen'

"Quinn?" Klopte er iemand op de deur die stilletjes aan open ging.
"Ow hej Jay." Zei Logan die vanachter de deur uitkwam samen met Alice die direct op me afkwam en me omhelsde.
"Ik ga je zo hard missen kind. " fluisterde ze zacht. Ik knuffelde terug en knikte als antwoord.

Ze zijn allemaal zo aardig tegen me geweest al kende ze me niet.
'Ik ben jullie eeuwig dankbaar' schreef ik op en glimlachte naar de drie voor me.

"We hebben de uitslagen Quinn. Of moet ik eerder zeggen. Marley." Kwam dezelfde man binnen van ernet die nu heel breed aan het glimlachen is.

"Wat?!"
"Marley?!"
"Oh mijn god"  hoorde ik iedereen door elkaar zeggen.

Wacht wat?
MARLEY ?!

------------------------------------
Hejjjjj !!
Eindelijk nog is wa geschreven. Euhmmm jha omg MARLEY hehe jha ge zag het al wa aankomen ni? 😂😂😅 euhm heup joe like it. Dus jhaaa byeeee👋🏼👋🏻💋