Silent Run Away

Hoofdstuk 2 : Quinn

"Hoe heet je eigenlijk ?" vroeg Logan me terwijl ik verdronken ben in de ogen van de oude vrouw die me zo bekend voorkomen. Naast dat ik ze in het bos heb gezien heb ik ze ooit nog is gezien.
"Hallo ?! Ik vroeg je wat !" zei hij geïrriteerd en kwam de trap terug op. Bang stond ik terug recht en liep naar de onderkant van de trap waar plots een meisje van ongeveer vier jaar mijn benen begon te omhelzen. Verward keek ik rond me heen , zoekend naar iemand dat me kan helpen. Bovenaan de trap staan de vrouw en Logan me met een grote glimlach aan te kijken.
Het meisje heeft half lang bruin haar dat een beetje krult , bruine ogen en is groot voor haar leeftijd maar is nog steeds super schattig.

"Hej !" riep ze blij , nog steeds haar armen rond mijn benen. Ik waaide ongemakkelijk terug , nog steeds te bang om te praten.
"Je bent mooi , net een prinsses. Ben je misschien een prinsses ? Logan zegt dat ik dat wel ben." vertelde ze me vrolijk. Ik grinnikte door haar schattige vraag en schudde mijn hoofd.

"Oh , maar je lijkt wel een prinsses. Wil je mee met me gaan tekenen ?" veranderde ze plots van onderwerp met een vrolijke glimlach op haa gezicht. Ik keek terug naar de bovenkant van de trap waar de twee me nog steeds met de grootste glimlachen aankijken. De vrouw knikte als teken dat het best mag maar ik weet het toch niet echt zeker. Wat als ze hetzelfde zijn als Kai en Carlos , ik kan dat niet nog eens verdragen. Bedenkelijk loop ik dan toch hand in hand met het kleine meisje naar iets wat op een speelkamer lijkt.

Ze gaat aan het kleine tafeltje zitten en sleurde me mee naar een van de stoeltjes. Ze legde papier en potloden voor onze neus en begint te tekenen. Ik volgde dan maar haar voorbeeld en zo zitten we dan twintig minuten ofzo te tekenen.

"Tada !!" hoorde ik het meisje -waar ik de naam nog steeds niet van weet- plots roepen terwijl ze haar blad omhoog houd. Ik steek twee duimen op als teken dat ik het heel mooi vind. Ze had vijf mensen getekend drie daarvan meisjes en twee jongens.
"Dat is oma , en mama samen met papa en ik sta daar dan ook en als laatst is er ook nog Logan." legde ze vrolijk uit terwijl ze mannetje per mannetje aanduid. Ze glimlacht breed voordat ze van haar stoel springt en me omhelst.

"Je bent echt heel lief. Hoe heet je eigenlijk , mijn naam is Lilly." zuchttend nam ik mijn blad en schreef mijn naam erop.

Quinn

"Je praat niet zo veel eh , Kuin." ik moest lachen om de manier dat ze mijn naam uitsprak en wreef door haar haar wat haar deed giechelen.
"Lilly ?!" hoorde ik de oude vrouw roepen en nog geen seconde later kwam ze de kamer binnen.

"Hej je mama is er. Neem maar afscheid van-" ze stopte haar zin omdat ze mijn naam niet weet.
"Kuin !!" riep Lilly blij wat me weer deed grinniken. Ik nam mijn blad waarop ik Lilly had getekend die voor me zat te tekenen met haar tong half uit haar mond en haar ogen gefocused op haar blad en stond recht. Ik liep voorzichtig naar de vouw en liet het blad zien waar mijn naam op staat wat hoor ogen deden verdubbelen van grootte. Snel stap ik achteruit bang dat ze gaat slaan door het gene dat ik fout gedaan heb...

"Niet bang zijn ik doe je niets. Het is gewoon - die tekening het is prachtig... Je kan echt prachtig tekenen Quinn." zei ze geruststellend waardoor mijn houding terug ontspant.
"Nou jha neem maar afscheid van Quinn , je mama staat te wachtte. "
"Maar ik wil bij Kuin blijven!" zeurde Lilly en stampte boos met haar voet op de grond.
"Je komt overmorgen na school terug en dan kan je terug gaan spelen met Quinn." lachte de vrouw vrolijk. Was ze nu vrolijk dat Lilly niet naar huis wilt ?
"Okido , doei Kuin !!" riep Lilly volijk terwijl ze mijn benen nog eens knuffelde voor ze de deur uit naar haar moeder waarschijnlijk.

"Ik ben zo terug." zei de vouw en wandelde achter Lilly aan. Ik draaide me om en verschoot toen ik zag wat voo een rommel we hebben gemaakt. Tranen vormde in mijn ogen als ik denk aan wat ze met me zouden doen als ik niet snel opruim. Ik liep snel naar het tafeltje en ruimde alles - met trillende handen - op. Logan kwam net binnen toen alles opgeruimd was. Ik zat net neer maar sta direct terug op ; blijven zitten als er iemand binnen komt is onrespectvol en wat er nakomt is nog erger...

Als Kai of Carlos binnenkwamen en ik was nog aan het slapen namen ze altijd het mes. Per seconde dat er voorbij ging en ik niet recht stond was een snee op mijn arm , been of buik. En als ik het uitgilde van de pijn zetten ze meer kracht op het mes.

"Hej Quinn gaat het wel ?" haalde Logan me uit mijn gedachten. Ik besef nu pas hoe hard ik sta te beven net als de tranen dat over mijn wangen rollen.
Ik schudde hevig mijn hoofd en wil weggaan maar Logan hield me tegen , bang dat hij me zou slaan trek ik weg maar in plaats van me te slagen omhelst hij me.

"Je bent hiet veilig. Alice en ik doen je niets. Je bent hier veilig." trooste hij me en raar genoeg voelde ik me zo veilig. Ik begraaf mijn hoofd in zijn t-shirt en huilde uit.
"Kom Alice heeft eten klaar gemaakt." vertelde hij me. Ik knikte en liep de kamer uit met Logan op mijn hielen. We lopen samen de gangen uit en komen de goed ruikende keuken in.

In de keuken zit de oude vrouw die dus Alice heet al aan tafel met twee andere borden erop.
"Kom kind. Wees niet bang en schuif maar mee aan tafel." zei ze op een moederlijke toon. Weer knikte ik en glimlachte dankbaar naar Alice. Ik ging over Alice zitten met Logan aan de kop van het kleine tafeltje.

"Smakelijk." Zeiden ze in koor en ik knikte alleen maar voordat we allemaal beginnen te eten.

Na een half uurtje in stilte hebben gegeten was ik klaar maar had maar de helft van wat er op mijn bord lag gegeten.
"Je mag van tafel hoor. Ga anders maar wat douche er liggen propere kleren en handdoeken." Vertelde ze me. Ik knikte en stond recht , voordat ik de keuken verliet zette ik mijn nog half volle bord op het aanrecht en begin naar de badkamer te wandelen toen ik besefte dat ik niet weet waardat  dat is. Snel ga ik terug door de gang naar de keuken maar blijf voor de deur staan als ik mijn naam hoor.

"Waarom praat Quinn eigenlijk niet ?" Hoorde ik Logan vragen. Als ze ontdekken dat ik afluister slaat er wat en nog niet een beetje maar ik kan niet anders , nieuwsgierigheid knaagt aan me.

"Als iemand iets traumatisch meemaakt neemt die persoon soms de beslissing om te stoppen met praten. Het is een soort van opgeven. Je heb gezien hoe ze eruit zag en nog steeds ziet. Het arme kind is verl te dun , ze heeft overal littekens en was ergens in het bos neergevallen." Zei Alice bezorgd en op een serieuse toon en elk detail dat ze zei klopte ook ; ik ben bang om iets te zeggen omdat ik heb opgegeven , omdat ik iets traumatisch heb meegemaakt en het maakt me vanbinnen kapot...

Toen ik befeste dat ik mog steeds aan het afluisteren ben klopte ik zachtje op de keukendeur en kwam terug binnen.

"Wat is er kind ?" Vroeg Alice me weer op haar zelfde moederlijke toon. Ik wees naa de gang maar ik zag aan hun gezicht dat ze er niet veel van begrepen.
Ik zuchtte en zag toen een mini whitebord op het aanrecht liggen samen met een pen. Snel nam ik het onder het oog van Alice en Logan. Ik begon te schrijven en liet het dan aan hen zien.
'Waar is de badkamer ?'  En keek verlegen weg.
"Oh de trap op en de eerste deur links." Vertelde ze me. Ik knikte en liep de keuken met een dankbare glimlach uit.

Aangekomen in de badkamer douchte ik snel en kleedde me aan. De kleren dat ze had klaargelegd passen goed maar ze waren totaal niet mijn stijl. Het is allemaal zo kleurrijk en kinderlijk. Kleuren heb ik jaren geleden al opgegeven nadat mijn onschuldigheid is afgenomen ....