Silent Run Away

Hoofdstuk 11: Mijn Verleden

Het is nu nacht , dat denk ik toch , het is donker en ik zit nog steeds in het bos. Ze gaan zelf niet naar me zoeken , natuurlijk niet waarom zouden ze dat wel doen.
June heeft gelijk ik heb iedereen achtergelaten voor vijf jaar , al was het niet mij beslissing ik heb hen wel pijn bezorgd...

Misschien was het beter dat ik bij Kai en Carlos bleef , dat ik daar vermoord werd en ik ze nooit had terug gevonden. Ze zouden beter af zijn zonder mij. Ik ben hen alleen maar tot last.

Met die gedachten ga ik terug recht staan en loop ik verder het bos in. Op een openplek staat; er een gigantische boom dat denk ik breed en groot genoeg is om in te klimmen.
In stap op de boom af en probeer te klimmen en na de vierde keer proberen lukt het me. Ik klim tot ergens in het midden en blijf daar op een dikke tak zitten. Mijn hoofd leun ik tegen de stam en mijn benen hangen over de tak en voor ik het weet val ik in een diepe slaap.

***

Slaap verlaat me rustig en wanneer ik mijn ogen open val ik bijna van de tak af. Ik probeer bij te komen van de schrik toen ik geruisel onder me hoorde.
"Kuinn , Kuinn , Kuinn , Kuinn " zong er een meisjesstem.
"Wees nu is stil Lilly." zeurde een andere meisjesstem.
Lilly en June waren hier ?
Ik stond rustig op en begon hoger te klimmen maar viel bijna achteruit wat de twee naar boven deed kijken.

"Marley. Omg Marley!!" Riep June toen ze me zag. Toen ik weer stevig stond begon ik hoger te klimmen.
"Hallo Kuinn , we zoeken jou." lachtte Lilly en zwaaide naar me.
"Marley , wat ben je aan het doen. Omg niet springen , zo breek je je nek nog. Het spijt me oki , het spijt dat ik je niet geloofde. " riep June naar me wat me deed stoppen klimmen.
"Het spijt me. Na vijf jaar was ik er zo van overtuigd dat je er niet meer was dat ik  je niet kon geloven. Ik hou van je Marley je bent als een zus voor me. Je bent familie." vertelde ze me. 
"Familie!"riep Lilly blij.

Knikkend klim ik terug oplaag. Eenmaal ik terug op de grond stond vlogen er armen rond mijn nek en mijn benen. Beide meisje hadden me stevig vast , June begon zelf te huilen...

"Ik had er voor je moeten zijn , niet twijfelen aan wat je zegt. Het spijt me." snikte ze terwijl ze me los liet. Ik knikte als teken dat het goed was en gaf haar een kleine glimlach.
"Kom we gaan naar huis." mompelde ze verdrietig terwijl ze Lilliy's hand  nam en weg wandelde.
Verward door haar plotselinge moed verandering begin ik haar te volgen maar blij een paar meter op afstand.

"Oh mijn god Marley is alles in orde , heb je ergens pijn , waar was je ? We waren zo ongerust !" kwam Alice uit de achterdeur gelopen.
"Ze was in het bos in een van de bomen gekropen." vertelde June haar zachtjes en liep zonder nog iets te zeggen naar binnen. Ik glimlachte even naar Alice en wees naar waar June is gelopen. Alice knikte als teken dat ze begreep wat ik bedoelde voordat ik achter June aan liep.

"June." fluisterde ik net hard genoeg dat ze me zou horen sinds ze een paar meter verder op de zetel zit met jaar gezicht in haar handen. Ze keek langzaam op en haar ogen waren rood en op haar wangen lagen nog tranen. Snel liep ik op haar af en nam haar in mijn armen.
"Het spijt me. " snikte ze ik naam haar hoofd tussen mijn wangen en veegde de tranen met mijn duimen weg terwijl ik naar haa glimlachte wat haar ook deed glimlachen.
"Lachen is  beter." fluisterde ik terwijl ik de omhelzing verbrak.

"Je bent nog altijd dezelfde , misschien gebroken maar je bent nog steeds de lieve , behulpzame en liefdevolle Marley van vijf jaar geleden." lachte ze zachtjes.
Ik stond recht en liep naar mijn kamer waar ik gisteren het white board had gelaten en liep snel terug naar beneden.

'Hoe was het vroeger?' voeg ik haar via het bordje.
"Het was zoals nu. Jij , Avery , Charlie , Logan , Jay en ik. Logan en Jay zijn een jaar ouder dan ons maar sinds jij en Jay een stel waren en Logan je neef is zaten ze altijd bij ons. Jij was altijd het moedertje van de groep , iedereen hield van je. Je was lief tegen iedereen zelf wanneer zij dat niet waren , je zorgde altijd voor iedereen. Als iemand verdrietig was was jij er direct bij." vertelde ze me glimlachend bij de herinnering.

Het doet pijn om te weten dat ik daar niets meer van weet en dat het ook niet meer gaat terug komen...
"Marley ?!" riep er iemand maar ik lette er niet op tot June me met haar eleboog aan stootte. Ow jha ik ben Marley. Ik denk dat June mijn verwarde blik zag want ze lachtte een beetje maar zonder enkele humor in haar lach. Ik weet dat ik iedereen pijn doe met het hele Quinn zijn maar wat als die testen toch niet 100% kloppen...

"Ah hier ben je. Euhm kan ik met je praten ?" kwam Jay de woonkamer binnen. Ik knikte twijfel achtig maar volgde hem toch naar de tuin.We zaten samen op het bankje dat tussen de bloemen stond aan de zijkant van de tuin. De tuin was prachtig nu ik eens goed kijk. Overal waren er kleurrijke bloemen en bomen die hun kleuren verliezen sinds het herfst is.
"Marley ik had je toch vertelt wat we waren voordat je verdween eh?" vroeg hij me nerveus. Ik knikte en keek overal behalve naar hem , dit had ik al verwacht. Maar ik hoop dat hij me tot niets ga dwingen...

Flashback

"Hej kleintje word is wakker !" hoorde ik Kai me wakker roepen voordat hij me tegen me al gebroken ribben stamte. Ik beet op mijn tanden en ging recht op de grond zitten maar keek niet naar hem.
"Kijk naar me als ik tegen je praat !" riep hij kwaad en trok me recht met behul van mijn haar. Gillen deed ik niet net als huilen ik was leeg vanbinnen.
"Oh dus je praat nog steeds niet en die traantjes van je zijn er nog steeds niet huh." zei hij met een enge grijns op zijn gezicht.
"Daar moeten we verandering in brengen vind je ook niet." vertelde hij me terwijl hij zachtjes over mijn wang streelde.

Ik probeerde hij zijn greep te trekken maar hij trok alleen maar harder aan mijn haar en hield mijn kin stevig tussen zijn twee vingers vast.
"Weet je-" begon hij maar stopte met praten toen ik in zijn gezicht tufte.
"Jij bitch !" riep hij razend en sloeg met zijn vlakke hand tegen mijn wang en duwde me de grond terug op. Hij ging boven me hangen met beide knieën aan beide kanten en hield mijn handen  boven mijn hoofd.
"Ik denk dat ik wel van deze positie hou." mompelde hij grijnzend en kwam steeds dichterbij met zijn gezicht. Hij stopte vlak voor mijn gezicht en wijkte af naar mijn oor.
"Weet je wat ik ga doen ?" vroeg hij in een lage toon. Ik schudde mijn hoofd wat hem deed lachen.
"Ik ga je leven een hel maken ." lachte hij bitter en duwde zijn lippen tegen de mijne. Ik duwde mijn lippen tegen elkaar en probeerde hem van me af te duwen maar een vijftien jarige ik is niet sterk genoeg om hem eraf te duwen. Mijn handen houd hij vast met een hand terwijl dat andere ander langzaam lang mijn lichaam streeld en stopt bij het grote t-shirt dat ze me gegeven hebben.

"Shit. Kai !! Ga van haar af !" hoorde ik Carlos plots binnen lopen en voor ik het wist lag Kai naast me. Ik  kruipte snel weg en ging met mijn rug tegen de muur zitten en trok mijn benen tegen mijn borstkas.

Einde Flashback