Silent Run Away

Hoofdstuk 7 : Bang

Flashback

"Quin wakker worden." maakte iemand me fluisterend wakker.
"Mhh" mompel ik toen ik mijn ogen open. Snel komt alles weer terug en voel ik de messteken weer open gaan door dat ik ga recht zitten en schuif snel  naar achter
"Rustig , rustig ik kom je helpen." zei Carlos. Verward keek ik hem aan maar knik zachtjes. Ik wil hen niet nog kwader maken. Als ik rond kijk zie ik tot mijn verbazing geen Kai.
"Kai is er nog niet. We moeten dus voort doen. " vertelde Carlos me en nam een zak achter hem vandaan.
"Hier." hij gaf me een chocoladereep en wat drinken.
"Het is niet veel maar meer kon ik niet meebrengen." zei hij me terwijl hij me nog een broodje aangaf.
" Dankje." mompelde ik voordat ik een beetje dronk en at.

"Voor je wonden kan ik niet veel doen. Maar hier zijn wat pijnstillers." zei hij voordat hij me een potje pillen gaf.
 Weer knikte ik en nam de pillen in en mompelde nog een klein bedankje.

"Shit , kleine Kai is er. Snel verstop alles voor later." beveelt hij me en hielp me om de spullen snel weg te schuiven onder het dunne laken in de hoek.

"Waar is dat onderkruipsel !" hoorde ik Kai roepen voordat hij binnen liep. Ze blik ging direct naar Carlos die voor me gehurkt stond met het potje pillen in zijn handen.
"En wat denk jij te doen !!" In een fractie van een second stond hij al recht en ging beschermend voor me staan. Ik was ondertussen terug in een bolletje tegen de muur gaan zitten , wachttend op de straf die ik ging krijgen...

...Maar die kwam niet. Ik snapte niet wat er gaande was -maar was te bang om mijn ogen te openen- tot ik Carlos in pijn hoorde roepen. Mijn ogen sprongen open en zag Carlos met een gebroken neus op de grond liggen.
"Dat komt er van als je de fucking bitch helpt !!"' waren de laatste woorden dat ik hoorde toen ik voor de zoveelste keer een klap tegen mijn hoofd voelde en zwart het overnam

einde flashback

Als ze me vinden en ze te weten komen dat iemand me heeft geholpen gaan ze die iemand pijn doen... Ze mogen Maggie , Logan , wie dan ook niet pijn doen...

Mijn longen doen het pecies niet meer , ademen doet pijn het lijkt of ik letterlijk doodga. Adem Quinn , adem.
Nope helpt niets , tranen blijven komen en mijn ademhaling versnelt alleen maar.

"Quinn !! Quinn ben je hier ?!!" hoorde ik een stem roepen. Oh nee ze hebben me gevonden , ze gaan me terug- wacht dat was Kai of Carlos niet.

LOGAN

Ik probeer mijn gesnik te onderdrukken maar toch breek ik terug in gesnik uit. Zodra hij weg is kan ik hier ook weglopen en moet ik uit iedereen zijn leven verdwijnen. Niemand mag gewond raken door mij.
"Quinn ik weet dat je hier bent , doe aub de deur open." smeekte Logan me bijna. Nog steeds kan ik niet ademen maar met trillende handen doe ik de deur toch open.

"Oh Quinn kom hier." mompelde hij en sloeg zijn armen rond me en draaide rustgevende cirkeltjes op mijn rug. Ik voelde me rustig worden en kon snel terug normaal ademen.
"Gaat het alweer ?" vroeg hij me waarop ik knikte en me uit zijn greep haalde. Persoonlijk contact is nog altijd moeilijk...

***

Nadat Logan me heeft gevonden en me heeft getroost zijn we naar de les gegaan en ik heb Kai of Carlos nergens meer gezien. Misschien beelde ik het me allemaal maar in. Ben ik stilletjes aan gek aan het worden. Maar jha wat wil je dan ook na vijf mishandeld te zijn geweest.De dag was aan zijn einde en ik kon eindelijk weer naar huis nou jha naar Alice en Logan's huis. Zou ik familie hebben , zouden ze naar me gezocht hebben ?
Vragen bleven maar komen toen ik perongeluk tegen iemand aanbotste.

"Ow hej Quinn gaat het ? " vroeg een bekende stem. Jay.
Ik knikte en wou verder wandelen maar werd tegengehouden. Bang verstijf ik helemaal terwijl tranen in mijn ogen springen.
"Jay gast laat haar los !" hoorde ik plots een heel kwade Logan naast me roepen terwijl hij Jay's hand van mijn pols trok en voor ik wist wat er gebeurd sloeg hij al tegen Jay's neus. Bang en verward door zijn uitbarsting stap ik achteruit zonder mijn blik van de twee af te halen. Logan keek uit zijn ooghoek naar me maar voor hij iets kon zeggen draaide ik me om en liep snel weg.

Hij is net als Kai en Carlos. Hij kan lief zijn maar als het erop aan komt slaagt hij zonder twee keer te denken... Tranen blijven komen terwijl mijn benen harder en harder lopen.
"Quinn !! Kom aub terug aub." riep Logan van achter me. Ik probeerde nog harder te lopen maar vertraagde alleen maar en al snel had hij me terug ingehaald.
"Quinn het spijt me." fluisterde hij en nam me in zijn armen. Bang dat hij deze keer mij zou slaan als ik wegtrek blijf ik staan laat hem me gerust stellen.

"Ik dacht dat hij je pijn deed en ik flipte. Aub loop nooit meer zo weg van me." zei hij terwijl hij mijn hoofd naarboven bracht zodat ik wel naar hem moest kijken. Ik knikte en sloeg mijn armen rond zijn taille en duk mezelf tegen hem aan terwijl ik terug in tranen uitbarste.

Hij zag er gewoon zo gebroken en echt gekwetst uit... en niet te vergeten zo ongerust. Nog nooit is er iemand zo ongerust over me geweest. Toen ik rond keek zag ik dat we ergens bij een bos stonden , heel afgelegen en donker sinds het bijna winter is word het sneller donker.

Winter... In de winter bonden ze me altijd vast aan een van de bomen of aan een stoel en moest ik buiten slapen en werden al mij 'straffen' ook buiten gegeven. De sneeuw liet alles nog harder branden of als ik geluk had was het zo kwaad dat het verdoofde door de sneeuw maar Kai zag dat altijd wel en bracht dan gekookt water neer op mijn rug.
"Quinn gaat het wel ? " vroeg Logan terug heel ongerust. Bang schudde ik mijn hoofd en haalde het mini whitebord met trillende handen uit mijn tas.

'Ik wil niet buiten slapen. Aub laat me niet buiten slapen.' Logan's ogen werden groot bij het zien van de woorden dat ik geschreven had en schudde snel zijn hoofd en stelde me gerust dat ik never nooit buiten zou moeten slapen zeker niet in de winter.

Nadat alles terug oki was besloten we dan maar naar huis te wandelen sinds dat volgens Logan niet zo ver is.
"Quinn het spijt me echt dat ik je bang maakte. Dat was totaal mijn bedoeling niet."zei Logan voor de zoveelste keer toen we bij de voordeur aankwamen. Ik knikte weer als teken dat het oki is toen plotseling de deur werd opengegooit en Alice met tranen in haar ogen naar me keek. Voor ik wist wat ik deed sloeg ik mijn armen rond haar wat haar in tranen deed uitbarsten.

"Het spijt me zo Quinn , ik kan hier niets tegen doen." mompelde ze in mijn oor en voordat ik nog maar verward naar haar kan kijken komen er twee mannen in hun veertig achter de deur vandaan. Beide strak in het pak met zonnebrillen op al is het totaal niet zonnig.

"Quinn wij zijn van de politie en we komen je hier halen wegens een telefoontje dat we hebben gekregen dat u zogezegt vijf jaar lang mishandeld was en u zelf ontsnapt  bent. Is dat correct ?" vroeg de man met het blonde haar.
Ik knikte voorzichtig en keek bang naar Logan die net als ik verstijfd was maar had een boze uitdukking op zijn gezicht.

"Dan nemen we u mee naar het bureau waar we alles verder onderzoeken." zei de andere politieagent met bruin haar en nam me bij mijn bovenarm vast. Verward en doodsbang kijk ik van Alice naar Logan die er allebei verslagen uitzagen.
"Meneer mag een van ons twee mee ?" vroeg Alice voorzichtig maar de agent schudde zijn hoofd en keek haat kwaad aan.
"Ze is doodsbang ziet u dat dan niet !!" vliegt Logan uit wat mij in tranen deed uitbarsten.
"Meneer aub. Ze heeft niemand behalve ons. " fluisterde Alice.

"Goed dan." mompelde de blonde agent en stapte naar de politieauto. De man die me nog steeds vast had verstrakte zijn greep en sleurde me mee naar de auto en duwde me erin.
"Marley hou vol we zijn vlak achter jullie." riep Logan nog voor de deur van de autp dicht gegooit werd.

Marley ?
Ik ben Quinn niet Marley !

-----------------------------------------------