"Adam m m m" . . .
သူ႔ေခြးေလးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရၿပီ အထင္နဲ႔ ေၾကာက္လန႔္ၿပီး အသားမ်ားပင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနသည္
"ေဟး . . . Ok ရဲ႕လား . . . ?"
႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံ နဲ႔ ပခံုးျပင္ကို လႈပ္ခတ္ခံလိုက္ရတဲ့ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ အေၾကာက္ပိုကာ မ်က္စိအစံုကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာေျပျပစ္သူတစ္ေယာက္ သူ႔ Adam ေလးအားခ်ီၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ရပ္ေနေလသည္။ ႐ုပ္ရည္က ေခ်ာေမာေျပျပစ္သည္ထက္ပိုသည္ သူရဲ႕ မ်က္ခံုးထူထူမွာ ဝိုင္းစက္ရႊန္းေတာက္ေနတဲ့ညိဳဖန္႔ဖန္႔မ်က္လံုး အစံုနဲ႔လိုက္ဖက္စြာ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေစသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစံုတို႔ကလည္း အနည္းငယ္ ေထာ္ဟန္႐ွိၿပီး ေဆာင္းရာသီ ေၾကာင့္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုလြန္းေနသည္။ဘာေၾကာင္ရယ္မသိ ပုခံုးေပၚကအထိအေတြ႔ေလးကိုစျမံဳျပန္မိရင္း taemin တို႔႐ွက္ေသြးျဖာမိသည္။
"အို . . . Adam ေလး လာ လာ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ hyung ကမင္းေတာ့ေသၿပီထင္ေနတာ . . . ခင္ဗ်ားကဘာႀကီးလဲ ေခြးတစ္ေကာင္လံုးျဖတ္ေျပးတာမျမင္ဘူးလား? တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးမွာလဲ . . . ဟြန္႔"
႐ွက္ရန္းေတြရန္းၿပီး ထိုလူႀကီးကိုပစ္ေဟာက္လိုက္ၿပီးကာမွ အေျခအေနကသူ႔ေခြးေလးအလြန္ ျဖစ္မွန္းသတိရမိသည္။
"ဒီမယ္ အမိ ခင္ဗ်ားေလး ေခြးက ျမင္ရေလာက္တဲ့ ေပမွီေဒါက္မွီ ဆိုဒ္လည္းမဟုတ္ အဲ့ပုတုတုေသးေသးေကြးေကြးက ကြၽန္ေတာ့ကားေ႐ွ႕ျဖတ္ေျပးတာ ဘယ္လိုသတိထားမိမွာလည္း ဒါေတာင္ ဒီကသတိေကာင္းလြန္းလို႔ ဘာမွမျဖစ္တာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အမိေခြးနင္းျပားျဖစ္ၿပီပဲ"
သူကို အမိလို႔ေခၚၿပီး သူေခြးကို မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳးေျပာေနတဲ့လူႀကီးကိုတစ္စစီဆြဲဖဲ့ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသေတြမႊန္ထူလာပါေတာ့တယ္။
