Behind Closed Doors | girlxgirl

IV. Ένα σουφλέ, ένας γάτος και δύο δάκρυα

[ hiding tonight - alex turner ] 

Τα εξάρχεια, εκείνο το απόγευμα που η Σοφία κι ο Στιβ περπάτησαν ένα τέταρτο της ώρας μέσα στους ατελείωτους δρόμους και μπλέχτηκαν με τα στενά της Χαριλάου Τρικούπη, είχαν κάνει υποφερτό τον καλοκαιρινό καύσωνα χαρίζοντας στους περαστικούς ένα απαλό αεράκι.

Το κρυμμένο καφέ της Καλλικράτους και Μεθώνης που είχε προτείνει ο Στιβ είχε αποδειχθεί μια εξαιρετική (και οικονομική) επιλογή. Η Σοφία έπινε αργά το Εσπρέσο της, ακούγοντας τον Στιβ να εξιστορεί μια ιδιαίτερα αστεία εμπειρία που είχε στο νυχτερινό μπαρ που δούλευε τις καθημερινές.

«...and then she told me, "Πάντα ήθελα να ρίξω στο κρεβάτι τον Ron Weasly". I know she was μεθεσμέ— drunk, αλλά αυτό... δε στέκει; Ναι, ο Ron είναι πολύ γλυκός για να θέλει κανείς να "τον ρίξει στο κρεβάτι". What about Draco? Tom Felton is hot, man.» Γέλασε δυνατά και ήπιε μια μικρή γουλιά από το φρέντο καπουτσίνο που είχε μπροστά του.

«And the best part is, πήγε να με φιλήσει! Και είπε "Ron σε θέλω πολύ, πάντα μαρέσετε εσείς οι μάγοι", κάπως έτσι. It was hilarious! Αλλά δεν μοιάζω τον Ron, do I? Είμαι πιο πολύ κούκλος.»

Η Σοφία έγνεψε θετικά πολλές φορές. «Είσαι, είσαι!» Του έκλεισε το μάτι πονειρά, προκαλώντας περισσότερα γέλια.

«Πείνασα, εσύ;» Ο Στιβ πήρε στα χέρια του τον κατάλογο. Δάγκωνε έντονα την άκρη της γλώσσας του, ενώ τον ξεφύλλιζε. Η Σοφία έβρισκε τα πάντα αστεία εκείνη την στιγμή, πράγμα που έκανε το ύφος του Στιβ πολύ πιο διασκεδαστικό από όσο θα ήταν υπό άλλες συνθήκες.

«Don't laugh at me, girl! Πώς τολμάς!» Έφερε την παλάμη στο στήθος του και πήρε μια προσποιητά πληγωμένη έκφραση.

Η Σοφία γέλασε πιο πολύ. «I didn't mean to!»

«Huh, σε συγχωρώ,» σούφρωσε τα χείλη του. «για τώρα.»

«Μου κάνεις τέτοια τιμή;» Η Σοφία ανασήκωσε το φρύδι της. Εκείνος γέλασε, αλλά δεν απάντησε.

«Έχουν σουφλέ σοκολάτα με παγωτό. Δες!» Σχολίασε μετά από λίγο, δείχνοντας το σημείο που το έγραφε στον κατάλογο.

«Είναι εφτά και δέκα το απόγευμα, Στιβ.»

«Το σουφλέ σοκολάτα δεν έχει ώρα, Σοφία.»

[...]

Η Σοφία έπεσε με δύναμη στο κρεβάτι της, κρατώντας την κοιλιά της. Ο Χάρης παραμέρισε τσαντισμένος που η πτώση της τάραξε τόσο άπρεπα την ηρεμία του. Αν είναι δυνατόν, γιατί όλοι πρέπει να ταράζουν αυτές τις είκοσι τέσσερις ώρες απόλυτης αδράνειας και χαλάρωσης που δικαιούται μια γάτα κάθε εικοσιτετράωρο;

Ξάπλωσε επιδεικτικά πάνω στο μαξιλάρι της, αφήνοντας τρίχες στο ύφασμα. Η Σοφία τον αγνόησε ακόμη πιο επιδεικτικά και βόγγηξε. Δεν έπρεπε να είχε φάει εκείνο το σουφλέ σοκολάτας.

Ο Χάρης επιχείρησε να της τραβήξει την προσοχή κουνώντας πέρα-δώθε την ουρά του. Όταν κατάλαβε πως το εγχείρημά του δεν είχε ιδιαίτερο αποτέλεσμα, έκανε το πιο απλό και ενοχλητικό πράγμα που του απέμενε να κάνει: άρχισε να νιαουρίζει με όσο οξυγόνο απέμενε στους πνεύμονές του.

«Σκάσε, Χάρη.» Μουρμούρισε η Σοφία και του χάιδεψε αφηρημένα τον σβέρκο. Ο Χάρης συνέχισε να νιαουρίζει για λίγη ώρα ακόμη, μέχρι που κατάφερε να διώξει την Σοφία από το δωμάτιο.

Κάθησε στο σαλόνι, με τα πόδια της ανακούρκουδα στην καινούργια πολυθρόνα, το ερκοντίσιον ανοιχτό κι ένα βιβλίο εφτακοσίων πέντε σελίδων ορθάνοιχτο στην εβδομικοστή τέταρτη σελίδα.

Μόλις το άφησε νυσταγμένη από τα χέρια της, ο σελιδοδείκτης βρισκόταν εκατόν είκοσι εφτά σελίδες πιο πέρα. Στην γωνία του χαρτιού αναγραφόταν ο αριθμός διακόσια ένα.

Η ώρα είχε παει τρεις και τέταρτο. Η Σοφία τεντώθηκε και βγήκε στο μικρό μπαλκόνι της, ανάβοντας ένα pall mall. Τράβηξε το σκαμπό κοντά της κι έτριψε τα άγρυπνα μάτια της, ξεφυσώντας τον καπνό του τσιγάρου από την μύτη.

Της πήρε λιγότερο από τρια λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν η μόνη που δεν είχε ύπνο εκείνη την νύχτα.

Στο μπαλκόνι του τρίτου ορόφου της πολυκατοικίας με τον αριθμό 46, δίπλα στα μαδημένα γιασεμιά και στην μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα, είχε κουλουριαστεί μια νεαρή κοπέλα με σκουρόχρωμα μαλλιά. Μια κοπέλα που θα της θύμιζε πολύ την γειτόνισσά της -εκείνη που ήταν μονίμως σκυμμένη πάνω από τον μικρό της νυπτήρα-, αν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπό της καλύτερα. Μάλλον, επειδή επρόκειτο για το ίδιο άτομο. Αλλά το φως του λαμπτήρα του δρόμου δεν ήταν επαρκές για να φτάσει η Σοφία σε τέτοιο συμπέρασμα.

Και κάπως, ίσως με την βοήθεια του δροσερού αέρα που έκανε βόλτες στα Εξάρχεια εκείνη την νύχτα, τα αναφιλητά της κοπέλας φτάσανε μέχρι τα αυτιά της Σοφίας και την σήκωσαν απότομα από το άβολο σκαμπό που καθόταν.

«Ει, όλα καλά;» Της φώναξε.

Ευθύς, τα αναφιλητά σταμάτησαν, κάποιος σηκώθηκε, ένα πατζούρι σύρθηκε κλείνοντας απότομα και η Σοφία έμεινε να παρατηρεί μπερδεμένη την κλειστή τζαμαρία και το άδειο μπαλκόνι του τρίτου ορόφου, που πριν λίγο είχε εγκαταλήψει σαν κυνυγημένη η μελαχρινή γειτόνισσά της.

-

i went to the am concert damn