Belki Bir Gün

2.Bölüm

16.09.2016

Her istediğini yapabilir mi insan? İçinden geldiği gibi mi yaşar? Hayallerimizi gerçekleştirebilir miyiz mesela?

 İçimizden gelen mi yoksa hayallerimiz mi daha önemlidir bizim için? Bu sorunun cevabı tam olarak bende de yok ama ben sanırım hayallerimi seçtim.

Mor kazağımı da valizime koyduktan sonra hazırdım. Kafamı valizimden kaldırıp hızlıca odamda dolaştırdım. Sanırım her şey hazırdı.

Valizimin fermuar'ını kapatıp yatağımın üzerinden indirdim ve gözlerimi son kez odamda gezdirdim.

Evim'i gerçekten çok özleyecektim. Bir süre sonra geri döneceğimi düşünerek kendimi teselli ediyordum. Ardından kendimi daha fazla üzmek istemeyip valizimi de alıp odamdan çıktım.

Valizimi evin çıkış kapısının önüne bıraktıktan sonra salon'a doğru yöneldim.

Tahmin ettiğim gibi herkes salonda oturuyor idi. Kapının yanında durup gülümseyerek baktım onlara. En çok da onları özleyecektim. Yaramaz küçük kız kardeşimi bile. Bazen beni çok sinir etse de onu çok seviyordum.

Bir süre daha öylece durup onları izledikten sonra hafif bir öksürük ile odada ki bütün bakışları üzerime toplamıştım.

Beni görünce annem ayağa kalktı ve bana doğru yöneldi. Yüzünde gülümseme vardı ama aynı zamanda gözleri de dolmuştu. Bana sıkıca sarıldı. Bir süre öylece sarılarak durduk.

Ardından babam ve kardeşim de gelerek tıpkı annem gibi sıkıca sarıldılar bana. Onlar da ayrılacağımız için üzgünlerdi fakat bunu benden gizlemeye çalışıyorlardı.

Eğer böyle devam ederse ayrılamayacağımızı fark edip,

"Hadi gidelim artık. Geç kalacağız." Dedim.

Onlar da aynı fikirde olmalılar ki hiçbir şey demeden evin çıkışına doğru yöneldiler. Bende onların arkasından yürümeye başladım.

Kapını önüne gelince babam benden önce davranarak valizlerimi alıp arabaya yerleştirdi. Herkes arabaya bindi ve otogar'a doğru yol'a koyulduk.

Yol boyunca dışarıyı seyrettim. Bu şehir'i, memleketimi çok özleyecektim.

Kısa bir süre sonra araba otogar'a girdi ve babam uygun bir yere arabayı park etti.

Otobüs'ün kalkmasına on beş dakika kalmıştı. Neyse ki çok fazla park yeri aramamız gerekmeden yer bulmuştuk.

Arabadan inip otobüslerin bulunduğu alana doğru ilerledik.

Bir sağa,bir sola bakarak biletini aldığımız otobüs'ü aramaya başladım. Biraz ileride otobüs'ü buldum ve otobüs'e doğru ilerlemeye başladım. Babamlar da arkamdan geliyordu. Bunu valizlerimin çıkarmış olduğu sesten anlıyordum.

Otobüs'ün yanına varınca babam eşyalarımı yerleştirmesi için görevliye verdi. Görevli eşyalarımı yerleştirdikten sonra bakışlarımı aileme çevirdim. Annemin gözleri dolmuştu. Kendini ağlamamak için tutuyordu. Annem üzülmesin diye yüzüme bir gülümseme yerleştirdim. Artık ayrılık vakti gelmişti.

Bütün aileme tek tek sıkıca sarıldım. Onları bırakmak istemiyordum ama gitmem gerekiyordu.

En sonunda birbirimizden ayrılabildiğimizde otobüs'e doğru yöneldi adımlarım. Otobüs'ün kapısına varınca binmeden önce son bir kez derin bir nefes çektim içime. Bu şehir'in havasını dahi özleyecektim.

Yüzümde ki buruk tebessüm ile otobüs'e bindim. Neyse ki oturduğum yer cam kenarındaydı.

Yerime oturdum. Camdan dışarı baktım fakat ters tarafa oturduğum için ailem gözükmüyordu. Otobüs de kalkmak üzereydi zaten. Küçük çantamdan kulaklığımı çıkardım.

Otobüs için son uyarı da yapıldıktan sonra harekete geçtik.

Bugün günlerden on altı Eylül Cuma ve ben okulum için Muğla'dan ayrılıp, Bursa'ya gidiyorum. Yerleştirme sonuçlarının açıklandığı gün heyecanla site'ye girdiğim de, Bursa Uludağ Üniversitesi, Mimarlık Fakültesi'ni kazandığımı gördüm. Şimdi ise yollara düşmüş Bursa'ya gidiyordum.

Bütün yol boyunca müzik dinleyip yolu seyretmiştim.

Yaklaşık sekiz saatlik bir yolculuğun ardından Bursa'ya varmıştım.

Kulaklığımı küçük çantama koyduktan sonra otobüsten indim. Görevli de bagajı açmış yolculara eşyalarını veriyordu.

Kalabalığın arasına girip eşyalarımı buldum ama bu benim için pek kolay olmamıştı tabi. Eşyalarımı aldıktan sonra kalabalığı aşmayı başarıp, biraz hırpalanarak kalabalığın arasından çıkmıştım.

Yüzümde ki tebessümle derin bir nefes aldım. Sonunda Bursa'ya gelmiştim ve bu benim için yeni bir başlangıç olacaktı.