2. Kaybedilenler

52 8 4
                                    

Ailemizin parçalanması üzerinden iki ay geçmişti. Zaman nasıl bu kadar hızlı geçmişti anlayamıyordum acılarını hala kalbimde hissederken. Her gece ben yattıktan sonra annemin ve babamın odama gelip anlıma bir buse kondurmalarını, her sabah kahvaltı için uyandırmaya geldiklerinde küçük masum tartışmalarımızı özlüyorum ve unutamıyorum.

Saat 08:00 olmuştu birazdan teyzem gelicekti ve eşyaları toplamak için olan zamanımız azalıcaktı. Yeni bir sayfa açmak için İzmir'e taşınıcaktık. Yeni sayfamızda teyzem Evrim ve ikiz kardeşim Selim olucaktı. Küçük bir aile olarak hayatımıza devam edicektik.

Ve beklenen o an geldi. Teyzem kapıyı çaldı ve "hazırsanız çıkalım mı? " dedi. Üzgün bir ses tonuyla"çıkabiliriz" dedim ve son bir kez eve baktım ve kapıyı çekip çıktım.

Atatürk havalimanına doğru yola koyulduk. Kardeşim Selim ne kadar Istanbul da kalmak istesede artık bu şehirde kalmak için hiç bir neden bile bulamıyordu. Sonunda havalimanına da geldik. Uçakları kaçırmamak için hızlıca pist'e doğru yürüdük. Bilet kontrolünden geçtikten sonra uçaktaki yerimizi aldık. Ve İzmir'e yolculuğumuz başladı.

TESADÜFHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin