SEN GİBİ

tanım

Ben Arzu. Beni tanıtmak için sadece bu kadarı yetiyor aslında. Ne anlatabilirim ki size... Gördüklerimi, duyduklarımı ve hissettiklerimi mi? Hayır. Herkes gibi bana deli gözüyle bakardınız. Herkes gibi dönerdiniz arkanızı. Annem gibi , babam gibi...
Neden kimse inanmıyor ! neden kanıtlayamıyorum onları !?. NEDEN KİMSE GÖREMİYOR !! Varlar , buradalar. Yanınızda , arkanızda ve rüyalarınızda. Ben deli değilim. Sizin aksinize onları görebiliyorum ..!

***

"Yardım edin !!" bağırıyordum ama sesim neredeyse hiç çıkmıyordu. Ayağıma dolanan parmaklar beni daha da derine çekerken çaresizce çırpınmaya devam ettim. Kurtulamayacaktım herzaman ki gibi. Son bir umut tekrar bağırdım ,

" lütfen ...! " göz yaşlarımın yanaklarımı ıslattığını hissediyordum . Ölüyordum. Çığlıklarla bağırmak , hıçkırıklarla ağlamak ve belkide gerçekten öldürmek istiyodum kendimi. Gözlerimi kapattım suyun derinliklerine kendimi bırakmadan önce, son kez derin bir nefes almak için ... Çok uzaklardan zar zor duyulan seslere cevap verecek gücüm yoktu artık gerçi versem de duymuyorlardı. Ayağımdaki parmaklar beni daha kuvvetle suya çekmeye başlayınca direnmenin ne kadar anlamsız olduğunu farkettim. Taşı sıkıca kavranyan parmaklarımı gevşetip soğuk suyun bedenime ulaşmasına ve beni bekliyen karanlığa teslim olmalıydım...

Soğuk su bedenime ulaşınca istemsizce yerimden zıpladım. Etrafımda oluşan kalabalık , korku ve merakla yüzüme bakıyordu. Elinde su şisesi olan adama sonra kendime baktım. Her şeyin bir rüya olması beni rahatlatsa da , içimi kaplayan korku kendini belli etmeye başlamıştı bile. Ne ara dışarıya çıkmış , ne ara bayılmıştım ?. Hızla ayağa kalktım. İnsanların acıyarak bakmalarını önemsemeden evime gitmem gerekiyordu. Nerede olduğumu anlamak çok zor değildi yıllar önce ayrıldığım , çocukluğumun geçtiği evdeydim.Ailemin evinde... Gözlerim dolarken anne diye bağırdım ve eve doğru koştum. Şuan tek ihtiyacım annemdi. Kalabalıktan gelen sesler uğultudan farksız geliyordu kulağıma. Merdivenlere ulaştığım da içimi kaplayan korku daha çok artmıştı. Yeniden başlıyordu işte...Bu gerçek olamayacak kadar garipti. Çünkü bu ev yıkılmış olmalıydı!! Kalbim hızla atmaya başlarken gerçek yüzüme sert bir tokat gibi çapmıştı . Hastalığım dört yıl aradan sonra tekrar belirmişti işte. Kafamı yavaşca kaldırıp merdivenlere baktım. Normalden daha uzun görünüyorlardı. Göründüğü gibi olmadığını biliyordum .Merdivenler bir anda çoğalamazdı .İlk basamağa bastım , sonra diğerine... Korktuğum oluyordu işte! yukarıya çıkmaya çalıştıkça tekrar en başa dönüyordum. Pes etmeden çıkmaya devam ettim. Bitecekti, bitmeliydi... Gerçek değildi onlar olmamalıydı.! Etrafımı saran kahkaha sesleri kulağıma ulaşınca ellerimi kulaklarıma bastırıp yavaşca merdivene oturdum . Kahkaha seslerini çığlıklarımın arkasına saklamak istercesine bağırmak istiyordum ama onu bile yapmaya cesaretim yoktu. Burnumun ucuna gelen hastane kokusu içimi titretirken hastanedeki anılarım gözümden yaşlarla birlikte akmaya başladı. Tekrar o odaya kapatılmamalıydım. Kurtulmuşken bu olmamalıydı. Elimle merdiven korkuluklarından destek alıp ayağa kalktım. Devam etmeliydim , çıkmalıydım bu merdivenleri , hasta olmadığımı kanıtlamalıydım kendime.. Güvenimi toplayıp tekrar bastım ilk basamağa.Daha iki basamak çıkabilmiştim ki omuzlarımda beliren eller beni durdurdu. Sonuç olarak çabam yine yetersiz kalmıştı.Kahkaha sesleri artık büyük bir kalabalıktan geliyor gibi keskin ve yüksekti.Omuzumdaki ellerin uyguladığı kuvvetli baskı ayağımı yerden kesince sanki bir boşluktaymış gibi düşmeye başladım.

Kafamın zemine sert bir şekilde çarpmasıyla gözlerim ani bir şekilde açıldı. Etraf karanlıktı ama burayı biliyordum. Elimle yatağımdan destek alarak yerden kalktım. Yataktan düşmüş olmalıydım. Yatağımın ucundaki düğmeye basıp lambayı açtım. Ter içinde olmam kendimden iğrendirirken bir yandan da her şeyin bir rüya olması içimi rahatlatmıştı. Elimle saçlarımı karıştırıp banyoya doğru ilerledim. Sanırım güzel bir duş rüyanın etkisinden çıkmamı kolaylaşlaştırmak için iyi bir yöntemdi.