Bu duruma oldukça şaşırmama karşın hayranlıkla bakıyordum. Bu benim için harika birşeydi.
Ağaca yaklaştım ancak çiçeklerden sonrasına geçemedim. Korkmuştum. Sanki bir koruma kalkanı varmış gibi hissediyordum. Eve gitmeye karat verdim.
Eve geldiğimde annem sofrayı kurmuş herkes oturmuştu. Babam bana dik dik bakıyordu. Yutkundum:
- Geç kaldığım için özür dilerim.
Babam eliyle oturmamı işaret etti. Babamın yanındaki sandelyeyr oturdum ve yemeğimi yemeğe başladım. Beklemediğim bir anda babam konuşmaya başladı:
- Burdan gidiyoruz. dedi.
- Nereye? diye sordum ağzıma yemek tıkarken. Babam bana bakıyordu. Önemli birşey olduğunu yeni anlayabilmiştim. Yemeği bırakıp annemle babama baktım. Ve Işık'ın sofrada olmadığını farkettim. Bir an Işığa bişey oldu diye düşünmekten geri kalmadım. Taa ki Işık
- İstanbul'a gitcez. Gezicez tozucaz eğlencez! diye elinde valizle gelene kadar. Annemlere aptalca bi bakış attıktan sonra büyük bir kahkaha atarak:
- Işıkçığım bırak artık şu hayalleri. dedim. Hanımefendi küçüklüğünden beri İstanbul'a gitmek istiyor. Sonra annemin suratındaki ciddiyeti görünce bağırmaya başladım:
- Ben hiçbiryere gitmiyorum! Benim bir hayatım var! Okulum,arkadaşlarım,evim... Hepsi burada. Onları asla bırakamam!
Odamda ağlıyordum. Çocukluğumu yaşadığım bu yerden gitmek istemiyordum. Herşeyi burada bırakıp yeni bir hayat kuramazdım. En çok da Deniz'i bırakmak istemiyordum. Ben onsuz nefes alamazdım.....
Fotoğraktaki Gece. Umarım beğenmişsinizdin. Yayınlamaya devam edicem. 😂😂
