Bir hikayenin sonunu bilseydiniz, yine de okur muydunuz?
Ah bu ben kendimi nerelere koşşam,
Ben ölüydüm. Daha on dokuzuma basmadan, on sekiz buçuk yaşında, gözlerimi kapamıştım.
Saklansam bir yerlerde, gizlice ağlasam.
Önemli olan benim nasıl ya da neden öldüğüm değildi. Kısacık hayatımın, son bir buçuk senesini nasıl geçirdiğimdi.
Ah bu ben kendimi nerelerde bulsam,
On birinci sınıfa geçen Arya; her zaman hayran olduğu Efe, en yakın arkadaşı olarak gördüğü Arda ve uzak durmaya çalıştığı Ateş sayesinde, farkında olmadan hayatının en güzel ve en zorlu son senesini yaşar.
Çekilsem sahillere hayaller mi kursam?
- Hikayenin sonunu vermek yaptığım en cesurca hareketti, umarım bu sizi soğutmaz, aksine daha da bağlanırsınız konuya. Yorumlarınızı bekliyorum, belli bir kitleden sonra ilk bölümü paylaşmayı düşünüyorum. Umarım sonu ilk hikayem gibi olmaz, teşekkür ederim! :3
Her zaman sevgiyle, Hazel.
