De EnquEtE

Hoofdstuk 12 Vroeger

Eind vorig hoofdstuk
"Misschien kunnen we gaan Pennyboarden? Kan ik mijn Pennyboard uit testen." "Ja is goed. Kan ik je meteen een kleine rondleiding door de stad geven." "Klinkt leuk, maar je moet me wel uitleggen hoe het moet. Ik heb nog nooit op een skateboard gestaan." "Haha komt goed."

Pov Kelvin
Even later trekt ik de deur dicht en legt Camilla haar Pennyboard op de grond neer. "Het enigste wat je hoeft te doen is je ene been er op zetten met je andere been afzetten en dan evenwicht houden." Zeg ik en ik leg ook mijn Pennyboard op de grond neer. "Oke ik gaan het proberen." Zeg Camilla en ze zet een voet op haar Pennyboard. Ze zet met mijn ander voet af en zet die ook op haar Pennyboard. Dan doet ze haar armen in de lucht en wankelt heen en weer om haar evenwicht te houden. Het ziet er zo schattig uit, hoe ze het probeert. Het gaat haar best goed af totdat er een steen uit de stoep steekt en haar wiel er achter blijft hangen. Ze valt voor over maar blijf wel op haar voeten staan. Ik schiet in de lach en rij naar haar toe. "Heel goed gedaan meid." Zeg ik. "Dankje" Zegt ze sarcastisch. "Dit soort dingen moet je dus voor komen." "En hoe doe ik dat?" "Door te sturen." "Maar hoe moet ik sturen?" "Door met je lichaam naar een kant te leunen, in jouw geval als jij naar voren leunt ga je naar links en als je naar achter leunt ga je naar rechts." "Oké, ik ga het proberen." En ze zet weer af. "Welke kant moet ik op?!" Roep ze naar mij. Ik denk even na en zeg "Ga maar naar links!" En rij achter haar aan. Als ze bij de hoek is leunt ze een beetje naar voren, waardoor ze meteen weer haar armen in de lucht steekt om haar evenwicht te bewaren.

We rijden net het Vondelpark binnen. Ik heb haar het belangrijkste van de stad laten zien. De rest van de stad kom ik ook bijna nooit. "Zullen we even op een bankje gaan zitten?" Vraagt Camilla. Ik knik en we rijden naar het eerste de beste lege bankje wat we tegen komen. "Je doet het al best wel goed voor iemand die het voor het eerst doet." Zeg ik als we zitten. "Dankje? Denk ik." Zegt ze twijfelend. "Ik bedoel het als compliment." En dan gaat mijn telefoon. Ik pak mijn telefoon en neem op.
K: "Hallo met Kelvin Boerma."
P: "Met Peter. Waar zijn jullie?"
K: "O hoi Peter. Wij zijn nu in het Vondelpark, maar we gaan denk ik zo ergens lunchen."
P: "Oke is het goed als ik naar jullie toe kom?"
K: "Ja hoor. Waar spreken we af?"
P: "Bij 'De plek'?"
K: "Ja is goed. Dan rijden wij daar nu heen. Tot zo."
P: "Tot zo."
En hij hangt op.
"Ik heb net met Peter afgesproken bij 'De plek' om daar te gaan lunchen." Zeg ik tegen Camilla terwijl ik mijn telefoon weer in mijn broekzak stop. "Ja is goed." "Kom dan gaan we." Zeg ik en ik sta op.

Pov Camilla
Ik rij nu achter Kelvin aan naar 'De plek'. Hij zei net dat we er bijna zijn en dat mag ook wel, want ik heb best wel honger. "Hier naar links en dan zijn we er." Zegt Kelvin en we rijden de hoek om. Ik zie een grote container staan met daar op een groot bord met de tekst 'De plek'. Ik kijk Kelvin met een rare blik aan. "Als je binnen komt snap je waarom we hier graag zitten." Zegt hij als hij mijn kant op kijkt. We lopen naar de deur en Kelvin doet hem voor mij open. Wat een gentleman. Als ik naar binnen loop weet ik niet waar ik moet kijken. "WoW, het is hier zo mooi." Zeg ik tegen Kelvin en hij knikt. Er komt meteen een ober naar ons toe lopen. "Hoi Kelvin, gewoon aan jullie vaste tafel?" Vraagt de ober. "Waar wil je zitten Camilla?" Vraagt Kelvin dan aan mij. "Maakt mij niet uit. Wat jij wil." "Doe maar gewoon onze vaste tafel ja." Zegt hij dan tegen de ober. "Oké loop maar mee." Zegt hij en ik loop achter hem aan. Als we zitten bestellen we wat te drinken en gaat de ober weer weg. "Kennen ze jullie hier gewoon?" Vraag in verbaasd. "Ja we komen hier zo vaak, dus we hebben een soort van onze eigen tafel. Ik app Peter wel even of hij er al is." "Is goed" Zeg ik en hij pakt zijn telefoon.

*Flashback*
"Kijk pap, ik heb een tekening voor je gemaakt." Zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht en ik geef hem mijn tekening. Hij pakt hem aan en kijkt ernaar. Hij begint heel hard te lachen en ik kijk hem verbaasd aan. "Haha... Heb jij dit gemaakt?" "Ja" zeg ik trots. "Hoe oud ben je nu?" "5" "En dan maak je dit?.. Haha... Ik had veel beter verwacht van een kind van vijf." Ik begrijp niet helemaal wat hij bedoelt dus vraag ik "Vind je het mooi?" "Nee" en hij scheurt mijn tekening door midden. Ik blijf vol verbazing en met tranen in mijn ogen staan. Mijn vader loopt naar mijn broer toe. "Jij hebt toch niet ook een tekening voor mij gemaakt?" Zegt hij als hij voor mijn broer staat. Mijn broer schut snel zijn hoofd en ik zie dat hij zijn tekening verfrommeld achter zijn rug. "Goed zo, daar ben jij al veel te oud voor. Dat is alleen maar voor kleine domme kinderen." Hij kijkt naar mij en loopt dan weg. Ik weet niet wat ik moet doen. Het enigste wat ik kan doen is blijven staan en proberen niet te huilen. Ik heb papa nog nooit eerder zo gezien en ik weet niet waar dit vandaan komt. Zou hij niet meer van ons houden? Zou hij ons niet meer willen zien?
*Einde flashback*

----------------------------------------------
Heey,
Wat zou er vroeger met Camilla gebeurd zijn?
Hoe zou dit verder gaan?

Ik ben heel erg benieuwd wat jullie er van vinden. Laat het vooral weten door te voren en te commenten.
Doei xoxo Linda