annem elinde bir çantayla yanıma geldi. "hadi gidiyoruz!" soramadım bile nereye gittiğimizi. sadece ayakkabılarımı giydim ve peşine düştüm kendisinin anne olduğu iddia edilen kadının. içim burkulmuştu. neden bilmem lavinle ikimizde de olan oyuncak bebeğimi de aldım yanıma. sanki bir daha dönemeyecekmişim gibi dönüp baktım evimize. ne gerek vardı ki ben eski evimizi daha çok beğeniyordum. hem burası gereksizce büyük. ben bu tür düşüncelere dalmışken birden eski mahallemize geldiğimizi fark ettim. yanımdaki kadının yüzüne baktım. tepki vermedi. aynı sert bakışlarıyla sadece yürüyordu. o an düşündüm de acaba bukadının duyguları var mıydı. mesela onu hiç ağlarken görmedim. ben yanındayken hep bu bakışları var yüzünde. o gülerken yanına gidince hemen kaşları çatılıyor. acaba mutlu olabiliyor mu? belki de kötü şeyler yaşamıştır, o yüzden böyledir. yine de onun çocukluğunu hiç hayal edemiyordum.
biraz ileride lavin'i gördüm. tedirgin bir şekilde bana bakıyordu. "saat 5.00 de burda ol benim işim var şimdi" bir anne nasıl böyle olabiliyordu ki! o an çok merak ettim acaba bütün anneler böyle midir diye. bir süre lavinle uzaktan öylece birbirimize baktık. kendimi tuhaf hissediyordum. ilk defa lavinle bu kadar soğuktuk çünkü. sonra dayanamayıp hızla yanına gittim. arkasını döndü ve yürümeye başladı. hemen koşup kolunu tuttum. "özür dilerim lavin" ağlıyordu. hemen hızla boynuna atladım. aniden 'ahh' diye bağırdı. ve geri sıçradı. "ne oldu, iyi misin?" diye sordum hızla. sert bir şekilde koluma vurdu. canım acımıştı. ama bir şey söylemedim. sonra yürümeye başladık parka gittik ve oturduk.
"lavin bir şey mi oldu?" "yok bişey." "emin misin?" "cidden merak mı ediyosun?" "lavin o nasıl söz?" "tamam. derin kusura bakma." "bilmece gibi konuşmasana kızıım!" "sana soğuk davrandığım için!"
-nasıl böyle oluyor bir anne çocuğunu dövmekten beter ederken bu şekilde davranırken, bir arkadaş nasıl oluyor da soğuk davrandığı için bile özür dileyebiliyordu ki-
