He's back

Chapter 18

Alexandra's POV

"Xandra!" Sigaw galing sa labas at may nakita nga akong dalawang tao tumatakbo papasok galing sa labas.

At don ko nga nakita na yun pala ay yung newlywed lang pala. Hayss. Ang laki siguro ng kasalan ko sakanila. Ugh. Ang gulo na ng buhay ko! Freakin' Naging agaw pansin kanina yung pagtakbo ko sa kasal nila tapos ngayon sa tingin ko ay nde na sila pumunta don sa program o celebration ng kasal nila. Ugh. Its a mess now. Ng makalapit saken silang dalawa ay niyakap na agad ako ni Ate Zoey este Ate nalang pala dahil kasal naman na sila.

"Ate *sob* Zoey *sob* Sorry *sob* nde *sob* ko *sob sinasadya" Sabe ko habang sa gitna ng mga paghikbi ko

"Shhh. Okayy? Wag mo na alalahanin yon. May problema ka pa sa ngayon na kailangan mong lutasin. Umiiyak ka nanaman? Sigee ayos lang kung jan gagaan pakiaramdam mo. Iiyak mo hanggang sa mawala yung sakit na nararamdaman o pagsisisi jan sa puso mo para makapagdesisyon ka ng maayos kung ano gagawin mo, kung paano mo malulutasan yon" Sabe ni Ate Zoey kaya nde na ako nagsalita

"Ate Zoey ang saket kaseee. Huhuhu. Nde ko man lang muna pinakinggan yung explanation nya bago ko sya husgahan at sabihan ng masasama o masasakit na salita. Ang sama sama ko! Nasaktan ko sya! Nasaktan ko yung taong mahal ko" Sabe ko habang umiiyak pa din

"Nagpakain ka sa galit, sa emosyon mo kaya ang laman lang ng utak mo ng oras na yun ay ang gantihan sya, ang saktan din sya gaya ng sakit na dinulot nya sayo para maramdaman nya kung gaano kahirap yung dinanas mo. Pero pag nagawa mo na marirealize mo nalang na dapat nde mo nalang ginawa dahil kahit nakaganti ka na sakanya nde pa rin naman mawawala o magagamot yung sugat jan sa puso mo. Umalis sya kase nasaktan mo sya dahil pinagsabihan mo ng nga masasakit na salita? Kung mahal ka nya talaga siguro abg dahilan nya na don ay kailangan nyang kalmahin at mag isip isip muna para nde kayo magkasakitan lang. Nde ka nya iiwan kung mahal ka nya talaga. Sa ngayon isipin mo nalang muna kung paano ang gagawin mo para mapatawad ka nya. Tumahan ka na dahil wala ng magagawa yang pag iyak mo dahil nangyari na ang mangyari. Yari na yon at nde na maibabalik pa. Maligo ka na muna tsaka ka na magpahinga" Sabe ni Ate Zoey

Tumahan na ako sa pag iyak dahil madami pa nga akong kailangan na gawin bago pa maging huli ang lahat. Ayoko ng mawala pa sya saken. Kaya pag iisipan ko na kung paano nya ako mapapatawad. May kasalanan pa sya? Pero nde yon dahilan para nde ako manghingi ng tawad sakanya. May pagkakamali din akong nagawa kaya tama lang na manghingi ako ng tawad. Ginuide ako ni Kuya sa pagbaba ko sa tree house pati na din si Ate Zoey at dumiretso na kame sa rest house para makapagbihis at makapagpalit na kame ng damit at para na rin makaligo na. Pagkadating namen don ay dumiretso na agad ako sa kwarto ko at naligo. Pagkayari ko maligo at magbihis ay nahiga na ako para makapagpahinga na muna. Para ipahinga yung isip ko. Lalong lalo na yung puso kong durog durog na. Hayss.

Axel's POV

Pagkayari ko maligo at magpahinga na din kahit kauti ay kumatok ako sa pinto ng kwarto dito ni Zoey. Mga ilang katok lang ay binuksan naman na nya yung pinto. Pinapasok nya ko at naupo kame sa sofa na nasa loob non.

"Dapat ngayon yung flight naten" Sabe agad ni Zoey pagkaupo na pagkaupos namen

"Ah. Yeah. Iresched nalang naten yon" Sagot ko naman

"I agree with that" Sabe naman nya

"But wait. Nde yon yung pinunta ko dito" Sabe ko dahil baka ang iniisip nya gustong gusto ko yon.

"Eh ano naman yon? May problema ba tayo?" Tanong nya saken sabay kunot ng noo nya

"Sila Zach at Xandra. Nde ko na kaya makita pa silang ganon. Nagkakasakitan lang silang dalawa. Sa huli sila din ang magiging kawawa" Sabe ko sakanya sabay hilot sa sentido ko

"Ako din naman, parehas lang tayo. Pero wala tayong magagawa don. Dahil silang dalawa lang ang makakaayos non. Dahil problema nila yon kase kahit anong gawin naten baliwala lang dahil sila lang ang makakapagdesisyon para don dahil buhay nila yon" Sagot nya saken. May punto naman sya don sa sinabe nya pero nde pa rin talaga ako mapakali.

"Alam ko naman yon. Pero nde ko na talaga kaya na makitang nahihirapan silang dalawa. Lalong lalo na yung kapatid ko. Inalagaan ko sya at ginuide ko sya ng mabuti bata palang para maging masaya sya nde para maging ganito yung kahinatnan ng buhay nya" Pagdadahilan ko sakanya

"Gaya nga ng sabe ko kanina sila lang makakasolve nyan. Hayaan na naten silang dalawa para don, matanda at makakapagdesisyon naman na sila ng tama para sa buhay nila eh. Kaya intayin nalang naten kung ano ang mangyayari" Sagot nanaman nya saken.

Ilang sandali lang ng pag uusap pa namen ay nagpasya na din kameng matulog para makapagpahinga na.

----------

Ang tagal na din pala. Ang tagal na din pala simula nung huli kameng nag usap <|3. Ay! Este ang tagal na din pala simula nung last update ko. Hahaha! Enjoy reading. Please vote :)