Love is complicated. Love is unpredictable. Love is nothing but a Fairy Tale.
Amara's POV "Nothing lasts forever, but our memories I will keep it forever in my grave."
NOTE: THIS STORY CONTAINS SOME IMAGES. I HUMBLY CREDITED THIS TO THE SPECIFIC MA...
Hinihingal na tinatawag ko ang pangalan ni Amara. Im disparately looking for Amara nang bigla syang nagalit at umalis kanina.
I should've said that. Im so stupid. But I cant contain my anger, patuloy nyang dinidispensahan si Lee even though hindi pa sila ganun magkakilala. Nadala lang ako sa emosyon ko kanina kaya ngayon hindi ko na alam kung saan hahanapin si Amara.
"Amara, where are you?"
I cant reach her through her cellphone. I think it was off.
Biglang bumuhos ang malakas na ulan. I dont care kahit mabasa pa ako sa ulan. I dont have time to take shelter gayung si Amara ay nawawala.
Hindi ko rin alam kung natatandaan nya pa ba ang lugar na ito pero sana naman ay nagawa nyang sumilong bago bumuhos ang ulan.
Lumiko ako sa bandang kaliwa. Sa di kalayuan naroon ang playground na dating pinaglalaruan namin ni Amara nang kami ay maliliit pa.
Hindi ko alam kung bakit pa ako mag-aaksaya nang oras para tignan ang lugar na iyon gayung basang basa na ako at kailangan ko pang hanapin si Amara pero may kakaiba sa sa aking nararamdaman na kailangan kong puntahan ang lugar na iyon. Siguro dahil naroon ang masasayang ala-ala nang kahapon.
Napapangiti na lang ako sa sarili ko habang naaalala ang nakaraan kung saan masaya kaming naglalaro sa swing ni Amara.
Takot na takot akong sumakay sa swing noon pero kapag nakikita kong nag-eenjoy at masayang tumatawa si Amara somehow parang gusto kong subukan.
["Is it that fun?"
Curious na tanong ko.
"Yeah. Do you want me to push you?"
"No." Tanggi ko pa sa offer nya.
"Eh? Takot ka lang yata eh."
"What? Hindi kaya!"
"Come on, you try it. Come, come."
She forcibly pull me to sit. Nanginginig ang kamay ko pa nun habang naka hawak sa bakal ng swing.
"Okay. Hold on tight, here we go."
She started pushing me at the back while laughing at me when I started screaming.
"Hows it feel?"
"Its good! Its fun! Hahahaha."]
😪 Its fun... Its because if Amara says so then it'll be fine.
Dumating yung bagyo sa buhay namin ni Amara. Namatay sa isang plane crash ang nanay namin. Sya ang nag-bigay sa akin nang pag-asa upang patuloy na mabuhay.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
