Gevangen voor Het leven.

Gebroken

Najia vermaakte zich in marokko en probeerde alle stress te vergeten.
Zij maakte er natuurlijk het beste van en elke dag maakte zij weer leuke uitstappen.
Haar verlof starte in Tetouan. Daar bezoekt zij elke dag Smir park, een water pretpark. Najia hoopte stiekem dat zij Brahim zou tegen komen maar te vergeefs. Brahim zat in Imzouren, een bekende stadje in het noorden van marokko.
Een maand lang hebben zij geen contact gehad. Maar Najia haar laatste drie dagen in marokko stond haar gsm niet stil.
Brahim was ondertussen al terug in belgie en prbeerde haar te bellen, maar Najia wou niet opnemen.
Najia hield voet bij stuk en negeerde alle oproepen.
Brahim kon het niet laten om een boodschap achter te laten.

"Mijn liefste Najia, ik mis u enorm en mijn excuses dat ik u een ganse maand niet gesproken heb. Maar het was alle dagen druk. Ik hoop dat jullie goed terug aankomen. Bel mij aub als jullie terug zijn".

Het liet Najia koud en zij vermaakte zich nog voor twee volle dagen.
Vervolgens kwam Najia na een vermoeinde auto rit terug vanuit haar verlof. Zij was nog maar net thuis of Brahim belde haar weer.
Omdat Najia bezig was met haar ouders zette zij haar gsm uit.
Omstreeks 23:00 uur was zij eindelijk klaar met uitpakken. Zij besloot om op haar kamer naar Brahim te bellen.
Zij wou hem na een maand eens rustig spreken. Zij voelde zich niet goed bij deze situatie. En belde met hem.

"Ik moest nog uitpakken met mama en nu wil ik u wel eens spreken. Ik snap nog steeds niet waarom jij niets laat weten, en uw reactie is nogal raar de laatste dagen. Ik snap niet hoe het nu verder moet. Ik ben echt in de war Brahim, en ik twijfel over ons".

Het werd meteen stil aan de andere kant van de lijn en Brahim wist het zelf niet meer. Hij wou haar niet kwijt en zij hielden van elkaar.

"Het spijt mij, maar ik weet zelf niet waarom ik schrik heb van mijn vader. Ik wou gewoon niet aan mijn gsm hangen. Ik miste u enorm en wil u niet kwijt. Ik hou van u. Geef mij een kans aub. Ik zal mij bewijzen en het goed maken".

Brahim begon te huilen en kon zijn tranen niet bedwingen. Najia kreeg meteen medelijden. Maar wou niet zomaar toegeven en besloot van eerst af te spreken op hun vaste ontmoetings plaats.
De volgende dag was het zo ver.

Najia was al aangekomen en zat op een bankje. Zij was ongeduldig aan het wachten en zat te sms'e met Saloua. De nacht daarvoor heef zij haar hart bij Saloua een beetje kunnen luchten en zij heeft haar wat tips gegeven. Terwijl zij helemaal verzonken was in gedachten nam Brahim plaats naast haar.

"Salaam Alaykoum, ik heb u enorm gemist mijn lieve schat".

Najia wist even niet goed wat zeggen. Zij was zowel blij als boos wanneer zij Brahim moest aankijken.
Brahim wou haar hand vastnemen, maar zij trok haar hand brut weg en bleef maar naar hem staren.

"Wat scheelt er met u, ik weet niet waarom jij plots verandert bent. Het doet mij verschrikkelijk veel zeer als jij zo doet".

Najia bleef enkele minuten met een nogal koude blik staren naar hem. Brahim begon zich zelf ongemakkelijk te voelen. En dat merkte zij aan zijn houding. Hij zette zich recht en zat met twee gespannen vuisten heen en weer te bewegen.
Na enkele minuten van stilte zei Najia.

"Het is uit tussen ons Brahim. Mijn excuses, maar ik heb hier gewoon geen goed gevoel bij".

Brahim wou meer uitleg maar geraakte niet meer uit zijn woorden.
Najia liet hem op een bankje zitten en liep gewoon weg zonder om te kijken.
Terwijl Brahim met tranen in zijn ogen op een bankje bleef zitten en haar nog achterna riep.

"Geef mij dan een reden alstublieft".
💔💔💔