Gevangen voor Het leven.

Gevecht met mij en mijzelf.

Najia kreeg een brief, maar zij wou hem niet lezen. Zij wist dat zij hier nog niet klaar voor was.
Zij stopte hem weg in haar tas en probeerde te slapen.
Zij was zenuwachtig en kon maar niet slapen. Zij wou gewoon naar huis gaan en alles vergeten.
Omdat zij maar niet kon slapen, besloot zij om even door het ziekenhuis te wandelen.
Zij ging naar de grote inkomhal, en zette zich neer op een bankje.
Najia voelde zich heel zwak en had geen kracht in benen nog armen.
Vervolgens bleef Najia naar zichzelf staren in een grote raam.
Najia voelde haar tranen over haar gezicht rollen.

"Wat heb ik mezelf toch aangedaan. En dat allemaal voor iemand. Ik haat Brahim".

Najia probeerde terug op te staan om naar haar kamer te gaan, maar dat lukte niet zo goed. Zij was veel te zwak.
Plots voelde zij, dat twee sterke armen haar ondersteunde.

"Mag ik even mijn uitleg doen aub".

Brahim stond achter haar. En hielp haar recht.
Najia stond met haar mond vol tanden.
Hij ziet er trouwens goed uit. En zij stond daar met tranen in haar ogen en wist niet hoe zij moest reageren.

"Ik wil gewoon dat jij even naar mij luistert. En ik wil dat jij even gaat zitten aub. Maar als jij liever hebt dat ik vertrek dan respecteer ik dat".

Najia antwoorde niet, maar haar psychologe vertelde haar dat het niet slecht kan zijn om een confrontatie aan te gaan.
Najia zette zich terug en dat was voor Brahim een goeie teken. Ook hij zette zich en begon aan zijn uitleg.

"Ik wens mij te excuseren. Ik heb veel fouten gemaakt en dat besef ik maar al te goed. Ik weet gewoon niet hoe ik dit ooit goed kan maken. Omdat ik weet dat ik in fout ben. Ik ben hier niet om alles te doen vergeten, dat zal nooit lukken. Maar ik hoop dat jij beseft dat ik enorm veel spijt heb.
U pijn doen was nooit mijn bedoeling. Maar wist nooit goed hoe te reageren en heb mij laten meeslepen door verschillende factoren.
Ik zie wat ik heb aangericht en heb een prachtige dame kapot gemaakt. En dat vergeef ik mezelf nooit".

Najia barste uit in tranen en Brahim hoopte haar te troosten. Hij wou haar tranen weg vege, maar Najia duwde hem weg.

"Ga weg, ga gewoon weg en laat mij".

Brahim stelde voor om haar recht te helpen en dan weg te gaan maar zelfs dat was niet nodig. Hij zag dat Najia volledig overstuur was en verliet het gebouw.
Najia slaagde er nog in om met haar laatste krachten terug naar haar kamer te gaan.
Eenmaal aangekomen viel ze na veel tranen in slaap.
De volgende morgen kreeg Najia bericht dat zij eindelijk terug naar huis kan. Haar ouder waren opgelucht en Najia begon meteen met inpakken.
Zij was blij dat zij de confrontatie heef aangegeaan en dat zij hem durfde buiten zetten.
Thuis aangekomen belde Najia meteen met haar nicht. Zij bracht haar altijd van alles op de hoogte.
Saloua was ook opgelucht en stelde voor om te blijven slapen.
Net als vroeger zouden zij daar een leuke meiden avond van maken.
Al was Najia zwak, met Saloua een avondje doorbrengen is altijd leuk.
Zij hebben een hele nacht film's zitten kijken en hebben zich bezig gehouden met peel-off en make-up.
Na een leuke avond, moest ook Saloua terug naar huis. Najia voelde zich terug eenzaam en wist niet goed hoe te reageren.
Zij begon te huilen maar Saloua sprak haar weer moed toe.

"Alles komt goed nichtje en ik kom nog terug slapen. Jij bent sterker dan jij denkt lieve schat".

Najia besefte dat zij heel veel aan haar familie heeft maar haar emoties namen de bovenhand. Najia kon om het minste in tranen uitbarsten en haar ouders deden hun uiterste best om haar te helpen.
Maar Najia was zichzelf niet meer.

De volgende morgen wou Najia al terug naar school, maar dat buiten haar ouders gerkend. Zij hebben de opdracht gekregen om Najia nog een week thuis te houden.
Najia begreep het niet maar kon haar ouders moeilijk negeren. En zij wou hun ook niet meer kwetsen, dus besloot zij om te luisteren.
Najia sloot zich op in haar kamer en wou niemand meer spreken.
Zij wou een normale leven als elke andere meisje. Maar dat heeft Brahim haar ontnomen.
Plots dacht Najia aan zijn brief.
Zij pakte haar tas en twijfelde of zij, zijn brief wel zou lezen.

Zij zette zich op haar bed en wist niet goed wat zij moest doen.