Gevangen voor Het leven.

Jaren in een hel

Najia miste haar bus en moest 20 lange minuten wachten aan de halte.
Zij was opgelucht dat zij daar niet alleen moest staan. Haar vriendinnen stonden ook op hun bus te wachten.
Zij bleef maar om zich heen kijken en werd onrustig.
Brahim's bedreigingen bleven door haar hoofd spoken, en zij was er zeker van dat hij het niet zo zou laten.
Die blik in zijn ogen voorspellen niet veel goeds.
Zij voelde zich bekeken en wist niet goed waarom.
Najia draaide zich om, en keek Brahim recht in de ogen aan!
Hij stond blijkbaar al enige tijd aan de overkant naar haar te staren.
Zij schoot zich rot maar wou dat niet laten zien. Maar wanneer hij haar richting op komt, kan zij haar angst niet verbergen.
Zij wou het nog op een lopen zetten wanneer Brahim haar hand vastpakt.

"Waar denk jij heen te gaan".

Najia probeerde haar hand los te krijgen maar hij is natuurlijk sterker.
Zij begon te roepen, in de hoop dat iemand haar zou helpen.

"LAAT LOS, JIJ DOET MIJ PIJN".

Vervolgens schoten haar vriendinnen haar te hulp. Zij begonnen te roepen en te trekken dat hij Najia gerust moet laten.
Brahim verschoot van hun reactie en voelde zich machteloos.

"JULLIE WETEN NIET WAT VOOR SLET NAJIA IS. ZIJ HELPT JULLIE ALLEMAAL NAAR DE KLOTE".

Najia barste uit in tranen en trok haar hand los. Zij raapte al haar moed bij elkaar en begon terug te roepen.

"JIJ PROBEERT MIJ ZWART TE MAKEN OMDAT IK U LIET ZITTEN, IK HAAT U. LAAT MIJ GERUST".

Najia begon te lopen, maar was helmaal in de war en overstuur. Haar vriendin liep haar achterna terwijl Brahim gewoon op de bus bleef wachten.
Om de hoek, bleef Najia staande. Haar vriendin probeerde haar te kalmeren maar Najia was zo kwaad en wist zich geen raad meer.
Haar vriendin veegde haar tranen, en stelde voor om samen naar huis te wandelen.
Onderweg kwam Najia haar nicht Saloua tegen.

"Najia wat scheelt er met u, en waarom huil je".

Najia deed haar verhaal en samen met Saloua en haar vriendin wandelen zij door het park naar huis.
Thuis aangekomen heeft Najia een rustige nacht met Saloua. Omdat zij zo overstuur was, stelde Saloua voor om te blijven overnachten.

"Wij bestellen pizza en kijken dan naar Shouf Shouf habibi".

Saloua zit boordevol leuke ideen en Najia stemde meteen toe. Zij was haar nicht zo dankbaar en kon haar wel 1000 keer bedanken.
Omstreeks 22uur ging de bel, en daar was hun pizza al. Nog geen 5 minuten later kreeg Najia een bericht.

"Ik hoop dat jij in u pizza stikt".

Najia wou haar nicht niet ongerut maken, maar Saloua zag meteen dat er iets gaande was.
Zij trok bleek weg en was minuten lang stil. Zonder een woord te zeggen bleef Najia voor zich staren.
Saloua pakte haar gsm uit haar handen en begreep meteen wat er gaande was.

"Najia, luister eens goed. Jij treft geen shuld, en wij komen hier uit. Hij probeert u bang te maken, en dat lukt ook".

Najia hoopte dat het haar niets zou doen, maar nu was ze echt bang. Zij besefte dat hij haar begon te stalken, en dat hij haar woning in de gaten begon te houden.
Saloua probeerde Najia te vergeefs kalm te krijgen. Maar Najia bleef maar met zichzelf praten.
Uren aan een stuk probeerde Saloua op haar in te praten maar Najia was er zeker van dat hij haar iets zou aandoen. Zij begon zichzelf de schuld te geven.
Vervolgens ging Najia aan haar raam gaan staan. Zij wou zien of hij aan de deur stond. Maar zij zag hem niet!
Saloua stelde voor dat zij zouden gaan slapen. En dat zij morgen een oplossing zouden zoeken.
Najia kon maar niet slapen en bleef woelen. Zij zag telkens zijn enge blik weer. Net toen zij in een diepe slaap zat, ging haar wekker.
Saloua was al wakker en heeft voor een kleine ontbijt kunnen zorgen.