BENİMLE KAL#Wattys2016

Bölüm-4

"Yiğit al ilaçlarını getirdim."
"içmicem"
"Ne demek içmicem, içiceksin."beni delirtmeye mi çalışıyodu bu çocuk.

"yeter artık inci senden sıkıldım kaç haftadır burdasın bi rahat vermedin. Annen baban yok mu senin ya .Defol git onların yanında kal. Birazda onlara işkence çektir.Gerçi onlarda seni sevmiyolar herhalde ki haftalardır burda kalan kızlarını görmeye bile gelmediler."
Gözlerim dolmaya başlamıştı.Benden sıkılmasını anlayabilirdim. Ama anne baba konusu...Ağlamaya başlamıştım.Yine gözyaşlarıma yenik düşmüştüm.
"ne o yoksa söylediklerim zoruna mı gitti küçük hanım."
"Hayır zoruma gitmedi gerçek şu ki evet annem ve babam beni sevmiyolar.Bu yüzden ben daha 3 yaşındayken beni yetimhaneye bıraktılar.Ve - ve bi daha hiç aramadılar.Senin anlayacağın evet ailem beni SEVMİYOR"diye bağırdım.

" İnci ben özür dilerim öyle söylemek istemedim yani sadece seni kızdırmak için biraz olsun canını yakmak için be- ben ne diceğimi bilemiyorum.

"önemli değil nerden bilebilirdin ki "dedim.çünkü gözlerinden pişmanlık akıyordu."Ayrıca hiçbiryere gitmiyorum sen iyi olana kadar yanındayım yani beni pes ettiremezsin."
Yiğitten
Onu incitmiştim.ama o hala beni iyileştirmenin derdindeydi.Nasıl bi kızdı bu üzülünce seviniyor sevinince üzülüyorsu birden.O gece onunla oturup saatlerce sohbet ettik.Bana yetimhanedeki gunlerinden bahsetti.Şimdi daha iyi anlıyorum onu. Bunca acı ve sıkıntıya rağmen hayata dört kolla asılan biriydi.O güçlü bi kızdı.
Babam yurtdışındaki işleri için iki ay burda yoktu.Sadece inci ve ben vardık.Daha düne kadar onu bu evden kovma planları yaparken şimdi iyi bir ARKADAŞ olmuştuk.Ama hala birbirimize laf sokmalarımız ve atışmalarımız devam ediyordu.
Ki bu hoşuma gidiyordu.
İnciden
Her sabah olduğu gibi bu sabahta Yiğit'in kahvaltısını hazırlayıp odasına götürüyordum.Kapıyı çaldım fakat ses gelmeyince uyuduğunu sanıp içeri girdim.Yatakta yoktu.Banyoda olmalıydı. Kahvaltısını masanın üzerine bırakıp banyodan çıkmasını bekledim.Aradan baya zaman geçti ama hala gelmeyince ona seslendim.

"Yiğit ordamısın??"
ama ses gelmeyince endişelenmeye başladım lavabonun kapısını açıp içeri girmemle yiğidin yerde yatan bedenini görünce çığlık atmam bir oldu.
Hemen yanına çömelip başını dizlerimin üzerine aldım.Nabzını kontrol ettim,olması gerekenden yavaştı.Tansiyonu düşmüşte olabilirdi.Hemen kafasının altına hırkamı koyup doğruca çantamdan ilaçlarını almaya gittim.Evet iğne yapmam gerekiyordu.Kan dolaşımını arttıracak olan ilacı iğneye boşalttım.Hemen kolunu elime alıp lastikle sıktım.Damarı bulup iğneyi yavaşça koluna bastırdım.Daha sonra onu kaldırmaya çalıştım ama onu kaldıracak gücüm maalesef yoktu.Çaresiz bir şekilde orda öylece bedeni kollarımda  kaldık.Bu tür bayılmaların olacağını zaten biliyordum ama yinede içimde kopan fırtınalara son veremiyodum.

Yiğit tam iki saat sonra kendine geldi ve yavaşça gözlerini açıp bana baktı.
"yiğit geçti tamam mı geçti artık tansiyonun düşmüştü ama şimdi iyisin."

Bana parlayan gözleriyle bakıp"Evet daha iyiyim noldu bilmiyorum.En son elimi yüzümü yıkamak için buraya gelmiştim, sonrası bende yok"diyip gülmeye çalıştı.
Elimle saçlarını okşarken " tamam yiğit kendini yorma lütfen daha yeni iyileştin."
Yiğit ellerimi saçlarından ayırdı ve doğrularak gözlerimin içine, en içine bakmaya başladı.

"İnci sana güvenebilirim değil mi"oda ne demekti tabiiki de güvenebilirdi, güvenmeliydi..
"Tabii ki de yiğit bana her zaman güvenebilirsin."
"İnci ben kanser miyim?"
Bedenim bir anda buz kesmişti.Ona söyleyemezdim ki...Haldun amca 'o bunu kaldıramaz' demişti. Ama ben ona bana güvenmesini söyledim ve doğruyuda söylicektim.Çünkü o gözlere bakıp yalan söylemek olmazdı.
"Yiğit bak sana yalan söylemek istemiyorum.Her ne kadar bu cevaptan tiksinsem de evet yiğit sen kansersin.Ama sadece hastalık bu anladın mı hastalık..Ben kanserden kurtulan birsürü hasta gördüm,ki sen daha başındasın yani 1. evredesin sana söz veriyorum bunun üstesinden gelicez."