Engelli Hayaller...

BÖLÜM 2

Öncelikle hepiniz hoşgeldiniz. Bu benim ilk deyimim. Hatalarımı maruz görün. Yorumlarınız benim için çok değerli...

Keyifli okumalar :) ...

Araba da giderken her zaman ki gibi hayallere dalmıştım. Dışarıda çok fazla insan vardı. Her insan hakkında düşünür dururdum.

Kırmızı ışıkta durduğumuz da karşıdan gelen bi adam; hızlı hızlı gidiyordu. Sinirliydi, bir yere yetişmeye çalışıyordu belliydi.

Onun yanında karşıya geçmeye çalışan bir kadın ise yorulmuş ve bitkin bir şekilde yürüyordu. Kadının giyimine bakılırsa durumu pek iyi gibi durmuyordu. Belki çocuklarına ekmek parası kazanmak için işten geliyordu.

Bazılarımız doğuştan şanslıydı. Bende öyle. Zenginim demek istemiyorum. Çünkü zenginlik pek işe yaramıyor.

Hani klasik bir cümle vardır ya ' Insanin gönlü zengin olmalı ' diye bu söz bana yazılmış bence. Nasıl mı? Görürsünüz pek yakında...

Telefonumun titremesiyle kafamı camdan ayırdım. Cebimdeki telefonu aldım ve gelen mesajı açtım.

Mesaj Hayatımmm'dandı. Yani Alperden. Alper, benim biriciğim yani sevgilim. Tamam bu sıralar pek benimle ilgilenmese de biriciğim.

Mesajı açtığımda bir görüntü vardı. Dikkatli baktığımda bir uçak bileti olduğunu farkettim. Bilet Amerkiyaydı. Biraz daha incelediğim de tek yön olduğunu gördüm.

Kalbimde bir hareketlenme başladı. Bilirsiniz işte boyle acıtan cinsten. Hemen " Bu ne demek oluyor? Tek yön mü? ??" yazıp gönderdim.

Nefes alış verişim hızlanmıştı. Kalbimdeki korkuydu. Gitmesinden korkuyordum. Elimde stresten salladığım telefon titreyince durdum ve korkarak açtım mesajı.

Mesajda " Üzgünüm. Sana bahsetmedim. Çünkü üzüleceğini biliyordum. Ben gidiyorum. Kendine iyi bak. " yazıyordu.

Ellerimin titremesine engel olamıyordum. Nasıl olabilirdi böyle bir şey? O beni bırakmazdı.

Gözlerimin dolmasına engel olamazken İsmail abiye seslendim; " İsmail abi beni kenarda bırakır mısın? "
İsmail abi arkasını döndü ve şaşırdı. Çünkü biraz daha durursam hıçkırarak ağlamaya başlıcaktım.

" Noldu kızım? "
" İyiyim sadece hava almaya ihtiyacım var. " dedim.

İsmail abi kararsızca arkasını döndü bir daha baktı bana. Kötü olduğumu anlayınca sahil kenarına çekti arabayı. İndi ve bagajdan arabamı çıkardı. Gelip kapıyı açtı ve beni yavaşça arabama bindirdi.

"Iyisin değil mi kızım? "
" İyiyim sadece hava almaya ihtiyacım var. "

Tekerlekli sandalyemin tekerlerlerinden iterek sahile ilerlemeye başladım. Deniz kenarına geldiğimde telefonu çıkardım.
' Gidiyorsun yani? Temelli? ' yazdım. Çünkü ben malım, gerizekalıyım. Hala bir umut bekliyorum.

Çok geçmeden cevap geldi.
' Evet temelli. Üzgünüm. ' yazmıştı. Bu sefer göz yaşlarımı serbest bıraktım. Yanağıma akan damla elime damlıyordu. Ve ben ne düşüneceğimi bilmiyordum.

Gitmişti işte. .Herkes gibi. İlk amcam gitmişti. Beraber kaza geçirmiştik. Aile yemeğine gidiyorduk. Ben belden altımı amcam ise hayatını kaybetmişti.

Amcam babamdan daha yakındı. Babam için hayat şirketinden ibaret. İş haricinde benimle konuşmaz.

Annem ise sosyete hayatına bağlı bir kadın. Kendi kendilerine kurdukları bir vakıf var. Ben bağıştan çok dedikodu yaptıklarını biliyorum. Tek amacı herkesten iyi ve önde olabilmek. ..