Janti Ve Ponçik

~UFKA KAVUŞACAĞIM~

İşe bir resmiyet konulması gerekiyordu. İki tarafta yalnızdı, araftaydı.

Adam ne olursa olsun ufka ulaşacağını düşünüyordu. Kız ufka inanmıyordu...

İyi okumalar...

...MERT'TEN DEVAM...
Kahvaltı çok eğlenceli geçiyordu, her sabah annemlerle yaptığım rutinden farklıydı. Annem ve babam yerine, yengem ve amcam vardı. Farklı olan ise Esila'nın anlattığı fıkralar, yaptığı espriler ve anılar. Masada bir sessizlik olunca yengem ve Esila direk birbirlerine bakıp kahkaha atmaya başladılar. Biz bu olaya karşı şaşırmışken onlar hâlâ gülüyorlardı. En son yengem kendini toparlayıp boğazını temizledi. "Esila dün aklıma bir fikir gelmişti bebeğim, yarın hepinize söylerim demiştim hatırladın değil mi?" Esila başıyla onaylayınca yengem konuşmaya devam etti. "Esila edebiyat öğretmenliği okumuş ayrıca resim kursuda almış Beliz'den. Edebiyat öğretmenliğine atanamayınca İzmit'te ki bir dernekten ona teklif gelmiş. Hem edebiyat hem de resim öğretmenliği için. Ama birileri -gözleriyle beni işaret etti- gitmesini istemiyormuş" yengemin tamamladığı cümlesiyle birlikte amcam konuşmaya başladı. "Mert haklı, bende olsam izin vermezdim. Tamam kadınların çalışmasını hiçbir zaman ayıplamam ya da engellemem. Hatta çalışmamaları konusunda konuşmam bile. Ama İzmit, Mersin'den uzak. Sana göre bana göre veya Şehrizan'a göre bile uzak olmasa. Mert için oldukça uzak, sonuçta kim sevgilisinin uzak bir şehirde çalışmasına katlanabilir ki?" dedi. Sonunda be! Sonunda benim gibi düşünen biri çıktı. "Zaten ben de gitsin istemiyorum hayatım. O yüzden bir fikir buldum. Bizim şirketin ortaklarının çocuklarına özel ders versin. Ayrıca afişler hazırlar, her yere asarız. Onun için iş bulmak daha kolay olur" herkes onaylayan mırıltılar çıkarttı. "Afişi çıkartalım da üniversitede herkese dağıtayım. Kurs isteyen olacaktır" dedi. Bu çocuğun böyle zeki olmasını seviyordum be. Kimin kuzeni. "Aynen. Ben şimdi dijital baskı işini halledeyim. Kahvaltı için teşekkür ederim yengeciğim" yengem boğazını temizleyip "ben hazırlamadım. Esila'ya teşekkür etmelisin" bu cümleyle kocaman gülümseyip sevdiceğimin yanağına ufak bir buse kondurdum. Kaşları aniden çatıldı ve kolumdan tutup benim uyuduğum odaya geçirdi. "Mert, her fırsat bulduğunda beni öpmemelisin. Çok utanıyorum, gerçekten sevgili olsakta, olmasakta bu beni çok utandırır. Ayrıca çok ayıp" dedi, yanakları hâlâ kızarırken...

*** *** ***

Evraklara gömülmüş, tarihleri sıralarken telefonum çaldı. Arayan annemdi. Hemen açıp "efendim valide sultan - oğlum ne zaman çıkarsın şirketten? - bilmem 1, 2 saate çıkarım. Bir şey mi oldu? - yok yok olmadı. Sadece, akşama gelinimi alıp bize gel diyecektim. Ayrıca biz ne zaman tanışacağız, gelinimin ailesiyle? -şuan olmaz validem, daha sonra Allah izin verirse tanıştıracağız - iyi iyi peki - hadi görüşürüz sultanım - görüşürüz oğluşum" dedi ve kapattı. Ardından telefonum tekrar çaldı.
Arayan: Esila
"Alo Mert - efendim - nasılsın - iyiyim. Sen nasılsın? Bir sorun yok değil mi? - şey... Babamlar bir özür yemeği düzenlemek istiyorlar. Tabii bu yemek seni tanımak için de geçerli- aslında annemlerde bizi yemeğe davet etmişti. - o zaman ben annemleri arayayım. Yarın geliriz diyim? - şöyle yapalım. Annemlere yemeğe gidelim ordan da annenlere çay içmeye gideriz. Olur mu? - annenlere ayıp olmaz mı hayatım. Bu arada yengenin selamı var canım - yok ayıp olmaz, ben konuşurum annemle. Aleyküm selam. Sende selam söyle. Öpüyorum ikinizide" ardından 'fırsatçı' diye fısıldamasını umursamadan...

"Mert son kez soruyorum. Çok mu kötü olmuş?" yine ve yine göz devirdim. "Esila, bininci defa söylüyorum. Çok güzel olmuşsun" kapıya uzanıp çalacakken, annem kapıyı açtı. Demek ki bizi bekliyordu. "Hoşgeldiniz"dedi büyük bir neşeyle, Esila içtenlikle gülümseyip anneme sarıldı ve içeri geçtiler. Annem. Beni. Öpmedi.