bana doğru geliyordu"hiç kimsenin sana yardım edemiyeceğini hala anlamadın mı? beni sadece daha da eğlendiriyorsun" dedi gülümsemesi daha da yüzüne yayılmıştı hiçbir şey demedim, Kaderine razi olmuş bir kuzu gibiydim. O da kasaptı. Korku beni ele geçirmişti biraz sonra ne olacağı konusunda teoriler üretsem de tam kestiremiyordum. Hayatım boyunca hep güclü kalmış ve böyle de bilinirdim güçlü bir kız ama ilk defa bu kadar zayıf hissediyordum kimse bana yardım edemezdi savunmasızlık hissi beni öldürüyordu. Aslında ölümden korkmadığımı sanıyordum ama polislerin yerdeki kanlı cesetlerini görünce bundan o kadar emin olamadım. Buraya kadar mıydı ufak dünyamdaki ufak maceralarım? Daha da duygusallaşıyordum. Kafamı kaldırıp ona baktım bana doğru geliyordu önündeki engelleri kaldırmış kurbanına doğru geliyordu. Ben de hiç tepki vermiyordum çırpınışlarımın sonuçsuz olacağını anlamıştım. Daha doğrusu anlamak zorunda kalmıştım. Bana soğuk yüzündeki gülümsemeyle " ne oldu ufaklık daha direnmiyecek misin " diye alayli bir şekilde sordu, umursamaz bir şekilde "faydasi var mi ki" dedim sonra da "beni öldürecek misin?" diye ekledim, eğlenir bir ifadeyle "bilmiyorum olabilir, ya da belki de başka bir zaman" dedi. Nasıl olabilir böyle bir durumda nasıl hayatta kalabilirdim ki? eğer kanımdaki şekeri istiyorsa bu kanımın çekileceği anlamına geliyordu böyle bir durumda da zaten yaşama ihtimalim kaçtı? Belki de uslu durursam bana çok acı çektirmezdi. Polislere yaptığı aklımdan çıkmıyordu. Boynumun öyle parçalandığını hayal ettim ve bu düşünceyle daha da ürperdim. Anılarım, çocukluğum gözümün önünden geçiyordu. Gölgelerden ve hayaletlerden korktuğumda anneme gider sarılırdım. Ben uyuyana, bu kötü kabuslar geçene kadar başımda bekler beni korurdu, bu kötü kabus bitene kadar da yanımda olmasını isterdim...
