Magic Is The Truth, uit het verhaal van Zoë //on Hold

hoe moet ik het nou verbergen?

Het is maandag dus ik moet weer naar school toe. Eigenlijk heb ik er niet zoveel zin in. Hoe moet ik het geheim nou weer voor Mandy verbergen!? Ik ben echt gewoon niet goed in liegen. Ik wil het eigenlijk niet doen, maar ik denk dat het de beste oplossing is. Gewoon niet meer met Mandy praten. Ook al vind ik dat verschrikkelijk om te doen. Het kan niet anders.

terwijl ik naar school toe loop bedenk ik een plan om dit ooit te kunnen overleven. Nouja, een plan valt er niet echt te bedenken, want eigenlijk is het er al. Gewoon negeren. Meer kan ik nu niet doen. Ik loop het schoolplein op. Gelukkig gaat de bel al snel zodat ik een grote kans heb Mandy te vermijden.

Binnen zoek ik mijn plaatsje op en ik ga zitten. Ik begin gewoon spontaan te blozen als Mandy binnen komt, echt zo irritant. Ik kijk maar snel de andere kant op, richting de leraar omdat ik toch nergens anders heen zou willen kijken.

Op een gegeven moment, als de leraar al een tijdje les geeft, zegt de leraar: 'jullie mogen bij deze opdracht samenwerken.' Ik schrik me een hoedje.'Oke, eerste uitdaging van vandaag,' zeg ik tegen mezelf.'Nee zeggen tegen Mandy. Verschrikkelijk, maar ja, het moet gewoon.' Zoals ik al verwacht had vraagt Mandy aan mij of ik met haar wil samenwerken. 'Nee sorry, deze keer niet,'zeg ik. Ik weet gewoon dat ze ziet dat ik bloos, maar gelukkig is ze een goede vriendin en negeert ze dat ik bloos.

Tijdens het werken kan ik me gewoon echt niet concentreren. Mijn gedachtes gaan steeds maar weer naar Mandy. Het is heel lastig om te zien hoe ze gezellig samenwerkt en ik maar alles alleen moet doen. Waarom maak ik het mijzelf altijd toch zo moeilijk? Ik hoop echt dat Mandy me begrijpt.

Naar mijn opluchting gaat eindelijk de bel. Ik sjoef de klas uit en ik ren naar buiten.'Hmmm, wat ga ik nu doen. ik denk dat ik maar gewoon op een bankje ga zitten. helemaal alleen, maar het is niet anders.' 

Even later komt Mandy naar mij toegelopen. Dat kon ik eigenlijk ook wel verwachten, want ze is gewoon een goede vriendin en ze vindt het natuurlijk vreselijk om mij alleen te zien zitten. in ieder geval, Mandy zegt:'Kom je?' Ik wil sorry zeggen, maar het enige wat het eerste in me opkomt is nee schudden. Waarom nou weer nee schudden? Maar, ja. Ik heb het al gedaan en Mandy is al weer verder gelopen dus laat ik dat maar zitten.

Later weer terug in de klas mogen we verder gaan met samenwerken, helaas..... Ik ben dan ook weer erg opgelucht als de bel gaat. Yes, eindelijk naar huis. Ik ren naar buiten, ik vergeet bijna mij jas te pakken en ik ren hard naar huis. Heerlijk, lekker hard rennen.

Thuis zit ik op mijn slaapkamer te piekeren over of Mandy me ooit gaat vergeven, over of ze het wel gaat begrijpen, over of ze eventjes minder behulpzaam wilt zijn en over of ze überhaupt nog wel mijn vriendin wilt zijn. Dat laatste waar ik over pieker raakt me toch wel. Zonder dat ik het wil glijdt er een traan over mijn wang. 'Sterk zijn, Zoë,' fluister ik zachtjes. 'Sterk zijn.'