Magic Is The Truth, uit het verhaal van Zoë //on Hold

Komt het allemaal toch weer goed?

Mandy moet de brief nu wel hebben. Binnenkort spreek ik haar weer. Wat zal ze zeggen?

Even later gaat opeens de deurbel. Ik doe open.... Mandy staat voor de deur.... er valt een pijnlijke stilte...

Mandy onderbreekt die stilte door te zeggen dat het echt niet langer zo kan. Ik weet niet wat ik erop moet antwoorden, ik moet antwoorden dus ik zeg het volgende: "Ik weet waarover Mandy..... ik snap het als je mijn vriendin niet meer wilt zijn."

Huilen staat nu nader dan lachen. Ik vind het lastig om die woorden uit te spreken recht in het gezicht van Mandy, maar ik moet door....

"Ik.....ik.." Mandy onderbreekt me: "Het is goed.." en ze slaat haar armen om me heen. Nu houd ik het echt niet meer. Ik barst in tranen uit. "Het spijt me..." fluister ik zachtjes. Mandy zegt dat het echt niet uit maakt. Ze vergeeft me gewoon.

Die dag gebeurde er ook iets bijzonders. We kwamen erachter dat Mandy ook krachten heeft. Ik ben niet de enige!! Samen... met z'n tweeën zijn we sterker... nu kunnen we de hele wereld aan.

"Dus zijn we nu weer vrienden?" Vraag ik na afloop van dit geweldige nieuws. "Ja natuurlijk, gekke!!!" "Zullen we nu dan maar ergens in een cafeetje wat gaan drinken ofzo?" Vraag ik aan Mandy. "Ja, is goed." We lopen naar een cafeetje vlakbij een bos. Dit is ook het cafeetje waar we allebei een baantje hebben geregeld voor in de voorjaarsvakantie.

We bestellen wat te drinken en we kletsen nog wat. "Mandy," begin ik. Ik wist niet dat jij het ook had." "Ik zelf ook niet," lacht Mandy, "maar het is wel super leuk. Helaas is morgen het weekend weer voorbij en moeten we weer gewoon als normale meisjes naar school. Zouden wij de enige zijn die het hebben in de wereld." "Ik denk het niet, anders zou er niet zo'n raar mannetje zijn die jouw vertelt dat we krachten hebben. Mandy, dat is toch logisch!" "Daar heb je een punt," antwoordt Mandy en we schieten in de lach. "Mis.... schie.. en gaan we we..l de w..erel....d redden," zeg ik schokkerig door het lachen. "Wat zeg je allemaal, calm down." "Oke, hheeeffffiiii. Misschien gaan we wel de wereld redden." "Dat zal leuk zijn, maar ik denk het niet. We kunnen gelukkig wel nog lekker erover fantaseren. Nog maar een weekje tot de voorjaarsvakantie. Ik  kan niet wachten. Ik heb trouwens mijn drinken op. Zullen we afrekenen en gaan?" "Prima," antwoord ik.

Nadat we hebben afgerekend, verlaten we het cafeetje. Mandy en ik nemen afscheid op de kruising waar ik rechtdoor moet en zij linksaf. Ik loop verder naar huis toe. Deze dag was beter gegaan dan ik had gehoopt. Ik ben echt super blij dat Mandy me gewoon vergeeft. Ik hoef niet bang te zijn dat ik iets aan Mandy vertel wat ik niet mag vertellen.

Als ik eindelijk thuis ben, wat echt eeuwen duurde voor mijn gevoel, terwijl het in werkelijkheid maar 5 min. waren, ga ik gelijk naar boven toe. Ik heb geen zin meer om lang op te blijven, dus ik maak me maar klaar om te gaan slapen, ook al is het pas half 8. Dan heb ik voor de verandering eens een goede nachtrust. Ik wens mijn ouders nog even welterusten en ik kruip mijn bed in. Even gaat er een rilling over mijn rug heen, maar algauw is het lekker warm onder de dekens. Voor ik het weet val ik in slaap.

Ik droom over dat ik de wereld red. Ik zou het geweldig vinden als het echt kon, maar dat is wel erg onmogelijk. Dat kan alleen in films......

----

Zo, weer een hoofdstukje erbij.