Magic Is The Truth, uit het verhaal van Zoë //on Hold

Shoppen in monókeros?

Sinds wij door dat portaal zijn gegaan, hebben we telkens weer nieuwe dingen ontdekt. We zijn er nu voor de tweede keer en we hebben ontdekt dat er een school is, maar dus ook een winkelcentrum. Er is alleen nog een probleem. Zouden ze met hetzelfde geld betalen? Nouja, dat ontdekken we snel genoeg. Ik kan echt niet wachten om te gaan. Ik sta al bij het poortje te wachten totdat Mandy eindelijk eens komt en als ze er dan eindelijk is gaan we door het poortje heen. Eenmaal daar aan gekomen staan we voor een groot gebouw wat meer lijkt op een sporthal dan op een winkelcentrum. We lopen samen naar binnen toe. Binnen  is het echt super groot. Overal waar je kijkt zie je winkels. Het dak is gemaakt van glas zodat er superveel licht naar binnen valt en het dak is afgerond in een soort boogconstructie, zoals wel meerdere dingen hier op monókeros. Dit zal toch niet ook voor ons alleen zijn, want overal waar we tot nu toe zijn geweest was er niemand te bekennen, en zoiets groots zouden ze toch niet voor iedereen kunnen bouwen hier? Of leven er gewoon maar weinig mensen op monókeros. Misschien zijn we wel de enige kinderen hier!! 

Gelukkig, als we iets verder lopen zien we ook andere mensen en ook kinderen van onze leeftijd. Nouja.... de meeste zien er wel iets ouder uit, maar toch..... We zijn allebei blij om gewone mensen te zien rondlopen al valt er wel iets op. Iedereen die we hier zien heeft haast. Iedereen rent van winkel naar winkel toe. Het ziet er echt melig uit. We lopen maar naar een random persoon toe om te vragen waarom hij zo'n haast heeft. "Hoi daar," roept Mandy, "we hebben een vraagje." De jongen naar wie ze roept komt op ons af gerend. "Alleen als je snel bent." "Tuurlijk," antwoord ik daarop en ik stel onze vraag. Even kijkt hij heel verbaast, maar dan antwoordt hij snel: "Ow, jullie zijn vast nieuw hier, wacht maar af. Je ontdekt dat snel genoeg." En hij rent weer verder. Mandy zegt: "Okey..... dat was raar, dus het valt nogal op dat we nieuw zijn. Tja... wat wil je... we krijgen van niemand informatie hier."

We lopen maar een random winkel in en nee... dit zijn niet winkels zoals we gewend zijn. Dit zijn heel ander soort winkels. Er zijn geen kassa's in deze winkels. Er staat alleen maar een soort automaat ofzo.

Op het moment dat we de winkel in lopen, vormt zich een soort barrière achter ons, zodat we niet zomaar de winkel meer uit kunnen. We lopen op een aantal van die automaten af en kijken erop. Er staan 2 opties op: Standaard kleding en kleding ontwerpen. Natuurlijk kiezen Mandy en ik voor kleding ontwerpen. Blijkbaar is dit een sportpakken winkel ofzo, want we krijgen zo'n soort pak te zien op onze schermpjes. We kunnen de kleur bepalen van echt elk los onderdeel van het pak. 

Als we daar mee klaar zijn, draait de automaat het pak om naar de achterkant van het pak. Er staat nu in beeld van het schermpje een wit vlak en daarboven staat: teken je eigen logo. Blijkbaar moet je dus een logo hebben ofzo die je dan op elk kledingstuk tekent zodat iedereen je herkent aan je kleding. 

Nadat ik er eentje bedacht heb en hem erop heb getekend. Draait de automaat het pak om naar de armen toe. Daar moet je je teken inscannen, zodat ie op de mouwen van het pak terecht komen en als ik dat gedaan heb, is het pak helemaal klaar. Dan druk ik dus op dat hij klaar is en dan op produceren. 

Nu moet ik gaan afrekenen en ik druk daarop. Er staat dat ik mijn armbandje moet scannen langs het scan ding iets en daarna moet betalen, dus dat doe ik dan ook braaf. Er verschijnt een soort saldo op het scherm. Het is nu duidelijk dat je kunt betalen door je armband te scannen. Handig!! Er staat gelukkig een starters saldo op van 500 euro, dus ik kan het gewoon betalen. Het koste namelijk maar 20 euro. 

Opeens, als ik op betalen heb gedrukt, komt er een netjes opgevouwen pak onderaan de automaat tevoorschijn, met een tasje erbij. Zo gaat shoppen hier dus. De rest van de dag vermaken we ons door winkels in en uit te rennen, omdat rennen echt super leuk is en het sneller gaat. Tussendoor besloten we maar wat te gaan eten in een restaurantje die ik gezien had. Een restaurant werkt hetzelfde als elke ander winkel hier. Ook met een automaat. We waren even bang dat dit eten naar plastic zou gaan smaken, maar tot onze verbazing smaakte het verrukkelijk.

Na deze lange vermoeiende dag komen we met het teleportatie poortje weer terug in ons verbijf. We ploffen op onze waterbedden neer totdat we beseffen dat het weekend bijna voorbij is en we echt weer terug moeten naar de normale wereld. We gaan onze spullen inpakken en gelukkig zijn we al snel klaar. We haasten ons naar het poortje en teleporteren ons weer naar het portaal wat we een tijdje geleden ontdekt hadden. Hier scheiden onze wegen weer... Ik loop naar mijn huis en Mandy naar haar huis. 

Thuis aangekomen krijg ik eerst een hele preek van mijn ouders, omdat we als smoes hadden vertelt dat Mandy en ik bij elkaar zouden gaan logeren zodat we stiekem naar monókeros konden gaan, maar ze hebben het dus ontdekt. Na die preek vraagt mijn moeder waar ik dan wel ben geweest. Gelukkig hadden Mandy en ik daar nog over nagedacht zodat we op zo'n moment hetzelfde antwoord zouden kunnen geven. "Nou......" begin ik...."We hebben inderdaad niet bij elkaar gelogeerd, maar voor dit weekend hadden we samen, in het park hier in de buurt, een boomhut gemaakt. omdat we wisten dat jullie het nooit zouden goedkeuren, dat we alleen in de avond in een boomhutje zouden zitten, hebben we deze smoes aan jullie vertelt zodat jullie het zouden goedkeuren zegmaar." "Nou jongedame," begint mijn vader, "waarom vertel je ons dat niet gewoon. We zouden het inderdaad niet hebben goedgekeurd, maar liegen is nog erger en dat weet je. Nu ik weet dat jullie een boomhut hebben ergens, wil ik graag weten hoe die er dan uitziet. Misschien dat we het dan nog wel een keertje goedkeuren, maar omdat je gelogen hebt, mag je de komende tijd niet meer in de buurt van die boomhut komen, begrepen!" "Ja pap..." antwoord ik en ik loop naar boven toe, om een verdere preek te voorkomen. Ik plof neer om mijn doodnormale bed en ik begin na te denken over hoe Mandy en ik dit het beste moeten gaan aanpakken als we nog vaker naar monókeros willen gaan.

Even later loop ik nog naar beneden, want ik hoor mijn moeder aan de telefoon praten en ik heb opeens zin om haar af te luisteren. Dit is wat ik hoorde: 'Ja ja... nee.... Ja.. helaas wel nu al..... ze heeft het al ontdekt........ i know.... zo jong.... nee hopelijk weet ze dat nog niet...... ja ik denk het wel........ oke, ik zal dat wel tegen haar zeggen..... bedankt...... ja het gaat goed met haar..... okey..... doei doei!' 

Meer had ik niet gehoord. Het gesprek was voorbij. Ik weet wel dat ik dit moet gaan uitzoeken, want ik weet zeker dat het over mij ging..... Dat kan niet anders!!