De Tsunami

~9~

Het is al een paar dagen later en ik ben eindelijk uit dat bed. Ik zit nu in de tent van mijn moeder. Jordan slaapt hier ook omdat hij zijn ouders nog steeds niet is tegengekomen. Hij zoekt ze nu. Mijn moeder is een boek aan het lezen dat ze heeft gekregen. Ik ben Liam ook tegen gekomen. Hij is nu bij zijn tent. Ik zit voor me uit te staren als ik ineens twee handen op mijn schouders voel. Ik draai me on en kijk recht in het gezicht van Jordan. "Heb je ze gevonden?" Vroeg ik. "Nee maar kom is met me mee." "Hoezo?" "Kom nou maar gewoon mee." Ik stond op en zei tegen mijn moeder dat ik met Jordan mee ging.

Even later kwamen we bij een meer met een waterval. Omdat de zon ondergaat is het nog mooier. "Vind je het mooi?" Vroeg Jordan. "Ja, heel mooi." Ineens pakte Jordan me op waardoor een kleine gil ontsnapte. "Hé laat me los." Hij antwoordde niet en liep richting het water. "Je gaat me er toch niet ingooien hè?" Vroeg ik toen we bij het water stonden. "Jawel." Zei hij. Hij gooide me in het water. Toen ik boven kwam zag ik dat Jordan er ook in lag. "Kom we gaan dichter naar de waterval." Zei Jordan. "Oke wie er het eerste is. We gaan tot de rots." "Drie. Twee. Één. Go!" We zwommen allebei zo snel mogelijk naar de rots toe. Toen ik voor lag trok Jordan mij aan mijn been naar achter waardoor ik weer achter hem was. "Yes gewonnen!" Riep Jordan. "Ja maar ik had kunnen winnen als jij niet aan mijn been trok." Zei ik en ik gooide water in zijn gezicht. Hij deed het terug en zo kwamen we in een klein watergevecht. "Mag ik wat vragen?" Vroeg Jordan ineens. "Ja, wat is er?" "Wil je mijn vriendin zijn?" "Ja." Ik zoende hem en hij ging erin mee. Na een paar seconden stopte ik de kus. "Jordan? Zullen we uit het meer gaan? Ik krijg het namelijk een beetje koud." "Ja." We zwommen naar de kant toe. Toen we op de kant waren, liepen we weer terug naar het kamp.

"Hoi mam, ik ben er weer." Zei ik. Mijn moeder keek op vanuit haar boek. "Ja ik ben een beetje nat." "Een beetje? Waar ben je geweest?" "Bij een meer met een waterval." "En toen dacht je zeker ik ga lekker zwemmen." "Nee, Jordan gooide me in het water." "Heeft hij je om verkering gevraagd?" "Jep." "Leuk! Waar is hij nu?" "Eten halen." Op dat moment kwam Jordan aan lopen met brood en beleg. "En nu is hij hier." "Wat?" Vroeg hij waardoor mijn moeder en ik in de lach schoten. "Laten we maar gaan eten." Zei ik toen ik uitgelachen was.

Precies toen we klaar waren met eten kwam er een vrouw aangelopen. Jullie kunnen weer naar jullie huis. Jullie worden dan naar een vliegveld in een ander land gebracht en van daaruit gaan jullie met het vliegtuig naar jullie eigen land. "Yes mam we kunnen weer naar huis!" Zei ik blij. "Maar waar kan ik dan heen?" Vroeg Jordan. "Hij kan toch met ons mee mam?" "Heb je nog andere familie Jordan?" Vroeg mijn moeder. "Ja ik heb nog ooms, tantes, opa's en oma's." "Kan je daar dan niet heen? Niet dat ik het erg zou vinden dat je met ons mee gaat maar ik denk dat je familie je dan mist." "Dat kan wel ja." "Maar dan zie ik je niet meer Jordan." Zei ik verdrietig. "We kunnen toch contact houden?" "Ja maar dat is minder leuk als dat ik je in het echt zie." "Dan kunnen we toch ook gewoon afspreken?" "Ja." "Jongens kom we moeten gaan." Zei mijn moeder ineens. We liepen naar de bus toe en namen plaats in de bus. Nu nog wachten totdat die gaat rijden.

We kwamen op het vliegveld aan en we liepen naar binnen. We liepen verder tot onze wegen splitsen. "Nu moeten we voor even afscheid nemen." Zei Jordan. "Ja, ik ga je missen." Zei ik en een traan liep over mijn wang. "Ik jou ook. Ik hou van je." "Ik hou meer van jou." Hij gaf me een kus op mijn lippen. "Dag Maaike." "Doei." De tranen liepen over mijn wangen. Mijn moeder sloeg een arm om me heen en zo liepen we naar het vliegtuig.

Dit is het einde van het verhaal. Het is niet zo lang. Dat komt omdat ik geen inspiratie meer had voor dit boek.

Ik hoop dat jullie dit deel leuk vinden.

X Rebecca