Secret Life / Harry Potter

/Remus?\

Ik zat boven op het dak van de Astronomie toren, als ik zou springen zou ik pijn hebben. Maar het overleven, want ja, ik had een Horcrux gemaakt. 'Scarlett!' riep iemand. Ik keek achterom en zag Remus staan.

'Wat moet je? Ga je me van het dak duwen? Want dan wens ik je veel succes, ik werk je niet tegen' zei ik verveeld. Hij zuchtte en kwam naast me zitten.

'Vertel wat er aan de hand is, want ik zat in die stilte te denken, Lily zei dat jij en Sirius een duel hadden en dat Sirius winnende was, dat jij zo boos werd dat je de doodsvloek gebruikte, die miste en hij raakte met een verlammingsvloek, jij viel naar achter op de wasbak. Ik wist niet of ik het moest geloven' zei hij. Mijn ogen begonnen vuur te spuwen.

'Oh, zei Lily dat? Want het klinkt ook allemaal heel logisch! Waar is ze?! Alleen omdat ze denkt dat ík loog gaat zei een lulverhaal verzinnen?!' gilde ik krankzinnig. Remus keek me geschokt aan. Ik ging op de rand staan en was klaar om te springen, het maakte niet uit. Ik zou het overleven.

Maar ik had het even nodig.

'3...2...1' fluisterde ik, ik sprong van het dak af. Remus gilde, ik ook.

Tja, zelfs als wil je het. Het is nog steeds wel eng om te zien hoe je 100km (of meer) naar beneden valt.

'ARESTO MOMENTUM!' gilde iemand. Net voordat ik de grond zou raken stopte ik, even later viel ik op de grond.

'WIE DEED DAT?!' gilde ik boos. Begrepen ze dan niet dat ik dit zo wou? En niet gered wou worden?

Remus kwam op me af gevlogen, met een bezemsteel. 'Ben je helemaal gestoord?!' schreeuwde hij. 'Als ik je niet gered had was je nu dood!' schreeuwde. 'Niet! Je begrijpt er niks van! Zal je ook nooit doen! Laat me gewoon met rust Lupin! Je hebt alles verpest!' gilde ik terug. Ik rende weg, naar het verboden bos. In het verboden bos schreeuwde ik een keer van frustratie. Er kwamen duizenden spinnen op me af lopen. Ik herkende ze.

Ze waren volgelingen van mijn vader. 'Jullie kunnen me niks doen' zei ik kil. De spinnen maakten een raar geluidje, het moest gegrinnik zijn volgens mij, maar ik sprak geen spins (als dat überhaupt een taal was). Ik liet mijn rode ogen zien. 'Ik denk niet dat heer Voldemort het leuk gaat vinden dat jullie zijn lieve dochter vermoorden' zei ik. Iemand liet een geschrokken kreetje los. Ik draaide me om en liet uit mijn staf een touw komen. Ik haalde uit met het touw. Het touw sloot zich om de enkel van de persoon. Ik trok aan het touw en de persoon vloog naar me toe. Ik drukte hem tegen een boom.

'Remus?' vroeg ik verbaasd, toen ik zijn gezicht had gezien. 'Je bent de dochter van' stotterde hij. Ik rolde met mijn ogen.

'Had je dat ook al door? Inderdaad, dat ben ik. Maar je houd je mond er over' siste ik. Hij klakte met zijn tong. 'En waarom zou ik dat doen?' vroeg hij. Ik lachte schamper. 'Weet jij met wie je te maken hebt?' vroeg ik. Hij grijnsde. 'Ja, eigenlijk wel ja, de dochter van Jeweetwel' zei hij. Ik rolde met mijn ogen en grijnsde. 'Weer iemand die zijn naam niet durft uit te spreken -zwak-. En dat is niet het enige, ken jij toevallig de martelster Bellatrix Lestrange? Ken je die? Of is ze te goed voor iemand zoals jij' spuwde ik. Hij lachte schamper. 'Natuurlijk ken ik die, die heeft mijn moeder gemarteld en vermoord' zei hij. Nu lachte ik bitter. 'Net goed' zei ik. Hij keek me dodelijk aan. 'Wat zei je?' vroeg hij dreigend. Ik lachte net als mijn moeder. Hatelijk.

'Denk jij dat je míj kunt bedreigen? Volgens mij moet je even goed nadenken met die weerwolf hersenen van je!' spuwde ik. Hij keek me verbaasd aan. 'Hoe weet je dat?' vroeg hij. Ik grijnsde. 'Jij kent vast wel ene Fenrir Greyback hea? Degene die jou toevallig heeft gebeten toch? Met hem moest ik in één huis zitten, echt waar, ik haat hem' siste ik. Hij grijnsde. 'Zijn we toch over één ding eens' zei hij.