Through the dark || a Dutch One Direction fanfiction

Chapter 4

♦ Carmen’s point of view

Had jij er ooit aan gedacht dat je leven er zo uit zou zijn? Waarschijnlijk niet he..? Gekleineerd, getreiterd, mishandeld. Al vier jaar lang. Had jij daar ooit wel eens aan gedacht? Dat het leven niet altijd zo fijn zou zijn als toen je een klein kindje was en je met je poppen of auto’s aan het spelen was?

Ik eigenlijk ook niet. Maar toch is het gebeurd. Vier jaar geleden scheidde mijn ouders en bleef ik achter bij mijn vader omdat mijn moeder me niet zou kunnen opvoeden, vanwege te weinig geld.

In het begin viel alles nog reuze mee, maar met de dag veranderde mijn vader meer en meer. Hij rookte ieder moment wanneer ik hem zag, dronk 1 à 2 flessen drank en zag er niet meer uit.

Maar was het maar daarbij gebleven. Dat zou veel beter zijn geweest dan wat hij nu doet. Ieder dag met een ander vrouw naar huis komen. Elke dag zonder reden op me boos zijn en zowat elke dag je eigen dochter slaan.

Het slaan werd alsmaar meer en het enige wat ik kon doen? Alles aanzien, alles mee maken, alles accepteren. Wat zou het nut zijn als ik tegen werkte? Als ik een grote mond trok? Waarschijnlijk meer geweld, of niet soms?

Ik schrik wakker uit mijn gedachte wanneer ik de bel hoor gaan en sta op waarna ik mijn boeken in mijn tas stop en direct door de gangen en van de trappen afloop naar buiten toe. Het enige plek waar ik rustig kan zijn. We hebben nu een tussenuur dus kan ik in ieder geval m’n rust die ik gister niet heb kunnen nemen, nu inhalen.

Ik leg mijn jas onder me en ga op het grasveldje liggen waar ik mijn benen optrek. Ik sluit mijn ogen en doe mijn oortjes dicht.

Sinds wat er gister gebeurde met mijn vader heb ik hem niet gesproken,  niet omdat ik het niet wilde. Maar hij was vanochtend niet eens thuis dus waarschijnlijk is hij gisteravond naar een of ander feestje gegaan of moest hij nog een klus gaan afmaken.

Over de klussen gesproken, meestal gebruikt mijn vader me hiervoor. En dit is dan ook de enige reden waardoor ik onderdak, eten, ‘’verzorging’’ krijg van hem, het is maar wat je onder verzorging verstaat. Ik zorg ervoor zodat hij aan geld komt. Om preciezer te zijn, ik wordt er naar toe gedrongen.

Sinds mijn 17e heeft mijn vader me als een hoer behandeld. Hij liet me gebruikt worden door allerlei mannen voor geld. Sommige rond mijn leeftijd, maar het waren vaak ook mannen ver boven mijn leeftijd. Mannen die geen schaamte hebben, die het niet boeien of ik een veel jonger iemand dan hun ben, of ik het wil of niet.

En aangezien ik toch niemand heb, weet niemand er over. Als iemand van de school daar achter zal komen dan wed ik dat het hier zelfs nog erger is, dan in huis.

Sometimes, I wished that I had someone. Someone with who I belong. Who will love me and give me hope. Who will be there for me. Who never will treat me on a bad way. Who will be there for me when I need him.

Mijn ogen vliegen open wanneer ik nats op me voel en mijn mond valt open. Ik spring overeind en kijk direct Mandy, Jenna en Christy aan.

‘’Ben je niet blij? Nu stink je in ieder geval niet meer.’’ Zegt Jenna lachend. Ik kijk haar met een stalen blik aan en bekijk mijn kleding, alles. Letterlijk alles is nat. Van mijn haren tot aan mijn schoenen.

‘’Hoe kan ze niet blij zijn? Ze heeft eindelijk een ‘’douche’’ kunnen nemen.’’ Zegt Mandy op een gemene toon en kijkt me aan. ‘’Nog steeds geen genoeg gehad? Na alles wat er is gebeurd kom je nog steeds naar school?’’ Vraagt Christy met een kleine, maar toch een gemene grijns.

‘’Je vader vond het blijkbaar ook niet leuk he?’’ Wat haat ik haar, waarom moet ze over mijn vader beginnen? ‘’Houd mijn vader hier alsjeblieft buiten. Hij heeft hier niets mee te maken.’’ Mompel ik trillend vanwege de kou. Het is bijna midden november en geloof me. Buiten in de kou, totaal nat is niet bepaald fijn.

‘’Waarom blijf je hier eigenlijk nog? Op school wilt niemand je, thuis wilt je vader je niet en je hebt geen vrienden. Dus waarom?’’ Vraagt Jenna nep verbaasd.

Eigenlijk vraag ik me dat ook af, waarom ben ik er nog? Waarom heb ik allang al geen einde aan mijn leven gemaakt en heb ik me niet verlost van iedereen?

Ik pak direct mijn tas en jas van de grond en kijk hun aan. ‘’Jullie hebben gelijk, waarom ben ik hier nog?’’ Vraag ik zachtjes en loop dan weg, weg van hun allemaal. Op weg naar een plek waar ik verlost zal zijn van iedereen en zij van mij.

Een plek waar zij blij mee zullen zijn en ik verlost van hun zal zijn.

Het lopen veranderd in rennen, wanhopig naar mijn bestemming. Ik moet er zijn, hoe sneller ik ren, hoe eerder ik daar ben en verlost zal zijn.

♦ Niall’s point of view

Lachend rennen de jongens en de jongens en ik weg van de menigte fans die op de foto willen gaan of een handtekening willen. De fans zijn geweldig, ze zijn een deel van One Direction. Zonder hun had het niet gekund, daarom zijn we hun zo dankbaar.

Maar soms dan is het wel fijn om gewoon rust te hebben en even de fans niet zo druk om ons heen te hebben.

Na een tijdje raak ik de rest van de jongens kwijt en kijk uitgeput om me heen. Gelukkig zijn de fans ons kwijt, of in ieder geval mij dan. Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en scrol door mijn contacten heen terwijl ik rustig door loop.

‘’Sorry.’’ Hoor ik een meisje snel haastig roepen terwijl ze verder rent nadat mijn mobiel uit mijn handen is gevallen zodra ze tegen me aan botsen.

Ze leek.. Van slag? Wanhopig? Verdrietig? Voordat ik nog wat verder kan zeggen is ze al bijna uit mijn zicht. Ik trek een wenkbrauw op en jog rustig achter haar aan. Wat zal er aan de hand kunnen zijn? Het is een normale school tijd dus hoort ze daar te zijn. Ik weet dat het niet mijn problemen zijn, maar een meisje verdrietig zien is het ergste wat ik vind aangezien ik ook geen een van mijn fans verdrietig wil zien.

Ik versnel mijn tempo om haar bij te kunnen houden en zucht wanneer ik haar zie. ‘’Wacht.’’ Roep ik twijfelend naar haar wanneer ze wat rustiger begint te lopen. ‘’Wat is er aan de hand?’’ Roep ik vervolgens en dan pas zie ik tranen in haar ogen.

‘’Laat me gewoon met rust, alsjeblieft.’’ Antwoord ze met een trillend stem.

♦ Carmen’s point of view

Wie is hij en wat moet hij van me? ‘’Laat me gewoon met rust, alsjeblieft.’’ Zeg ik zacht en slik. Ik ben er bijna dus waarom zou ik mijn tijd aan hem verspillen? ‘’Dit is toch wat jullie allemaal willen, dus laat me.’’ Zeg ik gebroken en voel de tranen nu echt stromen.

Ik draai me om en laat mijn tas van mijn schouder afzakken en doe mijn jas uit. Ik veeg mijn gezicht schoon en zucht diep. Woede begint over te nemen wanneer ik de jongen naar me toe zie komen.

‘’Godverdomme, laat me gewoon met rust! Hebben jullie niet genoeg? Nou, ik laat het niet nog langer toe. Nu bepaal ik zelf wat ik ga doen en door deze keuze krijgen geen van jullie meer een kans.’’ Zeg ik en kijk hem met betraande ogen aan.

Ik adem diep in en loop naar de kant toe. Ik sluit mijn ogen en gil wanneer ik de armen van de jongen om me heen voel. ‘’Nee, stop. Doe dit niet. Waar heb je het over? Dit klopt niet eens.’’ Zegt hij onschuldig. Nooit gedacht dat iemand op zo een toon tegen me zou kunnen praten.

‘’Praat niet met die toon tegen me. Het is een leugen, alles is een leugen. Dus alsjeblieft. Laat me dit doen. Ik ben niet geliefd, geliefd door niemand. Dus laat me.’’ Mompel ik snikkend en sla zijn armen woedend van me af.

‘’Nee, dat klopt niet eens.’’ Voordat ik hij verder kan praten laat ik me achterover vallen. Achterover naar mijn eindbestemming. Achterover naar de verlossing van alles. Achterover naar het einde van dit alles.

Achterover naar de dood.

[Haaaaaaaaaaaai en hoe was het? Laat gerust een comment achter over hoe je het vind c:]

[In het begin van dit hoofdstuk heb ik meer over de gedachtes van Carmen geschreven zodat jullie een ‘’inzicht’’ over haar leven kunnen hebben en ik hoop dat het heeft gewerkt en jullie het leuk vonden c:]

[Met 14 votes ga ik verder, aangezien jullie bij de vorige hoofdstuk gemakkelijk de 12 hebben gehaald c:]