Through the dark || a Dutch One Direction fanfiction

Chapter 2

♦ Carmen’s point of view

Gerust zit ik op het bankje dat op een klein afstand van het school staat. ‘’Wake me up’’ van Avicii, een lied wat ik eigenlijk best kan gebruiken. Opgewekt worden wanneer alles voorbij is. Dat is wat ik wil, dat alles voorbij is, ik gewoon wakker word en ik vredig verder kan leven. Jammer genoeg kan dat niet.

De eerste vier lessen waren vreselijk. Als maar vernederende commentaren van de rest gehoord en niets wat ik terug kan doen. Want het gevoel daarvan is toch dat ik geslagen of nog erger de grond in geduwd word. En dat is nu eigenlijk niet waar ik op wacht, afgezien van mijn thuis situatie en het al erg genoeg is.

Ik kijk op wanneer ik een schaduw op het gras voor me zie. Ik haal mijn oortjes uit mijn oren zodra ik Jason voor me zie. Wat moet hij van me? Dezelfde blik als vanochtend zie ik in zijn ogen, wat me een slecht gevoel geeft. Dat soort grijnzend hebben meestal Mandy, Jenna en Christy op hun gezicht wanneer ze iets van plan zijn, zal hij dat dan ook zijn?

‘’Wat een haast vanochtend.’’ Zegt hij en ik zie dat hij over iets nadenkt. Wat zou ik op dit moment graag willen weten waar hij aan denkt. Waarschijnlijk weet hij het zelf niet eens, want ik zie dat hij zijn hoofd schud en me even aan kijkt. ‘’Wat moet je Jason?’’ Vraag ik dan zacht, niet bot. Want als het er iets te verkeerd uit komt wordt bijna iedereen al boos.

 ‘’Wat is er aan de hand?’’ Vraag ik verward aan hun en trek een wenkbrauw op waardoor Jason een glimlach op zijn gezicht krijgt. Nog steeds een rare. Ik schud de gedachte weg en kijk hem aan.

‘’Daar zal je zo snel mogelijk achter komen. Heb geduld.’’ Zegt hij en met die woorden loopt hij weg. Versteld sta ik daar achter. Waar heeft hij het over. Ik schud mijn hoofd en sta dan uiteindelijk op. Ik kijk even om me heen en trek een wenkbrauw op als ik zie dat mijn tas open is. Had ik die dan open gelaten? Ach, het zal wel. Ik sla hem om mijn schouders heen en loop richting de school heen.

De bel is gegaan, dat betekend dus dat ik ook naar de les moet gaan. De laatste, wiskunde.

Met een zucht loop ik de klas in. Wiskunde is het enige vak waar Mandy, Jenna en Christy niet bij me zitten. Maar jammer genoeg betekend dat niet dat alles is gestopt. Zoals gewoonlijk ga ik rechts achterin in het hoek zitten en haal meteen mijn boeken tevoorschijn.

Wiskunde is best makkelijk, voor mij dan. Maar toch zijn er wel een paar punten dat ik ook moeilijk vindt.

Ik zie vanuit mijn ooghoeken ogen op me branden en ik weet ook van wie. Mandy, Jenna en Christy. Wacht, wat?! Sinds wanneer hebben zij hier les? Ik bedoel, zij hebben nooit wiskunde samen met mij gehad. Waarom nu opeens wel?

‘’Verbaasd miss Piggy?’’ Vraagt Jenna lachend. Ik toon weer als vanochtend geen emotie en blijf strak mijn boek in kijken. Dear god, laat de docent snel komen. Niet dat er veel veranderd, maar goed. Dan heb ik een redder in nood en kan ik in ieder geval ‘’Uitleg’’ als smoes gebruiken.

‘’Gelukkig kijk je me niet aan terwijl ik met je praat. Ik heb echt geen zin in hoofdpijn vanwege jou en je misvormde hoofd.’’ Mompelt Jenna droog alsof het, het gewoonste is wat ze kan zeggen. Niet dat dit het ergste is. Ze hebben zoveel ergere dingen tegen me gezegd waardoor dit alles gewoon voor me is geworden. Alsof het een dagelijks iets is. Maar toch doet het ergens pijn, pijn omdat ik ook een hart ben en al laat ik een blik zonder emotie zien.

Dat betekend niet dat er in me geen emotie is. Van binnen barst ik van de emoties, duizenden emoties vliegen er in me, maar het enige wat er ontbreekt is vreugde. Dat is het enige emotie dat ik mis in me. Vreugde.

Ik kijk niet op wanneer ik de deur open hoor gaan, want ik hoor al de vrolijke stem van Henry is mijn oren, mijn wiskunde leraar. Alsjeblieft laat hun weg gaan, ik heb hier een slecht gevoel over, want ik weet dat zij geen wiskunde les hebben samen met mij, maar waarom zijn ze hier dan..?