Through the dark || a Dutch One Direction fanfiction

Chapter 7

♦ Niall’s point of view

Al vroeg in de morgen was ik wakker gewekt door Liam die al bijna klaar was. Samen met de rest van de jongens zit ik aan tafel, aan het ontbijten en praten over de interview waar we zo meteen heen gaan. Over een half uur moeten we vertrekken zodat we op tijd aankomen, maar het enige waar ik mee zit is Carmen. Ik had haar beloofd dat ik elke dag haar zou opzoeken. Maar met de interview en de onverwachtse concert gaat het waarschijnlijk moeilijk worden. Dus dan moet ik nu maar gaan. Want de concert eindigt pas om 6 uur, tot we terug zijn zal het rond 8 à 9 uur zijn en de bezoekerstijd is dan al voorbij.

‘’Guys, ik moet nog snel wat doen. Ik ben over een half uur terug.’’ Zeg ik en krijg rare blikken naar me toegeworpen. ‘’Over een half uur moeten we juist weg gaan..?’’ Zegt Liam niet begrijpend. ‘’Weet ik, maar er is iets belangrijks tussen gekomen.’’ Zeg ik en ren snel de deur uit met m’n auto sleutels.

Bij het ziekenhuis aangekomen doe ik mijn auto op slot en ren het ziekenhuis binnen met mijn zonnebril en muts op. Kans dat fans me nu zien is nu niet zo groot, maar als ze me toch zien is dit niet het geschikte moment.

Boven, bij de kamer van Carmen open ik voorzichtig de deur en kijk met een glimlach naar haar. Ze slaapt, maar ja. Daar kan ze niets aan doen. Zij wist ook niet dat ik nu zou komen. Ik loop naar haar bed toe en strijk met mijn vingers over haar wang heen, waardoor ik haar ogen langzaam open zie gaan.

‘’Good morning beautiful.’’ Zeg ik glimlachend en stop mijn hand weer in mijn broekzak. ‘’Hey, wat doe jij hier zo vroeg?’’ Vraagt ze met een schorre stem. ‘’Ik moet vandaag naar een interview en daarna hebben we een concert. Dus zou ik vandaag niet naar je toe kunnen komen. Maar omdat ik je niet zo wilde laten zitten ben ik nu snel gekomen.’’ Zeg ik en lik ove mijn uitgedroogde lippen heen.

Ze lijkt best teleurgesteld, maar herstelt zich al snel. Of ik verbeeld het me gewoon. ‘’Nou, dan wens ik je veen plezier.’’ Zegt ze met een glimlach waardoor er ook meteen een op mijn gezicht verschijnt.

‘’Maar ik moet nu gaan..’’  Zeg ik twijfelend en krab op mijn achterhoofd. ‘’Tot morgen.. Denk ik?’’ Zeg ik en laat een kleine glimlach zien.

‘’Tot morgen.’’ Zegt ze vrolijk terug. Ik geef haar nog een laatste glimp en loop dan naar de deur toe. ‘’Niall, wacht!’’ Hoor ik haar roepen. Ik draai me weer om en kijk haar aan. ‘’Bedankt.. Voor alles.’’ Zegt ze nu wat zachter en kijkt me met een dankbare blik aan. ‘’Geen dank. Om iemand gelukkig te maken kan ik alles doen. En dan vooral jou.’’ Zeg ik en bijt op mijn lip.

‘’Nou..Ga dan maar. Anders kom je te laat en dat keurt de rest zeker niet goed?’’ Zegt ze grinnikend. Ik lach zachtjes en haal een hand door mijn gegroeide haren heen. ‘’Zayn gaat raar denken. Louis gaat niet stoppen met flauwe grapjes te maken. Liam en Harry gaan waarschijnlijk geïrriteerd raken omdat ik vaker weg ben.’’ Zeg ik lachend en open de deur dan. ‘’Maar ja. Dan ga ik maar.’’ Zeg ik en steek mijn hoofd nog door de deur heen. ‘’Bye Niall.’’ Roept ze nog terug waarna ik weer terug loop naar de uitgang van het ziekenhuis.

Snel stap ik in mijn auto en rijd terug naar huis. ‘’Hallo?’’ Vraag ik verbaasd wanneer ik gebeld door een onbekende nummer. ‘’En..? Was het leuk bij haar?’’ Hoor ik aan de andere kant van de lijn. ‘’Wie ben jij?’’ Vraag ik droog en stop dan bij een parkeerplaats met rijden. ‘’Geen vraag boven vraag he. En je hoeft niet te stoppen met auto rijden hoor. Straks kom je te laat voor je interview.’’ Oke, het is een mannenstem. Maar wie kan dit zijn en hoe weet hij over mijn interview?

‘’Ja, het was leuk bij haar. Maar wie ben jij?’’ Vraag ik zo serieus mogelijk en kijk om me heen als ik iemand kan zien, maar nee. ‘’Iemand die Carmen heel goed kent. Waarschijnlijk te goed.’’ Zegt hij op een schijnheilige manier. ‘’Wees duidelijk, wie ben je?!’’ Vraag ik nu geïrriteerd en stap uit mijn auto. ‘’Je zult er zo snel mogelijk achter komen. Niet zo gehaast en ga nu maar terug naar huis, voordat de anderen boos worden.’’ En met die woorden hangt hij op. Gefrustreerd kijk ik om me heen, maar er is niemand te bekennen. Iemand die Carmen erg goed kent, te goed. En weet wat de jongens en ik doen, nou ja.. Vooral wat ik dan doe.

Maar wacht, dan weet hij dus ook waar Carmen haar kamer is.. Carmen zei dat ze niemand heeft, niemand die om haar gaf dus wie kan deze enge gast zijn? Niall, denk positief.

Zo snel als ik kan rijd ik weer naar huis toe en kijk verontschuldigend naar de rest van de jongens. ‘’Stop met zo te kijken, als jullie me nu nog af gaan zeiken komen we nog later daar aan.’’ Mompel ik en loop naar de auto van Liam toe, die het grootst is en we allemaal in passen.

Als ik het ze nu vertel dan raken ze allemaal overbezorgd en dat is nu niet wat ik nodig heb. Zodra vandaag voorbij is zal ik achterhalen wie dit is en hoe hij überhaupt aan mijn nummer komt.

Om half 11 komen we aan en kijkt Paul ons boos aan. De jongens kennende schuiven ze niet alle schuld op me af, maar accepteren ze het gezeik van Paul. Wat houd ik toch van deze jongens.

‘’Hup, ga naar de zaal. Tijd voor omkleden en opmaken hebben jullie niet meer.’’ Mompelt Paul met nog een paar andere  woorden erachter wat niet zo verstaanbaar is.

Samen met de andere jongens lopen we de zaal binnen en horen we al luid gegil van de honderden fans. Ik zwaai en glimlach naar hun. De fans zijn degenen die ons hebben geholpen om zo ver te komen. Zonder hun zou het echt totaal niet gelukt zijn, althans, dan zouden we niet zo beroemd zijn geworden.

‘’Ze zijn er, de grootste boy band op de wereld. One Direction!’’ En met die woorden verhoogt het volume van het gegil zich nog meer. We nemen plaats op de twee banken en alle ogen zijn op ons gericht.

‘’Dus, jullie zijn er eindelijk. En, hoe gaat het met jullie?’’ Vraagt de interviewer enthousiast. Zo, deze heeft er ook veel zin in. Of het is allemaal gewoon voor de show. ‘’Geweldig, met de fans en de jongens altijd.’’ Zegt Louis met een brede glimlach die het publiek in kijkt.

‘’Fijn om te horen. Hoe zit het met het laatst album? Midnight Memories?’’ Vraagt hij en kijkt ons alle vijf gespannen aan. Dit keer antwoord Harry en zo gaat de interviewer door met het vragen stellen.

♦ Anonymous point of view

Het eerste is al gebeurt, hij weet dat ik ervan op de hoogte ben dat hij naar Carmen toe gaat en ik weet wat hij doet. Verbaasd is hij zeker. En dat zal hij ook nog voor een lange tijd zijn, tot ik heb bereikt wat ik wil bereiken. Dat is voor mij een weet, maar voor hem, maar ook voor jullie.. Een raad..

[End of chapter 7. And, what do you think? Leave a comment below and maybe a vote?]

[Wie denken jullie dat anonymous is? ^^ Eigenlijk weet ik het zelf niet eens. Maar ja, dat komt dan later wel, maar ik vind zoiets wel spannend in het boek, of niet soms? Nou ja, dat kunnen jullie allemaal in een comment achter laten c:]

[Ik ga verder bij 12 votes en 2 new followers.]

[Love you all.]