Through the dark || a Dutch One Direction fanfiction

Chapter 8

♦ Niall’s point of view

Omdat het concert van gisteravond was uitgelopen en de jongens te moe waren om da nog in de bus te zitten hadden ze besloten om een nacht door te brengen in een hotel.

Om zes uur werd ik wakker gebeld door dezelfde persoon als gister alleen nu op een ander nummer, slim van hem. Alweer wist hij waar de jongens en ik waren en hij zei dat hij naar Carmen was gegaan, maar ze ‘’jammer genoeg’’ sliep.

Sinds dat moment ben ik niet meer in slaap gevallen. Hij maakt me echt razend, al weet ik niet wie hij is, als hij haar ook maar met een vinger aan raakt of een beetje kwaad doet dan breek ik z’n voor hem, zodat hij weet dat hij niet meer zomaar nare dingen moet doen bij anderen. Al weet ik niet wat hij wilt bereiken.

Zuchtend stap ik uit bed en loop naar de keuken toe waar ook de rest van de jongens zitten, over een uur is het 12 uur en vertrekken de jongens en ik weer terug naar Londen en dan kan ik naar Carmen toe gaan.

Ik pak een schaaltje uit de kast, choco schelpjes en melk dat ik in het schaaltje giet. Ik stop alles weer terug en pak een lepel waarmee ik aan mijn ontbijt begin te eten.

Is het zo verkeerd dat ik me zo aangetrokken voel aan Carmen? Dat ik het gevoel heb alsof IK de verantwoordelijkheid heb om haar te beschermen en haar geliefd te laten voelen? Haar weer gelukkig te maken?  Mijn eigen gedachtes maken me gewoon ziek.

Luisterend naar wat de andere jongens tegen elkaar zeggen eet ik mijn schaaltje met choco schelpjes leeg en zet het schaaltje weer terug.

‘’Hebben jullie alles?’’ Vraag ik aan hun en pak mijn eigen koffer die ik richting de deur toe rol. ‘’Wacht ik ben mijn gel vergeten.’’ Roept Zayn en rent terug naar de kamer waar hij met Liam in sliep. Harry sliep met Louis en ik sliep alleen in een iets kleiner kamer.

‘’Jup, nu kunnen we gaan.’’ Zegt Zayn terwijl hij zijn gel in zijn koffer zet. Met onze koffers lopen we naar beneden toe waar de bus ook staat en zetten we onze koffers in de bus waarna ieder van ons een plekje neemt in de bus.

Ik doe mijn oordopjes in mijn oren en zet het nummer Drake ‘’Just hold on we’re going home’’ op, sluit mijn ogen en zak wat onderuit.

Carmen heeft nog steeds niet alles uitgelegd wat er met haar gebeurd is en ik zal geduld blijven hebben tot het tijd erop aangekomen is. Wat ik wel weet, is dat ze er moeite mee heeft gehad en nu nog steeds heeft. Dat het haar pijn heeft gedaan en het moeite zal kosten tot ze haar zelfvertrouwen terug zal krijgen.

En wat de beller betreft, ik moet en zal erachter komen wie het is, maakt niet uit wat ik ervoor zal moeten doen. Het is iemand die Carmen kent en ons in de gaten houd, dus ik moet aan Carmen vragen wie ze het best kent, zonder dat ze erachter komt waar ik het  voor nodig heb. Want ik wil niet dat ze gaat stressen en angst zal krijgen met de gedachte dat iemand haar in de gaten houd en hopelijk mag ze zo snel mogelijk uit de ziekenhuis zodat ze naar huis kan gaan waar ze veilig is. Over een uur zullen we weer thuis aankomen, dan kan ik me opfrissen en naar Carmen toe gaan, vragen aan de zusters of ze al naar huis mag en dan kan ik haar mee nemen.

♦ Carmen’s point of view

Ik pak het tijdschrift dat op het karretje lag waar mijn ontbijt ook op staat. Een glas sinaasappelsap en een boterham met kaas. Niet echt mijn favoriete ontbijt, maar ik ben toch blij dat ik in ieder geval iets te eten krijg. Ik blader door het tijdschrift heen tot mijn ogen op een foto van Niall valt. Waarschijnlijk zijn bandleden. Geïnteresseerd begin ik het stukje te lezen.

‘’Alweer een foto van Niall en Barbara, wat lijken die twee toch een schatje samen. Maar is het wel waar? In de interview van gisteravond heeft Niall wel bekend gemaakt dat hij zich wel aangetrokken tot een meisje voelt en hij, al is hij niet zeker over zijn gevoelens, van haar houdt. Vindt hij dan dat het eindelijk tijd is geworden om zijn fans te vertellen wat er tussen hem en Barbara speelt? Wees voorbereid Directioners, want waarschijnlijk zal jullie Ierse held niet meer de single bandlid van One Direction zijn.’’

Ahw, dat is echt schattig. Niall houdt van een meisje, al is hij niet zeker over zijn gevoelens. Waarom heeft hij daar nog niets over vertelt? Ach ja, we kennen elkaar pas net dus ik het is niet zo een big deal en daarbij, hij hoeft mij niet alles te vertellen over zijn leven. Ik mag al blij zijn dat ik een plekje in zijn huis heb gekregen en hij me dagelijks komt bezoeken.

‘’Hallo Carmen, gaat het goed?’’ Vraagt de zuster aan me die me uit me gedachtes haalt. ‘’Ja hoor bedankt. Alleen heb ik af en toe enorme hoofdpijn.’’ Zeg ik met een klein glimlachje. ‘’Dat is te begrijpen aangezien het ook een flinke klap was. Voor het hoofdpijn kan ik je medicijnen geven en als het zo een vooruitgang blijft kan je waarschijnlijk overmorgen naar huis toe gaan.’’ Zegt ze en schrijft op een blaadje iets, ik denk de medicijnen die ik zal krijgen. ‘’Bedankt.’’ Zeg ik en kijk haar aan. ‘’Nu het beter met je gaat kunnen we je een paar vragen stellen. Zouden we de namen van je ouders mogen weten en je adres?’’ Zegt ze terwijl ze naar haar briefje kijkt om mijn antwoord op te schrijven. Wat moet ik zeggen? Ik kan het niet, ik kan me zelf niet naar de hel toe sturen. ‘’M-mijn ou-ouders’’ Zeg ik stotterend en bijt op mijn lip.

‘’Haar ouders zijn overleden en ze woont nu bij mij.’’ Hoor ik een stem bij de deur zeggen. Dan zie ik de persoon naar voren toe komen. Een glimlach vormt zich rond mijn lippen wanneer ik Niall zie en schenk hem een dankbare blik toe. Als hij er niet was heb ik echt geen idee wat ik had moeten doen. ‘’Oke bedankt dame en heer. Zoals ik al tegen Carmen heb gezegd, als het zo gaat zoals het nu gaat mag ze overmorgen al naar huis toe gaan en ze krijgt nog medicijnen van ons tegen het hoofdpijn dat ze af en toe krijgt.’’ Zegt de zuster dit keer tegen Niall en verlaat dan de kamer.

‘’Bedankt.’’ Zeg ik tegen Niall en kijk hem aan terwijl hij plaats neemt op een stoel naast mijn bed. ‘’Geen probleem en het klopt toch ook? Nou ja, deels dan. Je woont nu ook bij mij.’’ Zegt hij en kijkt me aan. Ik knik en hoest zachtjes. ‘’Dus.. Hoe was je interview en concert gisteravond?’’ Vraag ik aan hem. ‘’Ging goed, het concert was wat uitgelopen en de anderen waren te moe om ’s avonds nog in de bus terug te gaan naar huis dus gingen we daar in een hotel overnachten.’’ Zegt hij vrolijk. Dan herinner ik me weer dat artikel over hem in het tijdschrift en krijg ik een grijns op mijn gezicht. ‘’En, hoe zit het met Barbara?’’ Vraag ik plagend. ‘’Ik weet wel dat je haar leuk vind. Althans dat is wat ik begrepen heb.’’ Zeg ik lachend en kijk hem aan, al zie ik hem er niet echt om lachen waardoor mijn lach ook stopt. ‘’Hey, je hoeft niet verlegen te worden hoor. Het is schattig en ze past wel goed bij je.’’ Zeg ik tegen hem.

‘’Heb je dat van het interview van gisteravond? Waarbij ik zei dat ik, al ben ik niet over mijn gevoelens, ik van een meisje houd?’’ Vraagt hij. Ik knik en grinnik zachtjes. ‘’Zie je, je weet wel waar ik het over heb.’’ Zeg ik grijnzend. ‘’Ja, over dat meisje. Het gaat niet over Barbara..’’ Zegt hij op een twijfelend toon. ‘’Oh.. Over wie gaat het dan?’’ Vraag ik dan verbaasd.

‘’Over geen enkel meisje, het was een leugen.’’ Zegt hij en zie hem op zijn lip bijten. Ik heb geen idee of hij nu wel de waarheid spreekt..? Het lijkt niet zo, de Niall die ik ken praat niet zacht, twijfelt niet en straalt geen ‘’ongemakkelijkheid’’ uit. Maar ik laat het, ik wil hem niet onder druk zetten. En misschien is het niet eens zo en spreekt hij wel de waarheid.

[End of chapter 8. What do you think about it? Leave a comment below and maybe a vote?]

[Ik ben eruit gekomen wie ik als anonymous ga gebruiken. Yeah!]

[Ik ga verder bij 12 votes en 2 new followers]

[Love you all.]