Όλα είναι ένα στοίχημα [Βιβλίο 1]

κεφάλαιο 16

Ήμουν χαζή που πίστεψα ότι αν νικούσα ένα παιδικό στοίχημα θα ένοιωθα καλύτερα. Όταν έμαθα πως ο Ιάσονας με χρησιμοποιούσε σκέφτηκα ότι εγώ έκανα κάτι λάθος και τράβηξα την προσοχή του με τόσο αρνητικό τρόπο. Απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη να αντισταθείς στους πειρασμούς πόσο μάλλον όταν είσαι στην κατάσταση που ήμουν εγώ εκείνη την μέρα. Ένοιωσα τόσο απαίσια που όταν η ευκαιρία να τον εκδικηθώ ήρθε με την Ξένια δεν μπόρεσα να φανώ δυνατή και να την απορρίψω. Νόμιζα το ότι θα τον δω να νοιώθει όπως εγώ θα με ικανοποιήσει, αλλά έκανα λάθος. Ας ελπίσουμε απλά ότι πήρε το μήνυμα να μην φέρεται στα κορίτσια όπως να 'ναι γιατί αλλιώς όλα αυτά έγιναν για το τίποτα. Η σκηνή πριν φύγω από το club είναι χαραγμένη στο κεφάλι μου. Πως μπορούσα να πιστέψω ότι το να κάνω κάποιον να νοιώσει άσχημα θα έκανε εμένα να νοιώσω καλύτερα;

...

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα για το σχολείο αργοπορημένη. Μπήκα στην αυλή όλα ήταν τα ίδια όπως κάθε μέρα. Παιδιά σε παρέες, φωνες, γελια, μηχανάκια και αμάξια στο δρόμο έξω από την είσοδο. Πλησίασα τις φίλες μου που κάθονταν στο ίδιο σημείο όπως συνήθως.

"Καλημέρα!"

"Χευ" με χαιρέτησαν

"Πως είστε;" ρώτησα

"Μια χαρά" απάντησε η Ήβη.

Το κουδούνι χτύπησε την ίδια ώρα όπως πάντα. Τίποτα δεν είχε αλλάξει όπως φοβόμουν. Όσο περνούσε η μέρα μάθαινα τι έγινε μετά που έφυγα. Οι δημοφιλής με είδαν με τον Ιάσονα γιατί η Ξένια ήταν δίπλα μας κατά πόσο ξέρουν για τα στοιχήματα και τα σχετικά δεν ξέρουμε. Η τριάδα πήγαινε στην πίσω αυλή όπως παλιά. Εξαίρεση τα βλέμματα που αντάλλαζε ο Διονύσης και η Ίρις, αυτά δεν συνέβαιναν από παλιά. Δυστυχώς θα έπρεπε να είναι διακριτικοί. Εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα τα παιδιά να είναι μαζί, αρκεί ο Ιάσωνας να είναι μακριά.

Σχολώντας έβγαινα από τους τελευταίους. Στην αυλόπορτα βρήκα την Ίρις να κλαίει.

"Με χώρισε!" είπε με σπαρακτική φωνή.

Την αγκάλιασα και ήρθαν και οι άλλες δύο.

"Τι έγινε;" ρώτησαν ανήσυχες.

"Είπε ότι είμαι κολλητή σου και σίγουρα ήξερα και... φώναζε... ότι ο Ιάσονας είναι ο καλύτερος του φίλος... και εγώ δεν έκανα τίποτα για να σε σταματήσω και να τον υπερασπιστώ... και τέλος φώναξε ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ" εξήγησε μέσα από αναφιλητά.

"Όλα θα πάνε καλά" της είπα αλλά δεν με πίστεψε. Την έβγαλα από την αγκαλιά μου και την έκανα να με κοιτάξει. "Με εμπιστεύεσαι;" κούνησε θετικά το κεφάλι της. "Ωραία εγώ αναλαμβάνω τον Διονύση. Κορίτσια θα κάτσετε μαζί της;" φυσικά θα κάθονταν, έτσι είναι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.