Όλα είναι ένα στοίχημα [Βιβλίο 1]

κεφάλαιο 13

"Ναι;" απάντησα την κλήση

"Μπορείς να έρθεις κάτω από το σπίτι σου;"

Μισό, αυτή είναι η φωνή του Έκτωρα.

"Που ξέρεις που μένω;"

"Όποιος ψάχνει βρίσκει" Τι απάντηση είναι αυτή τώρα;

"Θα κατέβεις;" περιττό να πω ότι μου είχε τραβήξει την περιέγια κοίταξα την ώρα, προλάβαινα και να πάω.

"Ερχομαι"

Πέιρα τα κλειδιά μου και κατεύηκα βιαστηκά τις σκάλες. Ήταν ακριβώς έξω από την πόρτα. Φορούσε μπουφάν και κασκόλ και έδειχνε ξενυχτησμένος.

"Είσαι καλά;" πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι, ταλεποριμένο.

"Κλειώ πρέπει να σου πω κάτι" Ελπίζω να μην ξύπνησε η συνηδησή του και θέλει να με ενημερώσει για το στοίχημα τώρα.

"Πες μου" του λέω αλλά η καρδια μου χτυπάει σαν τρελή. Δεν θέλω να μου πει για το στοίχημα, θέλω να κάνω τον Ιάσωνα να πληρώσει που παίζει μαζί μου.

Έπιασε το χέρι μου και καλά για να πάρει θάρρος με κοίταξε στα μάτια και μου είπε

"Εγώ... Ε... εμένα..."

όχι δεν μου έκανε ερωτικη εξομολόγηση! Τον κοίταξα καλύτερα. Δεν πρέπει να είχε κοιμηθεί καθόλου καλά. Οου κατάλαβα τι έκανε. Δεν ήταν ερωτική εξωμολόγιση. Ήταν άφεση αμαρτιών. Ήξερε για το στοίχημα, με λυπόταν και ένοιωθε άσχημα. Ήταν μπερδεμένος. Ένοιωθε υπεύθυνος επείδη ήξερε την αλήθεια και έπρεπε να παλέψει με τις ενωχές και τις τύψεις.

"Μου αρέσεις" μου είπε με ένα αχνό χαμογελο. Θα έπρεπε να είμαι εξοργησμένη μαζί του που με κοροιδεύει και λέει ότι έχει αισθήματα για εμένα. Αλλά απλά κοιτώντας τον και ξέρωντας το γιατί έκανε όλο αυτό απλά δεν μπορούσα.

"Εκτόρα λυπάμε αλλά δεν..." τι να πω τώρα που έτσι που έχουν γίνει τα πραγματα είναι λες και πρωταγωνιστούμε στην Επίδαυρο! "δεν νοιώθω το ίδιο για εσένα" αλήθεια ήταν αυτό αυτός με λυπόταν εγώ όχι. "Είσαι πολύ καλό παιδί αλλά δεν..." αποφάσισα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται. Φαινόταν καλό παιδί, καλύτερο από τον φίλο του.

"Υπάρχει άλλος;" με ρώτησε. Ήθελε να μάθει αν είχα αρχίσει να ερωτεύομαι τον Ιάσονα.

"Μπα" του απάντησα.

Ξαναέπιασε το χέρι μου από τον καρπό.

"Να προσέχεις"

Τον αγκάλιασα.