Όλα είναι ένα στοίχημα [Βιβλίο 1]

κεφάλαιο 23

"Ιάσονα"

Ήταν μέτρα μακριά αλλά με άκουσε. Ακούμπησα τα χέρια μου στα γόνατα μου και έσκειψα παίρνοντας βαθιές ανάσες. Γύρισε, είχε μια έκφραση σοκ στο πρόσωπο του. Ήμασταν και οι δύο μούσκεμα από τη δυνατή βροχή που έπεφτε ασταμάτητα. Έτρεξε προς το μέρος μου.

"Τι κάνεις έξω;" ρώτησε.

"Έλα μέσα!" είπα και σηκώθηκα. Δεν θα τον άφηνα να πάει μέχρι το σπίτι του με τέτοια βροχή. Δεν ξέρω πόσο αλλά ξέρω ότι μένει αρκετά μακριά.

Γύρισα και άρχισα να περπατάω περιμένοντας να κάνει το ίδιο, όμως όχι. Γύρισα και τον κοίταξα. Με κοιτούσε ακίνητος.

"Έλα παιδάκι μου θα κρυώσουμε!" είπα και τον τράβηξα από το μπράτσο. Το μετάνιωσα που τον ακούμπησα και τον άφησα γρήγορα.

Έκανε πολύ κρύο έξω. Περπάτησε δίπλα μου προς το σπίτι μου. Είχα αρχίσει να τρέμω. Το παρατήρησε έβγαλε το μπουφάν του και μου το πρόσφερε υπό άλλες συνθήκες δεν θα το είχα δεχτεί,  αλλά κρύωνα τόσο που το άρπαξα και το φόρεσα σε δευτερόλεπτα.

Προσπάθησα να βάλω το κλειδί στην πόρτα αλλά τα χέρια μου έτρεμαν και τα ακτροδάκτυλά μου είχαν μια απόχρωση του μπλε. Πήρε τα κλειδιά από τα χέρια μου με αποτέλεσμα να με ακουμπήσει. Ήταν ζεστός. Πως ήταν τόσο ζεστός; εγώ νομίζω θα πεθάνω από το κρύο. Άνοιξε την πόρτα και μπήκα μέσα αστραπιαία. Τα χίλια μου έτρεμαν υπερβολικά πολύ. Προσπαθούσα να το ελέγξω απλά ήταν αδύνατο.

Μπήκα στο δωμάτιο μου και έβγαλα τα βρεγμένα ρούχα μου.

"Μπες στου αδελφού μου και βρες ρούχα στη ντουλάπα!" του φώναξα.

Φόρεσα στεγνά ρούχα αλλά είχα ξεπαγιάσει οπότε μπήκα κάτω από το παπλωματάκι μου και κουλουριάστηκα πιάνοντας τα πόδια μου.

"Κλειώ;" ρώτησε μετα απο λίγο πίσω από την πόρτα.

"Μπες" είπα τρέμοντας. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγω από τα σκεπάσματα.

Άνοιξε την πόρτα φορούσε μια μακριά μαύρη φόρμα και μια γκρίζα κοντομάνικη μπλούζα του Οδυσσέα. Μόνο που τον έβλεπα κρύωνα. Χωρίς να σκεφτώ σήκωσα το πάπλωμα και του έκανα χώρο, απλώς είχα ξεπαγιάσει και δεν μπορούσα να τον βλέπω με την κοντομάνικη μπλούζα. Πλησίασε και ταχτοποιήθηκε κάτω από το πάπλωμα.

"Κρυώνεις;" με ρώτησε. Όχι με έχουν βάλει στη δόνηση! τέλος πάντων κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Έβαλε τα χέρια του γύρω μου και με πήρε αγκαλιά. Ανατρίχιασα. Ούτε καν συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλο οπότε η αγκαλιά δεν σήμαινε τίποτα, σήμαινε; Και το κυριότερο ήθελα να σημαίνει κάτι; Ήταν καλός μαζί μου γιατί τώρα ήμουν ευγενική, μόνο αυτό. Αν ήμουν εγώ θα έβαζα τη λογική και θα είχα αρνηθεί την αγκαλιά αλλά δεν ξέρω τι είχα πάθει και κρύφτηκα ανάμεσα στα χέρια και το στέρνο του.