Prawdziwa Przyjaźń

VIII

***
- Chloe! Chodź tu natychmiast! - wrzasnęła matka z kuchni

- Co się stało, mamo? - spytała przerażona Chloe

- Śmiało, podejdź! - teraz mówiła delikatnym i zupełnie innym tonem - Co to ma być Chloe?! - krzyknęła nagle aż Chloe się cofnęła. - Kazałam ci wysprzątać CAŁĄ kuchnię. Co to ma być?! - wskazała palcem maleńką plamkę na blacie kuchennym.

- To tylko mała plamka! Poza tym musiała tu się zrobić przed chwilą, bo jak sprzątałam to jej nie było! Mamo!? Nie przesadzasz? - Chloe w końcu zebrała się na odwagę żeby to powiedzieć, jednak od razu tego pożałowała.

- JA PRZESADZAM?! To ty przesadzasz zostawiając maleńką plamkę na blacie! Już nie mogłaś jej wyczyścić?! Jesteś beznadziejna! Nie wiem po co cię rodziłam!?

Chloe nie wytrzymała. Jej drobne serce pękło. Nie miała już siły. Z jej oczu kapały wielkie łzy, których nie mogła powstrzymać. Chciała uciec do pokoju, ale matka złapała ją i zaczęła bić. Wszędzie gdzie się tylko dało. Chloe płakała jeszcze bardziej. Chciała uciec, ale matka cały czas ją trzymała. Po chwili nie mogła już wytrzymać bólu.

- Przestań! Proszę! - płakała Chloe

- Nie! Musisz dostać za swoje!

***

Była 7:16. Chloe leżała w łóżku obolała. Na całym jej ciele, również na twarzy miała wielkie fioletowo-granatowe siniaki. Jej oczy były opuchnięte i podkrążone. Całą noc nie mogła spać i tylko płakała czasem pisząc z Claire. Rodzice spali. Chloe już postanowiła, że dziś nie pójdzie do szkoły, wyglądała okropnie. Poprosiła Claire, aby powiedziała wychowawczyni, że Chloe jest chora. Postanowiła schować się pod łóżkiem dopóki rodzice nie wyjdą. Siedziała tam do 12:00. Nie nudziło jej się, bo wzięła latarkę, kredki, ołówki, szkicownik i telefon, mimo to, siedzenie pod łóżkiem przez prawie trzy godziny nie należało do najprzyjemniejszych zajęć...

-------------

Dzisiaj trochę krótszy rozdział, ale mam nadzieję, że wam się podoba. 😃