Sessiz Çığlıklar

Bölüm 9

Derin'in ağzından;

Duha ile arabaya binip eve doğru yola çıktık.Kızların beğenmesi beni gerçekten çok mutlu etmişti. Annemleri alıp eve gitmek için Nefeslerin evine gidiyoruz. Duhayla yolculuk yapmak ölüm gibi.

'Duha?'

'Ha'

'Nasıl olmuş?'

'Ne?'

'Göl!'

'Güzel güzel'

'Güzel baban.'

'Ya tamam gerçekten çok güzeldi. Özellikle bizim fotoğrafın arkasına yazdığın cümle çok hoşuma gitti. Ve tabi bizim gibi İz de çok mutlu oldu.'

'Aynen'

..

'Nefes niye durdu?'

'Hı?'

'Nefes diyorum yolun başında niye durdu?'

'Ha bi bakalım birşey mi oldu'

Arabadan inip bizim kızların yanına geçtik. Karşımızda Hazarları görmeyi düşünmüyordum tabi. Nefes konuşmaya başlamıştı.

'Hayırdır beyler gece gece burda ne işiniz var?'

'Ne işimiz olacak , bizim çocuklar Çağıl'ın telefonunu barda bulmuş onu getirdik.' dedi Hazar.

Çağıl telefonunun olmadığını o an anlamıştı.

'Telefonumm!! Tamam beyler sağolun da 5 kişi mi bir telefonu getiriyorsunuz siz?'

Doruk da duramadı tabi.

'Biz de belki sizin gibi birlikte takılmayı seviyoruz?'

Konuyu kapatmak için de Duha

'Beyler bakın bunu ben diyorum. Bu gece gerçekten çok yorulduk. Ve ailelerimiz bizi bekliyor. Evlerimize gidip uyumak istiyoruz artık.Yani telefonu verdiğinize göre size iyi geceler.'

'Ne uyuması Duha ya gece daha yeni başlıyor.' dedi Bartu

Bende konuşmalıyım artık.

'Size başlayabilir ama bize bitti hadi çekilin yolumuzdan da eve gidelim. '

Dedim ve arabaya yöneldim. Kızlar da arkamdan arabalarına bindi. Tam arabayı çalıştıracakken yanımızdan geçen 3 itfaiye ve peşinden giden 3 ambulans panik olmama sebep olmuştu.

'Duha?'

'Derin?'

'Neler oluyor?'

'Bilmiyorum' demiştim ama yüreğime oturan endişeden korkuyordum.

'Hemen eve gidip annemlere soralım onlar biliyordur her şeyi. '

Dememle evin olduğu sokağa girdik. Ortalık savaş alanı gibiydi. Ordan oraya koşan adamlar , feryat edip ağlayan kadınlar. Korkmuş ve ağlamaktan yorulmuş gözlerle annesine sığınmış ve etrafına bakınan çocuklar.

İçime işleyen bir korkuyla Duhaya döndüm. O da benim gibi aynı durumdaydı. Biraz daha ilerleyip ileride hem eğlenip, her anımızı partiye dönüştürüp renklendirdiğimiz ev, yerini alevler içinde kalmış bir enkaza bırakmıştı. Sanki damarlarımdaki tüm kanlar çekilmişti. Bir anda üşümeye başladım. Neydi bu şimdi? Yok ya rüya, rüya olamaz kabus. O ev, onca ses.. Bir dakika? Annem babam? Onlar nerde?