Μπατσοι Γουρουνια 2

Κολαση

" Πας καλά;", αναφώνησε έκπληκτη καθως μπήκα φουριοζος στο δωμάτιο της. Στη θέα του σαγηνευτικού και πολύ σέξι κορμιού της, σαστισα. Έμεινα για κάποια κλάσματα δευτερολέπτων να χαζευω τις μαγευτικές καμπύλες της και τα στητα στήθη της.

Το μυαλό ομως ενήργησε γρήγορα και ή έξαψη μου καλύφθηκε από ένα απαθές βλέμμα.

"Συγγνώμη για αυτό. Αυριο πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς. Βάλε ξυπνητήρι", της απάντησα αδιάφορα ενω μέσα μου καιγομουν να την θαυμασω ένα λεπτό ακόμη.

Όμως συγκροτησα ξανά τις σκέψεις μου και οπισθοχωρησα χωρίς να της πω τίποτα. Από την έκφραση της κατάλαβα ότι νευριασε με την συμπεριφορά μου, αλλά καλύτερα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πληγωσω την κόρη του ανθρώπου που θεωρούσα δεύτερο πατέρα μου.

Βαδισα με μεγάλες δρασκελιες προς την κουζίνα όπου βρισκόταν ο Νίκος παρέα με τον υπολογιστή του. Ειχαμε βάλει στην ομάδα και έναν νέο φερμένο αστυνομικό όμως εκείνος έφευγε τα βράδια και ερχόταν το πρωί. Από ότι κατάλαβα πηγαίνει στην οικογένεια του και καλά κάνει. Ή οικογένεια είναι πάνω από όλα.

"Πολύ αναστατωμένο σε βλέπω. Τι έγινε;", ρώτησε ο Νίκος ενώ κοιτούσε μέσα από τα γυαλιά του την οθόνη του υπολογιστή του.

"Δεν είμαι αναστατωμένος", απάντησα ξερα και εσπευσα στο ντουλαπι με τα ποτά για να βάλω ενα ουισκι.

"Πως δεν είσαι; Ξεφυσας ενοχλημένος και ήρθες σφαίρα από το δωμάτιο της μικρής", παρατήρησε και τώρα ή προσοχή του είναι πάνω μου.

"Είναι σωστό που το κάναμε αυτό; Εννοώ την απαγωγή. Και το ότι θα την βαλουμε μυστικα στη συμμορία με προβληματίζει", είπα σκεπτικα καθώς καθισα δίπλα του. Είχα αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν θα τα κατάφερνε ή Αμαρρυλις εκει μέσα. Όχι ότι δεν είναι ικανή, απλα είναι αντιδραστική και γλωσσου και φοβάμαι μήπως την φάνε.

"Άστα αυτά τώρα. Σου γυαλισε το κορίτσι και θες να μου θολώσεις τα νερά με δήθεν αμφιβολίες", ψιθυρίζει πονηρά ο Νίκος και με χτυπάει στον ώμο φιλικά. Εγώ ξεφυσω ηττημένος και πινω μονορουφι το ουίσκι.

"Την είδα γυμνη", ομολογώ και εκείνος βάζει τα γελια με αποτέλεσμα να με παρασύρει.

Όμως σοβαρευει και με κοιταει αυστηρά. "Κοιτα Πετρο και οι δύο ξέρουμε πως δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Την περνάς δέκα χρόνια και είναι κάπως ανηθικο. Πρέπει να δείξεις αδιαφορία. Να είσαι παγερος απέναντι της", συμβουλευει και εγώ νευω. Έχει δίκιο, είναι σαν να είναι αδερφη μου. Ο πατέρας της μου στάθηκε, υποστήριξε και με βοήθησε στην σταδιοδρομία μου στην αστυνομία. Σίγουρα αν έκανα κάτι θα ντρεπόταν για μένα.

Πρέπει να απομακρυνθω και να παψω να την σκέφτομαι γυμνή από κατω μου.

"Πάντως να ξέρεις, θα σου κάνει τη ζωή κόλαση ή μικρή αναρχική", λέει ο Νίκος βγάζοντάς με από τις αμαρτωλες σκέψεις μου.

"Αυτό ξαναπες το", αποκρινομαι κουνώντας το κεφάλι μου συγκαταβατικα.