Μπατσοι Γουρουνια 2

Πισω στο Βέλγιο

Η Αμαρυλλίς στέκεται απέναντι μου με παγωμένο βλέμμα προς το κενό, συνοφρυωμένη και σοβαρή. Έπρεπε να της πω για την δολοφονία του Ντιέγκο, έπρεπε να ξέρει αν και ήξερα ότι θα πανικοβαλλόταν.

"Πως πέθανε;", ρώτησε σιγανά κοιτώντας πια το πάτωμα. Την είχε καταβάλλει θλίψη, όπως και μένα. Την πλησίασα θέλοντας να την παρηγορήσω, αλλά έμεινε εκεί, με το βλέμμα στο έδαφος.

"τον πυροβόλησαν, σε ένα εγκαταλελειμένο γκαράζ", ανακοίνωσα ξεφυσώντας και την έπιασα από τους ώμους. " Θα πρέπει να πάμε στο Βέλγιο, να το πούμε στην Βίβιαν.", συνέχισα και τότε άκουσα έναν λυγμό από τον λαιμό της. Την έχωσα στην αγκαλιά μου και την έσφιξα, ενώ εκείνη ξεσπούσε σε δάκρυα. Κούνησα το κεφάλι σκεπτόμενος ποιός μπορεί να το έκανε αυτό.

"Δεν έκανε τίποτα κακό, γαμώτο.! Πως θα το πάρει η Βίβιαν; Πως θα της το πούμε;", ρωτούσε αόριστα, μέσα στους λυγμούς της.

"Στην δουλειά μας, πάντα έχουμε εχθρούς Μαρίλια, το ξέρουμε και οι δυο πολυ καλά. Πρέπει να πάρουμε δύναμη και να το ανακοινώσουμε.", της είπα και βγήκε από την αγκαλιά μου. Με κοίταξε με τα βουρκωμένα της μάτια και η ψυχή μου διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια. Ήταν απαίσιο να βλέπω τα γαλανά της μάτια κόκκινα και πληγωμένα.

"Και αν δεν ήταν ο οποιοσδήποτε εχθρός Πέτρο; Αν έχει να κάνει με εμάς; Αν ο θάνατος του Ντιέγκο είναι μια προειδοποίηση; Σε αυτόν πρωτοβρήκαμε καταφύγιο αν θυμάσαι.", είπε και σκούπισε βιαστικά τα μάτια της. Τότε άρχισε να φέρεται πανικόβλητα, να ψάχνει τους παλιούς φακέλους της υπόθεσης Λάμπρου.

 Όμως ήξερα ότι απλά φοβόταν, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει κάποιος από το παρελθόν μας. Ο Λάμπρος είχε φύγει στην Αυστραλία, ο Λουκ ήταν νεκρός και όλοι οι υπόλοιποι στην φυλακή. Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι κάποιος από την παλιά μας ζωή.

Την πλησίασα, κάθισα στο τραπέζι και έπιασα το χέρι της, την ώρα που ξεφύλλιζε τους φακέλους. Γύρισε αμέσως και με κοίταξε με ανησυχία. Δεν θα ησύχαζε αν δεν βρίσκαμε τον δολοφόνο, οπότε θα έπρεπε να δράσω γρήγορα. 

"Μωρό μου, ο Λάμπρος δεν μας έχει ενοχλήσει εδώ και μια δεκαετία, γιατί να δράσει τώρα; Ο Λουκ είναι νεκρός. Δεν μπορεί να είναι κάποιος από το παρελθόν μας. Πρέπει να ηρεμήσεις. Απλά κάποιος από το δικό του περιβάλλον τον ήθελε νεκρό και τα κατάφερε", της εξήγησα χαιδεύοντας της γλυκά το χέρι και ξεφύσηξε απεγνωσμένα.

"Δεν ξέρω, πρέπει να βρεις σύντομα τον δολοφόνο, να δικαιωθεί η Βίβιαν και η κόρη της.Μήπως θες βοήθεια; Μπορώ να βοηθήσω το ξέρεις!", αναφώνησε αγχωμένη και το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να της χαμογελάσω. Πάντα θα ήταν δίπλα μου και μου το αποδείκνυε κάθε στιγμή. Όμως θα' ταν λάθος να την μπλέξω. Εξάλλου απαγορευόταν.

"Όχι μωρό μου, ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να πας να ετοιμάσεις τις βαλίτσες μας γιατί φεύγουμε το ξημέρωμα", ανήγγειλα και εκείνη σηκώθηκε όρθια.

"Πάντως έχεις δίκιο για πριν. Ίσως τελικά να μην εμπλεκόμαστε εμείς. Αλλά όπως και να'χει θα το ερευνήσω", είπε σκύβοντας και μου δωσε ένα τρυφερό φιλί.

Καθώς την χάζευα να φεύγει, σκεφτόμουν όλους τους πιθανούς δράστες. Ίσως ο Λάμπρος να είχε επιστρέψει από την Αυστραλία, ίσως όμως και όχι. Όπως και να'χει θα το διερευνούσα διεξοδικά, χωρίς βέβαια να πω τις σκέψεις μου στην Μαρίλια. Δεν θα ήθελα με τίποτα να την αγχώσω. Τώρα πρέπει να φροντίσουμε και την μικρή μας, που όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει.